مادر رفتارش با آن‌ها فرق می‌کرد. مشتاق او بود. بارها از او خواسته بود که وسایل‌اش را جمع کند و به خانه او برود. به او گفته بود که اگر پیش او زندگی کند، از تنهایی خلاص می‌شود. پرستو نمی‌خواست. از دیدن عکس سردار شیمیایی با یونیفورم نظامی که بسیار برازنده‌اش بود، ناراحت می‌شد. دل‌اش نمی‌خواست از سایه‌ی سر آن مرد که به خاطر باورها و عشق‌ به کشورش جان‌اش را فدا کرده بود، زندگی کند. مردی که نه دیده بود و نه می‌شناخت. بعلاوه سرنوشت غم‌انگیز مادرش را با چشم خود می‌دید. مادر هم بعد از طلاق رفته بود پیش مادرش و آرام آرام به راهی گام نهاده بود که مادرش می‌رفت. پرستو با چنگ و دندان تلاش داشت که اسیر سرنوشت مادرش نشود. ''اگر مادر مرا می‌خواهد باید به سمت من بیاد. من به سمت او نخواهم رفت''.

... شب قبل از پرواز با علی صحبت کرد. علی با رفتن او مخالف بود. سعی کرد او را متقاعد کند. پرستو مصمم بود. زندگی با او برایش جهنم بود. بچه را پیش علی گذاشت. هیچ چیز برایش مهم نبود. می‌خواست خود را خلاص کند. فکر می‌کرد که وجود دخترش می‌تواند انگیزه‌ای باشد که شاید علی سر عقل بیاید. تصمیم به جدایی داشت. ولی می‌خواست قبل از آن خانه‌اش را بفروشد و با پول آن برگردد تا زندگی خود و دخترش را سر و سامانی بدهد. آیا تمام جوانب تصمیم خود را بخوبی سنجیده بود؟ علی فریاد کشید و تهدید کرد. پرستو گوش‌اش بدهکار نبود. التماس کرد. بی‌تأثیر بود. علی برای او مرده بود. حتی دخترش و عشق بی‌پایان‌اش به او نیز مانع او نشدند. به ایران برگشت، با این امید که پس از مدتی برگردد.

پدر‌ش بنا بود و از اهالی دهات ییلاق اطراف تهران. سواد چندانی نداشت، ولی فوق‌العاده دقیق و باهوش بود. قدی متوسط با موهای سیاه و صاف و هیکلی گرفته و نسبتاً ورزیده داشت، که حاصل کار سخت او از نو‌جوانی بود. خستگی حالی‌اش نبود، مثل قاطر پُر کار، و به‌ کارش هم وارد بود. با مادر پرستو که پدر و مادرش قمی بودند ازدواج کرده بود که حاصل آن دو فرزند بود. هرمز پسر بزرگ و پرستو که یک سال و نیم کوچک‌تربود...

پرستو حکایت بلندی است که زندگی و سرگذشت نسلی از جوانان کشورمان را در بُرش معینی از تاریخ آن، یعنی سال‌های پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷ تا سال‌های اخیر در دو فضا و محیط اجتماعی روایت می‌کند. راوی حکایت، زنی از این نسل است که در پی چرخش پرشتاب عقربه زمان به خارج از کشور پرتاب شده است و حال فارغ از آن تعصبات خودخواسته و محدودیت‌های بغایت تحمیلی، به پشت سر می نگرد و گذشته را در بُهت و حیرت بازخوانی می‌کند.

دفتر حاضر چهارمین مجموعه از مقالاتی است از تجربیات جنبش کارگری و اتحادیه ای در دیگر کشورها، که زیر نام "از تجربۀ دیگران" در بولتن کارگری گروه کار کارگری سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) انتشار می یابند. بولتن نامبرده هفتگی است و هر هفته می تواند فقط بخش کوچکی از یک مقاله را درج کند. دفتر حاضر مقالات یک دورۀ 6 ماهه را شامل می شود و حاوی مقالاتی است در بارۀ جنبشهای کارگری و اتحادیه ای در رئوسی کلی در پهنۀ جهانی و به طور مشخص در پاکستان، امریکا، یونان، اوروگوئه و کشورمان ایران. ترتیب مقالات عیناً از انتشار آنها در بولتن کارگری اخذ شده است.

دفتر حاضر سومین مجموعه از مقالاتی است از تجربیات جنبش کارگری و اتحادیه ای در دیگر کشورها، که زیر نام "از تجربۀ دیگران" در بولتن کارگری گروه کار کارگری سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) انتشار می یابند. بولتن نامبرده هفتگی است و هر هفته می تواند فقط بخش کوچکی از یک مقاله را درج کند.

دفتر حاضر مقالات یک دورۀ حدوداً 6 ماهه را شامل می شود و حاوی مقالاتی است در بارۀ جنبشهای کارگری و اتحادیه ای در رئوسی کلی در پهنۀ جهانی و به طور مشخص در امریکا، آلمان، شیلی، برخی از کشورهای امریکای لاتین، تونس و مصر. ترتیب مقالات عیناً از انتشار آنها در بولتن کارگری اخذ شده است.

دفتر حاضر شامل تعدادی از مقالاتی است از تجربیات جنبش کارگری و اتحادیه ای در دیگر کشورها، که زیر نام "از تجربۀ دیگران" در بولتن کارگری گروه کار کارگری سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) انتشار می یابند. بولتن نامبرده هفتگی است و هر هفته می تواند فقط بخش کوچکی از یک مقاله را درج کند. دفتر حاضر مقالات یک دورۀ حدوداً 6 ماهه را شامل می شود و حاوی مقالاتی است در بارۀ برزیل، اردن، مصر، هند و اسپانیا. ترتیب مقالات عیناً از انتشار آنها در بولتن کارگری اخذ شده است.

طرحی در باره استراتژی سیاسی چپ در شرائط کنونی ایران، شعارها و تاکتیک ها- مسعود فتحی طرحی برای منشور سیاسی اتحاد چپ ایران- شیدان وثیق
منشورِ استراتژی سیاسی برای تشکل چپ دمکرات - فرامرز دادور
استراتژی سیاسی ما - رسول آذرنوش
استراتژی سیاسی برای گذر از استبداد به دمکراسی استراتژی تحول طلبی- بهروز خلیق
استراتژی چپ برای گذاربه نظام دموکراتیک - جمشید مهر – احمد آزاد
طرح استراتژی سیاسی چپ دموکرات سوسیالیستی در ایران - خسرو امیری

در آن شامگاه شوم ٣٠ فروردين سال ١٣٥٤، تيه های اوين شاهد جنايتی هولناک بود. سربازجويان ساواک ٧ فدائی خلق به نام های بيژن جزنی، حسن ضياء ظريفی، عباس سورکی، سعيد مشعوف کلانتری، عزيز سرمدی، محمد چوپانزاده، جليل افشار و ٢ مجاهد به نام های مصطفی خوشدل، و کاظم ذوالانوار را در تپه های اوين به رگبار بستند. آن ٩ تن زندانی سياسی رژيم شاه بودند و هيچ يک از آن ها محکوم به اعدام نبودند. رژيم شاه با اين کشتار می خواست انتقام بگيرد، در جامعه رعب ايجاد کند و جنبش فدائی را از تواناترين رهبران آن محروم سازد.