روشن است که پیشرفت فنّاوری و امکان کنترل هر‌چه دقیق‌تر روند برنامه‌های اتمی کشورها، از سوی سازمان جهانی انرژی اتمی، این امکان را فراهم آورده است که این «دور زدن‌ها» که غالباً در کشورها و جوامع دیکتاتور زده رخ می‌دهند، در تخطی از معاهده‌های بین‌المللی، هر چه سخت‌تر شوند؛ اما تا زمانی که سرنوشت این‌گونه توافق‌نامه‌ها، به‌عوض پارلمان‌ها و با نظارت نمایندگان واقعی مردم، و افکار عمومی متأثر از روندهای دمکراتیک، در فضای تنگ و ضد دمکراتیک دیکتاتورها و نظامیان فاسد، رقم می‌خورند، نمی‌توان به این امر امیدوار بود که این «دور زدن‌ها» تکرار نشوند.

ترکیب محتمل کابینۀ روحانی از انتظار اصلاح طلبان و به طریق اولی از مطالبات رأی دهندگان به روحانی فاصلۀ ملموسی دارد و گویای امتیازات نالازمی است که روحانی بیش و پیش از همه به خامنه ای بخشیده است. بر این اساس می توان از هم اکنون انتهای بن بستی را دید که روحانی از آغاز دورۀ دوم ریاست جمهوری اش با آن روبروست. با این حال "معاملۀ تک موضوعی" روحانی با خامنه ای، که به موجب آن روحانی اختیار تحرک بیشتر دستگاه دیپلماسی در منطقه را گرفته باشد، نامتصور نیست.

بارزانی با تسلط بە ارگانهای اصلی اقتصادی و سیاسی در اقلیم و همراەکردن (بهتر است گفتە شود وادارکردن) دیگر احزاب، در شرایطی کە اتحادیە میهنی بواسطە مریضی جلال طالبانی دچار تفرقە شدەاست، درصدد است ارادە خود را بر دیگران از طریق تند و تیز کردن لبەهای ناسیونالیسم کردی هم بیشتر تحمیل کند. امری کە با مشکلات جدی مواجە است زیراکە نیروهای جدی در داخل اقلیم با آن بە مقابلە برخواستەاند.

آن چه امروز در سوریه و در اطراف رقه می گذرد، بی شباهت به روزهای پایانی جنگ جهانی دوم نیست. همه نیروها می کوشند جای پای خود را در پهنه ای هر چه گسترده تر محکم کنند: بشار اسد، امریکا، روسیه، ایران، اسرائیل، عربستان، ترکیه نیروهای سوریۀ دموکراتیک،... و این در حالی است که اگر بتوان یک مشخصه و وجه مشترک بین این نیروها یافت، آن چیزی جز شکاف عمیق با مردمی که می خواهند بر آنها حاکم شوند، نیست.

 پروندە قوە قضائیه در جمهوری اسلامی یک پروندە سیاە، مملو از جنایت و سرکوب، بی‌عدالتی و انواع ستم و تبعیض‌ها است. وجود فساد گذشتە از این کە تاکنون چە کسی از طرف ولی فقیە بر رأس قوە قضائیە گماردە شدە، هموارە وجود داشتە و تا زمانی کە بساط استبداد و خودکامگی و ستمگری برچیدە نگردد، در کارکرد دستگاە قضایی هم کە تنها روی کاغذ "مستقل" است، تغییری رخ نخواهد داد.

اگر در سال 1979 موضوع اختلاف میان اعراب، «صلح با اسراییل» بود، امروز اما «رابطه با ایران» در مرکز توجه عربستان و کشورهای تحت نفوذش قرارگرفته است. ابراز علنی تمایل امیر قطر به گسترش مناسبات با ایران، که در پیام تبریک به روحانی وجود داشت، نمی توانست موجب خشم مدعی رهبری جهان اسلام، عربستان و متحدینش، قرار نگیرد.

اين مواضع نشان می دهند که تلاش ترامپ، سران دولت عربستان و دولت دست راستی نتانياهو ايجاد هماهنگی بين اعراب و اسرائيل خصوصاً عربستان سعودی، ‌مصر و اردن با اسرائیل و حا انداختن رژيم ايران به عنوان دشمن مشترک آن ها و نهديد اصلی در خاورميانه است

از جایگاه امروز و با گذشت 4 سال از آن تصمیم، یعنی انتخاب پورمحمدی که لابد تصمیمی سیاسی و با در نظر گرفتن محدودیت‌های روحانی در انتخاب برخی از وزرا و مسئولین وزارتخانه‌ها، و نیز اصرار وی در آن مقطع به حفظ اعتدال از طریق برهم نزدن توازن سیاسی در بالا، صورت گرفت، می توان و باید انتظار داشت که در مناظره آتی، پرداختن به حقوق شهروندی و آزادی‌های اجتماعی و بررسی «38 سال اعدام و زندان»، تنها به رئیسی محدود نگردد

این ها نمایندگان سرمایە داری اند و هر کدامشان در انتخابات پیش رو رئیس جمهور شود فرقی بە حال کارگر ندارد. کارگران در این انتخابات کاندیدا و مدافعی کە بخواهند بە او رای بدهند ندارند و از این بە بعد نیز بە جای رای دادن بە دشمنان طبقاتی و قاتلان رفقا و رهبرانشان کماکان خواستە ها و مطالباتشان را تا برقرار شدن شرایط دمکراتیک و انتخابات آزاد، در غالب اعتراض و اعتصاب در کارخانە و خیابان پیش خواهند برد.