در منطقه ما زنان سنگسار، اعدام، تبعید، و زندانی می شوند، از محل کارشان اخراج می شوند، ممنوع القلم و ممنوع التصویر می شوند، اما دست از کوشش بر نمی دارند. این گفته ها شعار نیست زیرا نمونه ها بسیارند از جمله نرگس محمدی که هم اکنون با بیماری جدی دست به گربیان است، در عین حال که دوری از همسر و فرزندانش او را به شدت دل تنگ کرده و همه این‌ها را در فضای سخت زندان و محرومیت‌های درمانی و دارویی، تحمل می کند، ولی باز هم دست از حق خواهی بر نمی دارد.

با وجود همه ی محدودیت ها و فشارها و خشونت ها، ما زنان به باورهای قلبی و تخیّل زنانه مان رجوع می کنیم که در فضایی آزاد و بدون واهمه از ضرب و شتم و دستگیری، کنار یکدیگر خواسته هایمان را تکرار می کنیم تا روزی که به یاری انبوه تشکل های مستقل مان عملا به خواسته هایمان برسیم. شماریم، ما نیمی از جمعیت جهان هستیم!

در شرایط کنونی روز کارگر می تواند روز بسط همکاری جنبش های اجتماعی برای برقراری دمکراسی، عدالت اجتماعی و حقوق انسانی باشد. شاید کارگران ایران بتوانند دوشادوش دیگر جنبش های اعتراضی زنده مانند جنبش دانشجویان و زنان و... از همه راه های ممکن برای بیان خواست ها و مطالبات خود از روز جهانی کارگر استفاده کنند. اگر زنان نتوانستند در روز جهانی زن فریاد اعتراض خود را به گوش مسئولین برسانند! اما می توانند همراه با زنان و مردان کارگر، مطالبات و خواسته های این بخش از زنان کشورشان را از راه های گوناگون اعلام دارند.

متأسفانه در این میانه در مورد زندانیان زن ادعا می شود که مادر و همسر بهتر است که به وظایف مادری و همسری برسند. از نظر آنان اگر زنی وکیل و معلم و... است، وظایف اجتماعی و انسانی اش نه تنها در اولویت قرار ندارد بلکه مورد تقبیح و تنبیه نیز قرار می گیرد. به واسطه ترویج چنین هنجارها و ارزش هایی است که گاه با واکنش هایی از سوی قربانیان خشونت علیه خود رو برو می شویم

در همین فرایند است که زنان یاد گرفته اند با فعالیت های جمعی، نقش و عامل خشونت کننده را افشاء کنند. تشکیل كارگاه های آموزشی، سمينار و جلسات بحث و تحقيق و گردهمايی، مراسم ياد بود، نمايشگاه های عكس و كتاب، جلسات بحث و سخنرانی، جلسات بازگويی خشونت ها، گاهی با فریاد و گاهی با مراجعه به مراکز قانونی، گام به گام به راه پُر دست انداز و دشوار خود ادامه می دهند

وکلایمان، برادران و خواهران زندانیمان را آزاد کنید! آنها سرمایه های اجتماعی و فرهنگی ما هستند. خواسته آنان چیزی جز رفع تبعیض و نابرابری و اجرای عدالت نیست. وای به کشوری که موکلان تنهایند، وکلا یا در زندانند و یا در غربت. وای به مردمی که قاعده-استثنایشان به هم ریخته است

تنوع شکلهای خشونت حیرتانگیز است: خشونت جسمی که شامل ضرب و شتم مکرر، سوء استفاده جنسی از دختران در خانه و بیرون از خانه، ختنۀ دختران، ارعاب جنسی در محل کار و جاهای دیگر، آزار و اذیتهای خیابانی و ... که درتمام زندگی زنان ادامه دارد. گزارشهای این خشونتها را به راحتی میتوان در روزنامههای رسمی کشور مشاهده کرد