اکنون جامعه فرانسه نیز در مرکز آزمون مربوط به ریاضت اقتصادی و بیرون کشیدن چاشنی مبارزات کارگری قرارگرفته است و در همین راستا قرارداد کارگران رنو با کارفرمایان عمق فاجعه ای را که در برابر آن قرارگرفته ایم نشان می دهد. وضعیتی که در آن کارگران با شعار عمیقا تدافعی به دامچاله بورژوازی افتاده و با تمکین به سیاستهای ریاضت کشانه، بجای تقویت صف مبارزاتی و همبستگی کارگران، موجب ایجاد تفرقه و شکاف بدست خود و در صفوف خود گشته اند.

ازهمین رو ما با یک دوره تشدید بحران وکشاکش که تعیین قطعی مسیرآتی از دل آنها بیرون خواهد آمد مواجهیم. حتی اگرحاکمیت بتواند بحران انتخاباتی(=انتصابات) را مهارکند ورئیس جمهورمطلوب خود را بیرون بکشد، بازهم قادر به فروریزی آواربحران نخواهد بود و بحران درابعاد بیشتری فوران کرده و رژیم ودولت را با وضعیت شکننده تری دربرابرانتخاب گزینه های جدید قرارخواهد داد.

درحقیقت ایجادفتنه توسط خود حاکمیت بخشی ازسناریوی مهندسی انتخابات برای بیرون کشیدن رئیس جمهورمورد نظربارگاه رهبری وبخش های نظامی- امنیتی ازدل صندوق وخنثی کردن کارشکنی های احتمالی دولت درکنترل آن است. نباید فراموش کنیم که کانون منازعات درآستانه انتخابات اساسا روی این که چه کسی صندوق ها را کنترل کند متمرکزاست.

این درست است که این نوع تبعیضات تا مناسبات سرمایه داری و مبتنی براستثمارانسان از انسان از بین نرود دوام خواهند داشت، اما این به معنای نادیده گرفتن بسترعزیمت و حرکت برای نیل به نقطه ایده آل نیست.

آن چه که برای نیروهای واقعا دموکرات و ضداستبدادی و برای همه مدافعان آزادی و برابری مهم است آن است که فارغ از این نوع تزلزل ها و تردیدها، آستین های خود را بالازده و باهمه توان خود برتقویت گفتمان و جنبش تحریم همت بگذارند. تنها تقویت هرچه بیشتر صفوف جنبش تحریم است که موجب تشدید روند فروپاشی نظام و خنثی ساختن تلاش های معطوف به نجات آن درعبور از گردنه های بحران می گردد.

نگرانی عمده دیگر رژیم سرریزشدن بحران ها به متن جامعه انباشته از نارضایتی، هم چون برخورد چاشنی با بشکه باروت است. و این در شرایطی است که یکی از مهم ترین انگیزه رقبا در کشاندن دعواها به متن جامعه، یارگیری و بهره گیری از پایگاه اجتماعی رقبائی چون اصلاح طلبان و خاتمی و سبزها و یا حامیان رفسنجانی و نظایر آن هست که احتمالا خود قادر به کاندید شدن و شرکت مستقیم در انتخابات نخواهند بود.

باتوجه به ماه های پایانی سال و رخ نشاندادن بیش ازپیش پرتگاهِ شکاف بین حداقل دستمزد و خط فقرویا سبد نیازهای حداقل یک خانوار، و با توجه به پتانسیل بسیج کننده ای که این مسأله برای قاطبه کارگران و مزدحقوق بگیران دارد، بنظرمی رسد که تمرکزتاکتیکی روی این معضل واجد اهمیت باشد.

جنبش سال 88 نه فقط به دلیل بافت نیروی محرکه اش بطور یک جانبه بر وجه سیاسی (و آزادی) متمرکزبود، بلکه هم چنین بدلیل تکیه اش بر سازوکارهای اصلاح طلبان، که مانع تعمیق مطالبات جنبش و پیوندش با سایرزحمتکشان و فرارفتن از چهارچوب نظام بودند، نتوانست با بخش های دیگرمزد وحقوق بگیران ازجمله کارگران و تهیدستان گره بخورد و با گسترش پایگاه اجتماعی خود دامنه مقاومت خویش را گسترش دهد.

دموکراسی مستقیم باندازه ای که عرض اندام کند مطالبات سرکوب شده اعماق را به سرعت به روی صحنه می آورد، و با کنارزدن فیلترهائی که برای جاری شدن بی واسطه مبارزه طبقاتی توسط جامعه طبقاتی ساخته و پرداخته شده است، می تواند فشار سنگینی را برارکان اصلی نظام و ساختارهای متصلب حاکم بر آن وارد کند.

تجربه مصر که هم اکنون موجب ترس و آشفتگی درصفوف حاکمان جدید و حتی خروج موقتی رئیس جمهور از مقر خود گشته، بیش از ده روز است که به خروش و برآمد عظیم خود ادامه می دهد و به رکورد 18 روزه تظاهرات توده ای و گسترده علیه مبارک و سرنگونی آن نزدیک می شود، درعین حال که هنوز در نیمه راه است، بویژه برای مردم ایران که ... سه دهه است که با ضدانقلاب مهیب بیرون آمده از دل انقلاب دست بگریبانند، دارای دستاوردهای مهمی است.

اگردر وجه داخلی، جنگ و اعمال خشونت و دشمن تراشی ها، درخدمت تقویت وبازتولید موقعیت طبقه حاکم قرار دارد، اما در وجه خارجی یعنی درغزه و منطقه و از جمله درایران، اتخاذ چنین سیاستی درخدمت تقویت مواضع و وزن نیروهای بنیادگرا ومدافعان دوقطبی باصطلاح اسلام و صهیونیسم ازیکسو و تضعیف موقعیت وصدای نیروهای پیشرو ومدافع دموکراسی وهمزیستی بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها قرار می گیرد.

یکی از مؤلفه های عمده تغییر توازن نیرو و درهم شکستن تعرض سرمایه داری ایجاد آرایش های فراملی و سراسری است. دراین رابطه است که اعتصابات و مبارزه سراسری روزچهارشنبه را باید رویش جوانه های تازه و گامی روبه جلو در راستای بکارگیری اهرم نیرومند اعتصاب سراسری و مبارزات خیابانی مشترک در مقیاس قاره ای بشمار آورد، هرچند که هنوز تا گسترش دامنه آن به میان وسیع ترین صفوف جنبش مزدوحقوق بگیران درگستره وسیع خود و پیوند با سایرجنبش های اجتماعی- طبقاتی، توان استمرار و بالأخره تبدیل شدن به مبارزات ضدسیستمی فاصله زیادی وجود دارد.

رویدادهای یونان برشی شفاف و تکان دهنده از وضعیت واقعی را که درآن بسرمی بریم یعنی بی اعتنائی نهادها و دموکراسی های موجود به خواست ها و صدای اعتراض مردمی که بنام آن ها برپا شده اند و مشروعیت خود را مدیون آن ها هستند، دربرابر ما می نهد. این مبارزه و این بی اعتنائی متقابل سال هاست که با شدت و ابعادی کم و بیش مشابه ادامه دارد و سایرکشورهای اتحادیه اروپا نیز تمام قد درپشت دولت یونان ایستاده اند و

تنها شکل گیری یک قطب مستقل و خارج از ساز و کارهای سیستم است که می تواند از بجریان افتادن در شن زارهای سترون کننده ساز و کارهای سیستم، به مبارزه طبقات در معنای واقعی و رهائی بخش خود جان تازه بدهد و درعین حال با فشار ازبیرون به جناح رفرمیست ها اجازه ندهد که آن ها فریب پیشه کنند و به آسانی وعده های خود را فراموش نمایند وچرخ های زنگ زده نظام را بسود کلان سرمایه داران رنگ و جلا بخشند.

تنگ شدن بیش از پیش فضای تنفس حتی برای خودی های سطح بالا در جمهوری اسلامی که درگیرجنگ قدرتی همه جانبه اند، کار را بجائی رسانده است که همسر یکی از چند بنیانگذار دست اول نظام با نوشتن نامه ای سرگشاده متوسل به حربه افکارعمومی شده است.

تحریمهای فراگیراقتصادی هم چون داروئی است که عوارض جنبی آن بیش از خواص مستقیم آن است و لاجرم بیش از تضعیف عامل بیماری خود بیمار را هدف قرار داده و تضعیف می کند. یعنی بجای تضعیف بنیانهای وجودی رژیم، تأثیرات مخربی بر سیستم دفاعی مریض، سترون کردن خودباوری و شکوفائی مناسبات وهمبستگی انسانی و تقویت جامعه مدنی وارد می کند.

حتما این سؤال درذهن شما هم مطرح شده است که این همه پول توسط سازمانی که هنوز نه در قدرت است و نه پایگاه اجتماعی گسترده ای دارد (که اگرهم داشت بازهم بعید بود بتواند چنین فراخ دست باشد) از کجا تأمین می شود؟ شاید تنها عده کمی وجود داشته باشند که در انتظار گزارشی شفاف و واقعی از عملکرد و منابع مالی این سازمان درپاسخ به سؤال خود باشند، و گرنه برای بقیه مردم و کوشندگان سیاسی پاسخ این سؤال ها پیشاپیش روشن است.

زجانب دیگرمی توان مشاهده کرد که پیوند وپیمان رفسنجانی با نظام و سودای حضور دربافت قدرت به هرقیمت چنان درهم تنیده شده است که لابد اودرخلوت خویش بدرقه پسربه سوی زندان را ایثاری بزرگ برای نظامی میداندکه ازهیچ کوششی برای برپاکردنش وعبوردادنش از بحران ها دریغ نکرده است، وفراتراز آن با وقوف به این که زندان رفتن درنظام جمهوری اسلامی نه موجب بدنامی که سبب افزایش اعتبارهم می گردد، آن را در خدمت اعلام آمادگی برای ایفاء سهم و ادای دین برای رفع بحران های سرنوشت ساز و مهیب آتی می بیند تقی روزبەکه به سرعت در افق نمایان می شوند !. آغاز دوره ای پرتلاطم که بطور نمادین با دستگیری فرزندان رفسنجانی کلیک خورد!

نظرسنجیها پیرامون عملکرد صد روزه رئیس جمهور جدید نشان دهنده آن است که علیرغم برخی اقدامهای اصلاحی و اولیه، نظر اکثریت پرسش شوندگان در باره عملکرد و جهتگیری اولاند و وعده های او به خصوص در مورد موضوعات اساسی چون بیکاری و کنترل بحران اقتصادی و بحران یورو و در رأس آنها مقابله با سیاستهای ریاضت اقتصادی و اتخاذ سیاستهای معطوف به رشد و اشتغال، در مجموع منفی است. تقی روزبه

به روی صحنه آمدن سردژخیم نظام پادشاهی، پرویزثابتی، با آن وقاحت بی پایانی که مختص خودوی است، درحالی که بقول خودش خاطراتش را چندین دهه پیش نگاشته بوده ولی جرئت انتشارش را نداشت، نمونه دیگری در بازپرداخت زودرس تاوان وسوسه تصاحب رهبری جنبش ضداستبدادی است. گوئی احضارنیروهای واپسگرا و امتحان داده به روی صحنه سیاست به توسط تاریخ، ظاهرا مؤثرترین وکوتاه ترین راه دفن آنان درگورتاریخی اشان است.