خب حالا می خواهم بپرسم که یعنی بازهم در ایران متولد می شوم؟یعنی دوباره در شوش و گرد و خاک هایش متولد می شوم؟دوباره شاغل در هفت تپه و تاخیرهای 4 ماهه حقوقی؟ وتا آن موقع، شاید تاخیرهای چند ساله حقوقی؟ آقا من نمی خواهم. این آخر بدبختیه.حالا نمیشود ما در جسم یک سویسی حلول کنیم؟یا در جسم یک دانمارکی؟حالا نمی شود که پدر ما از طبقه پولدارها باشد؟لااقل در زندگی بعدی، سوار پورشه ومازاراتی بشویم؟ما که شانس نداریم.میترسم من در جسم یک یمنی وبا زده، یا یک سومالی قحطی زده برگردم.

ایالات متحده آمریکا به سهم خود باید بفهمد، که اگر با فتوای لابی یهودی گام برمی‌دارد، در این صورت، عواقب منفی آن فقط به این منتهی نخواهد ‌شد، بلکه، سایر مسائل مهم برای آمریکا را هم احاطه خواهد کرد. همین وضع در انتظار همه کشورهایی است که در آن لابی یهودی وجود دارد. زیرا، اقدامات منجر به تخریب سرنوشت خلق‌های منطقه، بی‌عدالتی، نشان دادن حس‌نیت به آنها، بمثابه فتیله برای جنگ‌های آینده در خاور میانه عمل می‌کند.

من از همه شاکی ام.از جامعه ای که ساده لوحانه، فریب میخورد.شاکیم، از خیلی از نخبگان و قهرمانان و برخی سیاسیون این کشور که هیچگونه افق دیدی نداشته اند.شاکی ام. از کارگری که ساده لوحانه به دولت فعلی آنهم با برنامه های اقتصاد لیبرالیستی که تماما ضد کارگریست رای داده است.شاکی ام ،از مردمانی که رای خودشان را مفت میفروشند.شاکی ام از خودم که فقط نق زدم و حرکتی نکردم.من از همه شاکی ام.

در همین ارتباط لازم می دانم توجە آقای معصوم بیگی را بەقضاوتی از آقای زیبا کلام در مورد حزب تودە ایران جلب نمایم. ایشان به نیکی می دانند که آقای صادق زیباکلام ضدیت آشکاری با حزب توده ایران دارد. با این وجود آقای زیبا کلام طی مصاحبه ای با "مجله ی رونا" در سال (1387) می گوید : در تاریخ معاصر کشورمان فقط حزب توده ایران را می توان از نظر علمی ودر مفهوم واقعی آن، حزب نامید. آقای معصوم بیگی شما که حزب توده ایران را حزبی کذایی می نامید، ای کاش در قضاوت تان حداقل بە اندازە آقای زیبا کمال انصاف را رعایت می کردید.

اما آنچه که به آن جنبه تراژدیک داده است همانا خودفریبی بزرگ مقامات فلسطینی و از جمله محمودعباس و کشورهای عربی بود که به ادعاهای توخالی و مضحک ترامپ که مدعی حل مساله مساله فلسطین و برقراری صلح به عنوان بزرگترین دست آورد قرن بود دل بسته بودند!

اگر به دستور کار (۱) و مباحث پیشنهادی کنگره دو روزه سکولار دموکرات ها در کلن آلمان که نگارنده نیز یکی از سخنرانان میهمان بود، بنگریم؛ هیچگونه دستور کار یا سخن و یا پیشنهادی از "مهستان" وجود ندارد. به همین دلیل در طی دو روز بحث و سخنرانی ها در مورد مقوله های مختلف هیچکدام از سخنرانان اشاره ای به ضرورت تشکیل مهستان نکردند، چون این مقوله در جدول برنامه ها و سخنرانی ها (۱) اصلا وجود نداشت؛ و ذکری از آن هم به میان نیامده بود

فی الواقع جمهوری اسلامی که با انباشت بحران های بزرگ و متعددی چون اقتصادی و شکاف های درونی و شکاف مردم و نظام و بحران جانشینی و فشارهای بین المللی روبه تزایدی مواجه است به این فکراست که با فرار به جلو و توسعه طلبی در منطقه بر بحران های سترک و بعضا وجودی خود پاسخ بدهد.

"چپ" اگر چپ باشد باید از این بن بست فراتربرود و از گزینه واقعی و رهائی بخش دفاع کند و آن را مبنای سیاست ورزی خود قراربدهد و از همان منظر با مردم سخن بگوید و به بسیج و سازماندهی بپردازد. چرا که چپی که معطوف به جامعه باشد و نه قدرت و دولت محور، تحت هرشرایطی برنامه و کنشگری مستقل خود در تقویت و شکل دادن به مناسبات نوین و جوامع بدیل را پیش می برد

سه اتفاق مقارن در طی روزهای جاری انگیزه نوشتن را برای نگارنده بوجود آوردند. اول تجمع عاشقان روز کوروش در پاسارگاد که اتفاق نیفتاد، چون همه راه ها بدانجا بسته بود. دوم تجمع بیش از صد نفر از فعالان سکولار دمکرات در کلن آلمان. سوم اربعین عاشقان حسین در کربلای معلی که بصورت حتمی در شرف وقوع است، چون ظاهرا راه میلیونها ایرانی به آنجا ختم می شود