نکته دیگری که فکر می‌کنم احتمالا مهمترین است، باور به کافی بودن، است. چون وقتی باور کنیم که "من کافی هستم" آن وقت از فریاد کشیدن، از مقایسه کردن، از شرم و ناامیدی دست می‌کشیم و با خودمان و با اطرافیان مهربانتر و ملایمتر می‌شویم و قدر همان چیزی را که داریم، بخوبی می دانیم... باید بگذاریم خودمان دیده شویم. عمیقا و در معرض آسیب دیده شویم. باید جرئت کنیم از صمیم قلب عشق بورزیم حتی اگر هیچ تضمینی وجود نداشته باشد و جرئت کنیم اولین نفر باشیم که قدم در راه های ناشناخته و ناپیموده می گذاریم.