بی تردید از میان سه عامل فوق خطرناک ترین آن ها که کمترین عقب نشینی ممکن هم در آن صورت خواهد گرفت همانا خواست های سیاسی و دادن فضای تنفسی به جامعه خواهد بود. چرا که بیم گسترش اعتراضات و فروپاشی مثل زمان شاه و یا تجربه کشورهای بلوک شرق وجود دارد که رژیم بسیار از آن می ترسد.
و این که مشکلات واقعی شهروندان و جامعه جهانی دغدغه طبقه حاکم برجهان را تشکیل نمی دهد. به بیان دیگر با همه حدت و شدتی که مشکلات فراگیری چون جنگ و مهاجرت و شکاف های طبقاتی و حاشیه نشینی و نیز تبعیض های جنسیتی و نژادی و... و یا بحران زیست میحطی بخودگرفته است و بر طبق گزارش آکسفام به به مرزهای اشباع رسیده است، با این همه قادر به بازتاب لازم و درخور در طبقه اقتصادی وسیاسی حاکم برجهان نیست.
در یک کلام، سرمایه فی نفسه و بخودی خود فاقد اهرم لازم و قائم به خود برای کنترل رشد سرطانی سرشت سودخوارانه خویش است. سرمایه داری و رشد ناموزون از هم جدا ناپذیرند. و چنین است که سرمایه در چهارچوب متحقق ساختن خود جهانی تا این درجه ناعادلانه و تبعیض آمیز بوجودآورده است.
رفسنجانی غافل از آن بود، کسی که در نوک هرم ساختار قدرت می نشیند ولو دوست نزدیک و ۵۰ ساله اش باشد، قبل از هرچیز گوش به فرمان وظایفی است که ساختارقدرت و پویش ذاتی آن به او دیکته می کند. رفسنجانی هم البته در عمل به این گرایش ذاتی نظام که شرط بقاء آن بود، صرفنظر از برخی نق زنی ها نهایتا تمکین می کرد. چرا که او جدا از نظام نبود ...
در اساس خشونت حربه اصلی رژیم است و با ذات وی هم خوانی داشته و برنده اش هم عموما خود رژیم است. از همین رو هوشیاری در برابراین دام رژیم، بخصوص در منطقه ای که از خشونت اشباع شده است و فقدان امنیت بیدادمی کند و حساسیت و نگرانی عمومی وجود دارد، از اهمیت زیادی برخورداراست.
فعلا باید منتظر واکنش و اقدامات خامنه ای و نیروهای تحت امرش بود که چگونه می خواهند چاشنی این بحران درونی خود را بیرون بکشند، با ریش سفیدی (و حکمیت، آن گونه که برخی مطرح ساخته اند) و یا پرونده سازی و احیانا بازداشت و یا حصرخانگی و امثال آن. گرچه خامنه ای تلویحا خاطرنشان ساخته است که او کسی نیست که کوتاه بیاید.
ایراد سند این نیست که چرا بر دموکراسی تأکید می کند، بلکه آن است که از منطر نگاه بورژوازی به دموکراسی، به جداکردن دموکراسی و سوسیالیسم از یکدیگر پرداخته و هر دو را مسخ می کند.
دولت آمریکا اکنون می خواهد از زیر تمامی آن بارها و تعهدات آن نوع هژمومی، خود را خلاص کرده و با افزایش وزن و اقتدارخود و یکه تازی اقتصادی و سیاسی و نظامی، قدرت چانه زنی خود را بالا ببرد و از همین منظر دنیا را بزیر"هژمونی" خود در آورد.
اما آنچه که به آن جنبه تراژدیک داده است همانا خودفریبی بزرگ مقامات فلسطینی و از جمله محمودعباس و کشورهای عربی بود که به ادعاهای توخالی و مضحک ترامپ که مدعی حل مساله مساله فلسطین و برقراری صلح به عنوان بزرگترین دست آورد قرن بود دل بسته بودند!
بیانیه ۱۶ آذرامسال که فعلا از سوی ۳۲ شورای صنفی دانشجوئی دانشگاه های گوناگون منتشرشده است، با تمرکز تؤامان بر دانشگاه ها و سیاست های کلان رژیم در سطح جامعه و برشمردن ماهیت های سرمایه دارانه و سرکوبگرانه آن ها و حمایت از مطالبات و اعتراضات کارگران و معلمان و زنان و... و با شعار"دست زورمندان اقتصادی و سیاسی باید از دانشگاه کوتاه شود، چنان که از دیگرقلمروهای حیات انسانی"، باردیگر و این بار با صراحت و بیان قاطع تری مواضع ضد سیستم و ضد سرمایه دارانه و عدالت خواهانه و برابری طلبانه خود را مطرح کره است.
