روز پنجشنبه، ۱۷ مهر ماه ۱۳۹۹، محمدرضا شجریان، استاد بزرگ موسیقی ایران در پی دوران طولانی بیماری برای همیشه دیده از جهان فروبست و میهن ما را در اندوه فقدان خویش به جای گذاشت.
محمدرضا شجریان، استاد بیبدیل موسیقی دستگاهی ایران بود، از گوهرهایی که به سادگی پرداخته نمیآید. وی در طول عمر پرپار خود همهٔ دستگاههای موسیقی ایرانی و سبک آواز برجستگان پیش از خویش را آموخت، از همه نظر در غنای موسیقی سرزمین آبا و اجدادی خود بیدریغ کوشید و در گذر سالها، شاگردان بسیاری را به هنرمندانی برجسته فرا رویاند.
استاد شجریان در سطح جهان نیز یکی از موسیقیدانان والا و از جایگاهی برجسته برخوردار بود. جوایز فراوان و متنوعی که استاد در سطح جهان به دست آورده بود، تنها نشانههایی کوچک از توانایی و نبوغ هنری بزرگ اوست. شجریان نخستین و تا کنون تنها هنرمندی است که به پاس خدمات خود در گسترش موسیقی موفق به کسب دو نشان بزرگ یونسکو با نامهای پیکاسو و موتزارت شده است.
اما جایگاه تاریخی برجستهٔ استاد بیش از هر چیز نتیجهٔ آن است که او در دو نظام استبدادی شاه و شیخ، بانگ اعتراض به کشتار مردم برافراشت. در اعتراض به کشتار مردم به فرمان محمدرضا شاه پهلوی در جمعهٔ سیاه، ۱۷ شهوریور ۱۳۵۷، از همکاری با «رادیو و تلویزیون ملی ایران» کناره گرفت و در سال ۱۳۸۸، در اعتراض به کشتار مردم به فرمان علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، پخش آثارش از «صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران» را ممنوع کرد.
شجریان خود را فرزند مردم و در خدمت مردم کوچه و بازار میدانست و میشمرد. ارج و قرب همیشگی او برای بخش بزرگی از مردم و نیز اندوه و افسوس عمیقی که از دیروز در قلبهای بسیاری از ما ایرانیان جاری است، نشان از این دارد که مردم این گفتهٔ استاد را باور دارند. و دقیقاً این جایگاه بود که دیشب در جای جای میهن، مردم را به خیابانها کشاند تا شعلهٔ شمعی به یاد فرزند خود برافروزند و به احترام بلندای نام و یادش نوای «مرغ سحر» را بر آسمان سرزمینمان جاری کنند به یاد استاد.
ما فدائیان خلق نیز که همراه دیگر بخشهای مردم میهنمان در سوگ از دست دادن استاد بزرگ مردمی، سیاووش هنر ایران، استاد محمدرضا شجریان، نشستهایم، به سهم خود فقدان جبرانناپذیر استاد را به خانوادهاش، به جامعهٔ هنری ایران، به دوستان و دوستداران وی و به همهٔ مردم ایران تسلیت میگوییم.
و ما نیز به نشانهٔ همراهی و همگامی عمومی ایرانیان، نشست بعدی کنگرهمان را به یاد استاد و با نوای «مرغ سحر» آغاز خواهیم کرد؛ به امید و آرزوی روزی که همهٔ ما فرزندان آزادهٔ این مرز و بوم، «عزیزانه» و «رفیقانه»، «همراه» شویم و به حکم عزم و رزم و پایداری خود و ارادهٔ آزادمان، بر «درد مشترک» استبداد دیجور حاکم بر میهنمان فائق آییم و همنوای استاد، نوای «ایران، ای سرای امید» را بار دیگر در فضای میهن و این بار در صدا و سیمای ایران آزاد طنینانداز کنیم.
در آن روز پرشکوه همهٔ ما امکان و آزادی آن را خواهیم یافت که در میهنمان، این استاد بزرگ مردمی را آن گونه بزرگبداریم که در شأن او بود. و تا آن هنگام و تا آن روز، نام و یاد فرزند آزادهٔ مردم، محمدرضا شجریان را بلند و همواره در یاد میداریم!
آدینه، ۱۸ مهر ۱۳۹۹ (۹ اکتبر ۲۰۲۰ میلادی)
کنگرهٔ هجدهم سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
