در ادامهٔ برگزاری جلسات «گفتگو و تبادلنظر» توسط سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)، روز شنبه، ۱۴ آبان ۱۴۰۱ برابر با ۵ نوامبر ۲۰۲۲ میلادی، رفیق شهناز عضدانلو، از گروه کار زنان سازمان و آقای تقی رحمانی، فعال سیاسی شرکت داشتند. رفیق شهناز پیرامون نقش زنان در جنبش کنونی و آقای تقی رحمانی در بارهٔ ارزیابی از روند این جنبش جوانان سخنانی ایراد کردند. بعد از سخنان این دو مهمان، حاضرین در جلسه پرسشهایی مطرح کردند و برخی نیز نظرات خود را با جمع در میان گذاشتند.
شهناز عضدانلو:
تاریخ مبارازتی زنان در ایران یک حقیقت است، یک حقیقت روشن و یک واقعیت تاریک در باره ظلمی که بر زنان به ویژه بعد از انقلاب ۵۷ رخ داد. جنبشی که امروز شاهد آن هستیم به یکباره آغاز نشده و زنان به طور مثال در انقلاب ۵۷ به طور گسترده و فعال شرکت داشتند. صرف حضور و مشارکت در انقلاب ۵۷ موجب آزادی و بهبود وضعیت اجتماعی و ارتقای حقوق آنها نشد، و بر عکس زنان ایران از اولین سرکوبشدگان انقلاب بودند. تظاهرات آنها برای اعتراض به حجاب اجباری در اسفندماه ١٣۵۷ سرکوب شد!
تقی رحمانی:
پس از سال ۱۳۹۶ و تعطیل صندوقهای رای، گروههای گوناگون اجتماعی به خیابان معطوف شدند و خیابان به صحنهٔ توازن قوا بین نیروهای سیاسی و حکومت تبدیل شد. جمهوری اسلامی تمایل به واگذاری خیابان نداشت و ندارد. و به این منظور به سرکوب خیابان دست میزند. هر چه پیشتر آمدیم، فضای مجازی نقش مهمتری برای عبور از چارچوبها و خطوط قرمز بر عهده گرفت و حکومت در این عرصه جا ماند. به ویژه جوانان خود را بخشی از جهان و همتراز با گروههای اجتماعی همسان خود در سراسر جهان میدانند. در حال حاضر در چالش میان مردم و حکومت، آن .چه نیروهای سیاسی در اختیار دارند،، فضای مجازی، دانشگاه، امکانات رسانهای و زندان است. ورود دانشگاه به جنبش-خیزش-انقلاب «زن، زندگی، آزادی!» در تغییر فضای آن مؤثر بود. شعارهای دانشگاه علیه حکومت، استبداد و خامنهای است، اما بر خلاف برآمدهای پیشین که مثلاً گاه شعار «رضاشاه، روحت شاد!» در آن به گوش میرسید، شعار دانشگاه به نفع کسی نیست و تنها علیه دیکتاتوری است.
