واقعیت آن است که در جهان گلوبالیزه شده توسط سرمایه جهانی، دولت ها سوای رنگ و بوی محلی و برخی خودمختاری ها در حوزه های محدود، و علیرغم تناقضات و کشمکش ها، در کل و در کارکردهای عمومی بخشی از تقسیم کار و اجزاء ماشین«دولت جهانی» سرمایه داری جهان گستر محسوب می شوند که توسط قوی ترین و اصلی ترین حلقات هژمونیک زنجیره جهانی سرمایه داری و اهرم های اقتصادی ...
بهمین دلیل مدتهاست که معلوم شده این نوع مبارزه و آن نیروی اجتماعی وابسته به آن، دیگر به شکل گذشته، نیروی محرک و پیشرو برای گسستن از نظم حاکم بر جهان به شمار نمی رود. و برهمین اساس هم دیگر آن چپ سنتی و آن نوع سازماندهی های حزبی و سندیکائی و... دیگر کارآئی ندارد و قادر به حضور و نقش آفرینی گذشته ها نیست و نخواهد بود.
مشارکت فعال و تقویت خود باوری هم چون سوژه های خود رهان و قادر به ساختن مناسبات نوین و جهانی دیگر و توان خودگردانی و خودمدیریتی در جوامع بشری در تمامی اقشار زحمتکش و جوانان، فارغ از مناسبات استثمارگرانه و اقتدارگرایانه بین انسان ها، و ایجاد تعامل و مناسبات نوین بین انسان و طبیعت بجای دخیل بستن به مناسبات سرمایه دارانه و ...
بلکه بیش از همه به مقاومت و مبارزه علیه قدرت و سلوک و فرهنگی دلالت دارد که این نوع کنش های از خودبیگانه کننده را ساخته و پرداخته می کند.
اگر تحریم درمیان مخالفان نظام و تحریم کنندگان زمینه دارد، که دارد و اساسا آن ها کاری جز این نمی کنند و از قضا خودفرج سرکوهی نهایتا باعدم شرکتش همین کار را می کند، پس برای آن ها ذاتا و به لحاظ محتوائی یک تاکتیک فعال است، گو این که می توان و باید این محتوا را
حتی حاکمیت از تنبیه عناصر گلچین شده ای که خطائی در نمایش مقرر از آن ها سرزده باشد و اندکی از خطوط مقرر و قرمزش رد شده باشند نمی گذرد. به آن ها رحم نکرده و حبس و زندان و یا ممنوع تصویر و ممنوع سفر و ممنوع سخنرانی می کند تا منبعد دست از پاخطا نکنند. همواره گشایش های اندک دوره های انتخاباتی با سخت گیری ها و تصفیه های پساانتخاباتی عجین شده است تا صفوف رژیم استحکام خود را از دست ندهد!
وفاداری به مارکس بیش از همه در گرورصدکردن واقعیت های نوین اجتماعی و وفاداری به انکشاف جنبش مبارزه طبقاتی هم چون نیروی محرکه تغییر و تحول، و البته غنای تئوریک بخشیدن به آن است.
سران دولت های بزرگ به مقتضای نیازهای خود این توافق را با لفاظی هائی چون یک گام تاریخی و نقطه عطف بزرگ ستودند، اما بیشتر برای رهائی از فشارسنگین افکارعمومی و خشم جنبش های اعتراضی نسبت به بی عملی دولت ها و کاستن از دامنه بی اعتمادی به قابلیت های خود در حل معضلات و بحرانی که مستقیما از عملکرد آن ها ناشی شده است.
در قیاس با فازظهوربرق آسای داعش که با تسلیم و فرار و فروپاشیدگی ارتش و نیروهای امنیتی دولت های حاکم و پیشروی های برق آسای آن همراه بود و بر خلاف آن چه که ممکن است تصور شود، اکنون ما نه با تثبیت و رشدخلافت اسلامی، که با ورود آن به فازدوم بحران، یعنی تشدیدفشارهای داخلی و بین المللی و تنگ ترشدن تدریجی حلقه محاصره به دور آن مواجه ایم.
بی تردید این نوع معلق زدن و چرخش سرگیجه آور، توسط چپی که پایگاه توده ای وسیعی را بدست آورده بود، ضربه سختی بر اعتبارروبگسترش نیروهای چپ بود، نه فقط در یونان بلکه در سطح قاره و به جنبش ضدریاضتی –نئولیبرالیتسی آن. یونان یکی از مهم ترین و داغ ترین کانون های مبارزه علیه ریاضت اقتصادی در سراسرقاره و به منزله حلقه ضعیف آن بود.
