در ایران ما احتیاج بسیار به درک این جنبه از زمانه یمان داریم- در ادراک تاریخی، در توان نظری و کوشش عملی در تمام زمینه ها – دنیای در حال تولد همه چیزش بکلی دگرگون است، و از جمله خود عاملین تغییر و تحول. این چنین پدیده یی در گستردگی و عمق سرگذشت بشر ناشناخته است. دنیای نو دیگر مولد آدمهای نو نیست، بلکه آدمهای نو هستند که دنیای نو را خواهند فهمید و ساخت.

بهمین دلیل، نیچه و نیچه ایسم بیشتر یک فرهنگ است، یک گونه بودن است، یک اطلاق ادبیاتی است، و هم با تفسیر و تعبیر هایی، "رکود و افول" است که در ناتوانی در تحول جهان و پشت سر نهادن "رکود و افول" که خود به "گندیدگی" نیز رسیده است، راه تمسخر و تحقیر جهان و هستی و خدا و ادیان را برمی گزیند.

در زمانه ما و تناسب قوای در حال شکل گیری پایانی، چنین طرحی تنها و تنها توسط "چپ اجتماعی" (تحولگر) امکان پذیر است، تجربه چین بارزترین نمونه بازسازی یی است که در تداومش محتملترین بالقوگی برای نوزایی تاریخی را در بطن خود حمل می کند - حتا اگرمجبور شود از "اتحاد شوروی" دومی نیز عبور کند.

ایران به متفکرینی احتیاج دارد که قادر باشند با دانش، تجربه و شجاعت و خردمندی، این تفاوتها را بشناسند و در عمل رهبری، برنامه ریزی، و مدیریت بکار برند؛ این گونه افراد متخصصین خروجی های دانشگاه ها نیستند، که حتا تخصص های بسیاریشان نیز دارای نقصانهای چشمگیر تا بی اعتباری هستند، و تنها عنوان های بزرگ دارند.

درقرن هفتم میلادی، امپراتوری روم محو شده است، مسیحیت در حران وجودی وهم هستی شناسانه قراردارد؛ امپراتوری پارسها که حتا با تبدیل شدن به حکومت مغ ها، نه تنها بحران چند قرنی اش را سروسامانی نبخشیده است، بلکه راه اضمحلال تجربه شده امپراتوری روم را پیشرو دارد. …ظهوراسلام واستقرارتقریبا دویست ساله اش درتمام این مناطق و پیام وشمشیروحدت ووحدت زیرلوای یک خدای واحد، درحقیقت، نقد روند اضمحلالی است که نشان داده شد. این بحران ازهمان دسته بحرانهایی بود که هرسه حوزه الهیات، فلسفه، وتاریخ را در برگرفت و اساسا حتا تا باز تعریف خدا نیز پیشرفته و..

مهندسی معکوس – شیوه تولید آسیایی و استبداد
آنچه که “استبداد آسیایی” یا “شیوه تولید آسیایی” نامیده شده است، در حقیقت، همزیستی ثبات بخش و امنیت ساز – داخلی و خارجی- و امتزاج بسیار جاافتاده این سه شیوه کشاورزی زمین – پایه، گله داری زمین – پایه، و آهنگری-صنعتگری روح- پایه بوده است و از این مسیر اساسا خود، جاده و تمدنی دیگر را بنا نهاده است.

آنچه که “استبداد آسیایی” یا “شیوه تولید آسیایی” نامیده شده است، در حقیقت، همزیستی ثبات بخش و امنیت ساز – داخلی و خارجی- و امتزاج بسیار جاافتاده این سه شیوه کشاورزی زمین – پایه، گله داری زمین – پایه، و آهنگری-صنعتگری روح- پایه بوده است و از این مسیر اساسا خود، جاده و تمدنی دیگر را بنا نهاده است.

آنچه که "استبداد آسیایی" یا "شیوه تولید آسیایی" نامیده شده است، در حقیقت، همزیستی ثبات بخش و امنیت ساز – داخلی و خارجی- و امتزاج بسیار جاافتاده این سه شیوه کشاورزی زمین - پایه، گله داری زمین - پایه، و آهنگری-صنعتگری روح- پایه بوده است و از این مسیر اساسا خود، جاده و تمدنی دیگر را بنا نهاده است.

امروز د ر ایران به مارکس نقاد ماقبل صنعت احتیاج داریم و نه هنوز به عنوان نقاد سرمایه داری در کاربرد در امور اجتماعی و سیاسی، بلکه در جایگاه راهنمای تاریخی و نظری این امور به او احتیاج هست. مارکس های دیگر باید در دانشگاه ها بعنوان یکی از صاحبنظران معتبر – شاید یگانه- در جایگاه تاریخگر و نظریه پرداز، و حتا آرمانگرای عدالت جو، موضوع تدریس و تحقیق قرار گیرند.

یکی از مهمترین دستآوردهای رنسانس و ضرورتاً مدرنیسم این است که بشر برای نخستین بار به این جمعبندی رسید که "وجود" و "شرایط وجود"، هر یک مستقل از یکدیگر اند هرچند بدون یکدیگر نمی توانند وجود داشته باشند؛ این یک دستآورد بسیار مهم نقد عمومی گذشته هستی بشر و نقد خاص در حوزه اندیشگی همین گذشته، یعنی تولید تاریخ، و شم آن بعنوان فرهنگ و تمدن می باشد.

 تقسیم کار و تخریب

چپ اجتماعی در حوزه علت و معلولها، و نه نقش داران حوزه تداعی گرایی وقایع روزمره که اساسا سازمان ناپذیر و شخصی هستند، و گذشته را دوران آرامش و رفاه می دانند؛ باید این جایگاه، نه نقش یا وظیفه، بلکه مسئولیت را مستقیما تصاحب کرده و بعهده بگیرند که ساخته ها هدر نروند و تداوم پیدا کنند

نقشها و علت و معلول ها

ما به متخصصین "تغییر" بمعنی وسیع، و متخصصین "تحول اجتماعی" بمعنی اخص، احتیاج داریم؛ به صاحب شعور تعلق به جمع، و شعورمبتکرانه فرد احتیاج داریم. در دنیای هستیم که واحد تشکیل دهنده جامعه دیگر نه ایل است و نه خانواده، و تقریبا از مرز فرد نیز در حال گذار به " لحظه " بعنوان واحد جامعه میباشیم. از دوران "ارزش افزوده مطلق" به دوران " ارزش افزوده نسبی" در سطح فراگیر، در حال گذارهستیم

اگر تجربیات این سی و چندساله را از جایگاه عدم تشخیص و تمایز، و تفکیک مقولات دولت (استیت)، حکومت (گاورنمنت)، مورد توجه قرار دهیم، شاید بتوان به ریشه نظری و نقد گذشته یا تولید تاریخ در ایران و در گروهها و شکلگیریهای مختلف سیاسی و اجتماعی، از جوانب مختلف پی برد.

ایران با پنجاه و هفت، چنان از گذشته بریده است که یا نابود خواهد شد و باز به قعر باز می گردد، و یا باید از آنجایی شروع کند که قطع شده بود و میوه آنچه در شرق شده بود و به غرب رفت را بگیرد و از همانجا تداوم آن جاده در دنیای جدید را امکانپذیر کند. و این کار نه در حد و توان حوزه هاست، و نه در حد و توان دانشگاه ها، بلکه تقلایی همگانی می باشد

آیا در چنین شرایطی خارج از موضوع است که از نقطه جدید شروع کنیم و دوربین و عدسی، جمعیت و سیلوها را بە رسمیت بشناسیم که حداقل یک واقعیت برسمیت شناخته شود تا منابع برای مراحل بعدی آزاد شوند. و به قر و غمزه و اعتراض بدون نشانه و آدرس عینی و برنامه یی بالاخره پایان داده شود

جالب است که در زبان و فرهنگ فارسی، ما عقل سلیم داریم بعنوان معیارپایه، در حالیکه در زبان و فرهنگ "غربی"، عقل عامیانه (سنسو کمونه از لاتین) وجود دارد. عقل سلیم را می توان "نخبگان گویند" و عقل عامیانه را "همگان گویند" تعبیر کنیم. عقل سلیم ما در لاتین میتواند برابرنهاد بن سنس، بمفهوم "نخبگان گویند" باشد.

طبقات در "بودن" هستی اجتماعی وجود دارند، و نه در "شدن" این هستی. در"شدن" ما با گروه بندیهای واسط یا باصطلاح جامعه شناسانه، عملکردی (فانکشنال)، یعنی نقش ها، سرو کار داریم و ازمنطق تغییرات تدایی گرای تکاملی پیروی میکنیم، نه علت و معلولی، در حالیکه طبقات در حوزه علت و معلولی قرار دارند.

منظور از "نقد گذشته برای تولید تاریخ"، روند بازسازی گذشته، استخراج و تدوین طرح آینده، و برنامه اجرایی برای تحقق این طرح بعنوان زمان بندی وظایف و مسئولیت ها در حال، در رهگذر اندیشه می باشد- تنها صورتی که اساسا چیزی بعنوان اندیشه ساخته شده و بروز می یابد- تنگاتنگی تصویر و مصداق یعنی "پراکسیس" (جهد انسانی)