در جمهوری اسلامی محافظه‌کاران، اصلاح‌طلبان و نیز بخشی از اپوزیسیون، با ترسانیدن مردم آن‌ها را به شرکت در انتخابات تشویق می‌کنند. تکلیف ما در مقابل نیروهای حاکم روشن است. هدف آن‌ها کشانیدن مردم به پای صندوق‌های رأی و مشروعیت بیشتر بخشیدن به نیروهای حاکم است. اما وظیفه اپوزیسیون تشویق مردم به انتخابات از طریق ترساندن مردم نیست. یک رهبر سیاسی که در پی تغییر و تحول در جامعه است نمی‌تواند با تکیه بر ترس تغییری در جامعه ایجاد کند.

"... به دیگر سخن برجسته‌ترین عاملی که انقلاب فرانسه را از دیگر انقلاب‌ها متمایز می‌کند این است که دروازه ای بزرگ به روی حاشیه ها می گشاید. به این معنا که مسئله تنها این نبود که قدرت طبقات پایین جامعه آتشفشان وار به سوی بالا فوران کرد، بل، هر آنچه که در درون انسان نیز بود فرصت یافت تا نمود پیدا کند و به بیانی دیگر، مسئله تنها تغییرِ فرم اقتدار نبود، بلکه تمامی هنجارهای فرهنگی و تمدن آریستوکراتیِ اروپایی که طی سده ها به وجود آمده بود، هم‌زمان با انقلاب و دگرگونی دچار تزلزل و تَرَک ژرفی شد. انقلاب تنها بشارت بازگشت انسان‌های به حاشیه رانده شده به مرکز نبود، بل، بشیرِ موضوعات به حاشیه رانده شده نیز بود".

در شرایط امروزین جهان، پیروزی یک جریان سیاسی، همزمان با فرض امکان در پیروزی دیگران نهفتە است. بە زبانی دیگر همە باید امکان حضور داشتە باشند تا بتوانند بر حسب توان پیشبرد خواستەهای خود، دوام قدرت سیاسی را واکسینە کنند. در غیر این صورت، نظامها روزی علیرغم همە تمهیدات فروخواهند ریخت.

معمولاً گفتە می شود کە بحران نظام ناشی از همین متناقض بودن دو عنصر جمهوریت و اسلامیت آن است. اما در اصل، اساس بحران این نیست. تا آنجائی کە بە بحرانهای جمهوری اسلامی برمی گردد، اساسا پایە آن در اسلامی بودن آن قرار دارد و نە در جمهوری بودن آن. زیرا نظامی کە جمهوری باشد منطقا دچار بحران نمی شود، زیرا کە همیشە مردم را پشت سر خود دارد و بنابراین با خطر ساقط شدن روبرو نمی شود. پس آنچە منشا بحران است، اسلامی بودن نظام است. شاید چنین ادعائی عجیب بە نظر برسد. اما عجیب نیست، زیرا ...

ینس ریدگرن استاد جامعه‌شناسی دانشگاه استکهلم، در سال ۲۰۰۸ در کتاب "پوپولیسم قرن بیست و یکم – شبح دموکراسی اروپای غربی "به ویراستاری دانیل البرتازی و دونکن مک‌دونالد، دلایل عدم موفقیت احزاب راست افراطی را تشریح کرد وی اینک در مقاله زیر به توضیح دلایل موفقیت‌های اخیر حزب راست افراطی سوئد که ریشه در یک حزب فاشیستی دارد می‌پردازد. چه تغییراتی در جامعه به رشد احزاب راست افراطی کمک کرد؟ چرا تاکتیک احزاب متعارف سوئد در مقابل حزب نژادپرست دمکرات‌های سوئد با شکست مواجه شد...

پوپولیسم ایرانی در یک بستر غیر دمکراتیک و استبدادی بە منصە ظهور می رسد و در همین پارادایم بە بازی خود ادامە می دهد، در بستری کە نتیجە بازی قدرت کە بر اساس یک رهبر قدرقدرت و مستبد پی ریزی شدە است، سرانجام و عمدتاً در همین چهارچوب موقعیت نهائی خود را باز می یابد. اما پوپولیسم آمریکائی در یک بستر دمکراتیک و بدون نهادهای نظارتی غیر انتخاباتی جلو می رود. در نوع آمریکائی پوپولیسم، علیرغم سرپیچی های پوپولیست از سیستم موجود، نە رهبری وجود دارد کە او را سر جای خودش بنشاند و نە قوە قضائیە تحت رهبری یک لیدر مستبد.

اسلام سیاسی یک شمشیر دولبە است، شمشیری کە خودی را بە همان اندازە دیگری (غیر) می برد. اگر تئوری هانتینگتون، زیربنای ذهنی نبرد آیندە را برای طرف مقابل آمدە می کند، اما در همان حال اعتقاد بخش مهمی از اسلام سیاسی بە این تئوری و ارائە تفاسیر تازە از آن، لبە رو بە مسلمانان را تیزتر می کند

برای مارکسیستها و کمونیستها دستگاە دولتی بعنوان دستگاە سرکوبگر در خدمت بازتولید طبقات بر اساس وضعیت اقتصادی است، اما نظر رفرمیستها این است کە می توان دستگاە دولتی را در رابطە با کسانی کە وسائل تولیدی را در مالکیت دارند، مستقل کرد. دمکراتیزە کردن قدرت دولتی یک قدم بلند است در این راستا.

بدترکردن وضعیت جهت بهترکردن آن، یک تئوری و فلسفە خاص در جهان بینی سیاسی ست. در چنین نگرشی، فرد با اتخاذ روشهائی کە جامعە و فضای آن را بیشتر بە سمت و سوی کشت و کشتار و خشونت رهنمون می شود، سعی می کند بە یک نیروی جدی برای تحول اوضاع تبدیل شود.