موقعیت ایجاد شده در اثر وجود درایت نزد فرد فرد اعضای جامعۀ مدنی و در انتخابات 24 خرداد، برای رهبریِ "مسئولیت پذیر" در جمهوری اسلامی، فرصت مغتنمی است که شما می توانید در همراهی با جامعۀ مدنی رسیدن به مطالبات مردمی را تسهیل و به نوبۀ خود ادامۀ حضور در موقعیت سیاسی را، با جبران خطاهای تاریخی، ممکن نمایید.
من، هربار که متن اطلاعیۀ عدم شرکت در انتخابات و مصاحبۀ "جای خالی یک امضاء" را خوانده ام، اصلِ صداقت و شفافیت در اعلام موضع و رعایت "قرار"های مورد توافق در نحلۀ فدائی در این موضع گیری را بیشتر مشاهده و بیشتر از پیش به این مهمترین و بزرگترین "سرمایۀ جمعی" در سازمان افتخار می کنم!
ولی معترضِ تهیه کنندۀ فیلم، حمله به او را در مرکز توجه قرار داده، فرخ را خطاب می دهد و از نابسامانی، تحقیر، سرکوب، قتل، اعدام، تجاوز و... گلایه مند است. ترجمان سادۀ ادبیاتی که خطاب به یکی از رهبرانِ جنبش چپ در ایران که در فیلم شنیده می شود را اعلام "انتظار" و مطالبۀ نیازی قابل "احترام" برای پیدا کردنِ - تنها – یک گوش "شنوا" می یابم!
در سه چهار روز مانده به 24 خرداد، وقتی تمام فرصت های محتمل و پیش بینی شده برای برهم زدن انتخابات تمام شد، برای بازگرداندنِ حسِ برادری و رفاقت و با محوریتِ ارادۀ «هاشمی، خاتمی» لازم خواهد بود بزرگترین ائتلاف و وحدتِ خردمندی نزدِ ایرانیان، بنا گذاشته شود و بر دوقطبی کردن انتخابات با "چشم اسفندیارِ" کودتا، تاکید بشود.
دولت وحدت ملیِ مورد نظر هاشمی را شما – روحانی، عارف و ولایتی – می توانید بنا کنید، در این مهم شک نداشته باشید!
همین!
روشن است که جامعۀ مدنی و جنبش سبز مردم ایران به آشکار می داند و به اطلاع رقبای اجتماعی خود نیز رسانده است، که با سیاست «خرمن سوخته» و محدود کردن و تخریبِ سرمایه های اجتماعی در فرآیند انتخابات موافق نیست.
پیامِ "سیزده بدر 24 خرداد" حضور فعال در انتخابات "با" شناسنامه (برای کسانی که رأی خواهند داد) و یا "بدون" شناسنامه (برای آنهایی که رای نخواهند داد)، ساده است: من رأی خودم را میدهم و تو هر برداشتی دلت می خواهد از آن بکن! با رشد اقتصادی منفی، بیکاری، فقر و فحشا که تا درب خانۀ خودت هم رسیده چه خواهی کرد؟
جوانان ایرانی، با اعتقاد به حقانیتِ "کار" و تولیداتِ علمی، ارج نهادن بر کار و کارآفرینی، حق دارند و می توانند در این دوران طوفانی از مبارزات طبقاتیِ در جهانی که در حال تبدیل شدن به دهکده ایی کوچک است، با تلاش در مسیر صنعتی کردن میهن، نقش تاریخی خود را برعهده گرفته، و از فرصت تاریخی که برای جامعۀ ایرانی به وجود آمده است استفاده نمایند.
صورت وضعیت موجود براساس موضوعیتِ شعارِ "ما بسیاریم" در میان باورمندانِ به حقانیت تاریخی مردم ایران و بویژه برای جوانانِ "سبز" که با تعلقات فکری از اصلاح طلبان حکومتی تا آنارشیست های معتقد به اسلوب کاملاً علمی که به بسیار بودنِ مطالبۀ کنندگان آزادی، رفاه و صلح در ایرانِ امروز اعتقاد و ایمان دارند، تدوین و ارائه می شود!
اگر به پذیریم که قبول اشتباه و سعی در اصلاح خطاهای صورت گرفتۀ تاریخی از حقوق و امکاناتِ در اختیار روحانیت حاکم در ایران است. می شود انتظار داشت که روحانیون و عقلای آنها به خود جرأت بدهند و در رفع این نقیصۀ بزرگ – رهبری فردی، که در هیچ یک از جوامع بشری به دوام و سعادتِ پادشاهان و حاکمان منجر نشده است. - کار و اقدام بایسته را به انجام برسانند.
طرح موضوع و نحوۀ ورود به بحث را با روش مهندسی معکوس و در کوتاه ترین بیان به شرح ذیل می توان مطرح نمود: در نظر بگیریم که جنبشی با حدود 10 میلیون عضو را در اختیار داریم. جنبش با کودتایی درگیر می شود و - به هر دلیل - سیستمِ کودتا موفق به اعمال حاکمیت می شود. صورت مسئلۀ موجود این است: «تاکتیکها و استراتژی سازمانیابی جنبش با وجود شبکه های اجتماعی اینترنتی مانند فیس بوک، توئیتر، پالتاک و ... و راهکارهای استفاده از آنها را طراحی و برای اجرا پیشنهاد دهید!»
برنامه ای که برای کنگرۀ سیزدهم سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت) پیشنهاد دارم، یک جملۀ جهانشمول بیشتر نیست: «آزادی، رفاه و صلح برای همۀ انسانها»
با تشکر از کمیسیون تدوین اسناد پایه ای سازمان، "پیشنهاد اصلاح و تغییرات" در برنامۀ ارائه شده در نشریۀ کار مورخ 10 فروردین 1392 به پیوست با اعمال تغییرات ضروری بر روی متن برنامۀ پیشنهادی به منظور طرح و نقد بیشتر؛
با شعارها و جادو جنبل حاکمان بر این موج تورم نمی توان غلبه کرد. ولی تجارب 34 سال اخیر دراقتصاد ایران بیانگر این واقعیت است که دولت تمامی سعی خود را خواهد کرد که فشار فروپاشی اقتصادیِ "اقتصاد دولتی" را با برداشت از جیب مردم و پائین آوردن سطح زندگی شهروندان از سربگذراند و بهترین دفاع جامعۀ مدنی دراین شرایط خارج شدن از زیر بارِ آوارِ کاهش ارزش پول ملی است که اکثریت شهروندان ایرانی راه آن را بلد هستند و می توان آنرا به دیگرشهروندان نیز در شبکه های اجتماعی موجود، آموخت.
اگر بپذیریم که صبوری و درایت مردم ایران و رهبران و مصلحین ایرانی – حتی مصلحین در حصر و زندان – در یک سال اخیر ماشین کودتا را زمین گیر و برنامه های سرکوب و خشونتِ حاکمان را خنثی کرده و توانسته این پیام را به قدرت های بین المللی منتقل نماید که حاکمانِ غاصبِ حق حاکمیت شهروندان ایرانی نمایندگان مشروع مردم ایران نیستند، می تواند و باید با حفظ وحدت نظر و خردورزی 80 روز آینده را نیز مدیریت بنماید.
این یک سئوال جدی است که، چرا صادق تحریم های مالی بین المللی، علیه سیاست های هسته ای و حتی حقوق بشری ج.ا. را که عملاً ماشین سرکوب حاکمان مافیایی را زمین گیر کرده است، به عنوان علت والعلل فلاکت های اقتصادی و پیش نیاز هر برنامۀ اقتصادی موفق – که البته تعیین نشده است توسط کدام نیروی اجتماعی قرار است انجام شود – قرارداده اند؟
"رهبران سبز" مجموعه انسانهایی را شامل می شود که براساس وحدت نظر در حقانیت تاریخی مردم ایران برای حضور سربلند در رقابت های جاری بین المللی، به دنبال استقرار آن در مکان تاریخاً لاجرمِ متعلق به مردم ایران، باهم "همگام" و "هم اندیش" خواهند بود.
اگر سایت وزین کلمه نگران فشاری است که از تحریمهای مالی بین المللی به اقشار متوسط و طبقات متوسط در جامعه وارد خواهد شد! باید توجه داشته باشند که ناملایمات و فلاکتهای اقتصادیِ پیش آمده تا امروز، از نادانی و قصد و غرض تیم اقتصادی حاکمیت کودتا ناشی شده و هنوز اثرات تحریمهای مالی در اقتصاد ایران ظاهر نشده اند و باید این موضوع را افشاء و به اطلاع مردم برساند.
اما... پاشنۀ آشیل تمام حقه بازی ها و "سرتراشیدن" ماشین کودتا، حفظ آرامش روانی و تماشای بدون هیجان نمایش رو حوضی توسط جامعۀ مدنی است.
در مورد دولتِ – هم نظر – نیز اوضاع قدری مضحک تر و خنده آورتر است و امروزه جامعۀ مدنی با تک به تک تاکتیک های رئیس دولت کودتا و شخص احمدی نزاد آشنایی کامل پیداکرده و جریان سازی ها روزانۀ ایشان راه بجایی ندارد. حتی دیگر برای شنیدن مواضع مشعشع احمدی نژاد هیچ گونه اشتیاق در میان شهروندان و عوام الناس نمی توان شاهد بود. داستان رئیس دولت منصوب خامنه ای همان حکایت «چوپان دروغگو» شده است.
به این سئوال فکر بکنیم. به محدودیت ها و امکانات "جنبش سبز" بیاندیشیم و از مصلحین، مبارزینِ در حصر و زندان، اندیشمندان ایرانی در تبعید، خاتمی ها، هاشمی ها و هر کس دیگری در اطرافمان که هنوز بارقۀ امیدی ما را به آنها پیوند می دهد، بخواهیم! تیمی متکثر از ورزشکاران ملیِ مردم ایران - که حداقل از رقبایی که در مقابل آنها چیده خواهند شد، از نقطه نظر "راستی" و "راستگویی" ارجح باشند - را بعنوان کاندیدا برای رقابت ریاست جمهوری آتی به مردم ایران معرفی بنمایند!
