سرزمین رنج دیده, بلا کشیده و زیبای من! هرگز ازصدای زنانی که با چنگ ودندان ازسهم خود واز سهم ما دفاع کرداند خالی نبوده است. همیشه درفضای وطن صدای  داد خواهی تاریخی آنان  طنین انداز است. صدای مادرانمان؛ همسران, خواهران و دخترانمان! سرزمین پرصلابتی که در آن زنان  پا به پای مردان جنگیده اند. با تنی رنجور و سختی کشیده درتمامی ادوار تاریخ  بر دروازه وطن ایستاده, آزادی و برابری را فریاد زده اند. فریادشان, نامشان, رزمشان و روزشان گرامی باد   

بسیاری از مردم حاضر نیستند از همان قدم اول درمیدان حنگ و رودر روئی  با رژیم قرار گیرند. اما مبارزه در مسیر رفراندوم را می پذیرند. مسیری که  آن ها را قدم به قدم به همان میدانی می کشد که نهایت رو در روی رژیم قرارمی گیرند. این دوستان نیز درنهایت از شعار که بگذریم همان تصویر کامل نشده ای از روز بعد سرنگونی دارند که این بیانیه دارد. دلیل آن هم روشن است! پروسه مبارزه تحت هر عنوان عامل مهم در شکل دادن به گذار و مراحل بعدی است. 

این یک بیانیه چالشی است و صادرکنندگان آن خوب می‌دانند حکومتی که فعالیت یک فعال محیط زیستی را تحمل نمی‌کند و مزه قدرت و پول تا بن دندان فاسدشان کرده تن به این رفراندوم نمی‌دهد. اما این شعار می‌تواند به یک شعار فراگیر و جمع کننده بدل شود. نگاه ذهنی نگاهی است که فکر می‌کند اگر حکومت اجازه چنین همه‌پرسی را بدهد و خواستاران رفراندوم رأی نیاورند، تکلیف چه می‌شود؟

در آمیختن این شور وتحرک با تعقل و تجربه آحاد مردم ، زیر شعارانتخابات  آزاد و دموکراتیک مهمترین وظیفه نیروهای سیاسی الخصوص نیرو های داخل کشوراست.مسلما راه آسانی نیست.با شناختی که از حاکمیت وسبعیت او در  سر کوب مخالفان وجود دارد پیشرفت آرام اعتراض های مدنی وفرا روئی آن به انتخاباتی آزاد امکان پذیر نخواهد بود.

جنبشی که قبل از هر چیز نشان داد چه خشم و کینه ای از این حکومت در اندرونه مردم نهفته است. خشمی که به تلنگری زخم کهنه سالیانشان دهان باز می کند و در سیمای ده ها  هزار جوان  با استفاده از فرصتی کوتاه بی مهابا پا به میدان مبارزه می گذارد وکلیت رژیم از اصول گرا واصلاح طلب را آماج خود قرار می دهد. جوانا ن خانواده های تهی دست  در مناطقی که رژیم هر گز گمان نمی کرد! ده روز طوفانی به پا کردند! ده روزی  که تمامی کشور و به گونه ای جهان  آن را تعقیب می کرد و دل دردمند خلقی با آن بود.

نسل سوخته‌ای که هیچ چیز ارزشمندی را حکومت اسلامی به او نداده است. از روز نخست فقر دیده و نابرابری چشیده و حرف زور شنیده است. حتی درون چهاردیواری خانه نیز او را راحت و آزاد نگذاشته‌اند! برای هر چیز کوچک، هر نیاز انسانی، مجبور به جنگ و گریز با گزمگان حکومتی شده است. بسیار زودتر از آنکه کودکی و جوانی کند، به درون سیاه چاله اسلام ناب محمدی سقوط کرده. قربانی بی‌گناهی که از روز نخست محکوم بوده و حکم حکومتی در موردش صادر. فضای خفقان‌آوری که تنفس را بر او مشکل ساخته است

او زمانی که دریچه قلب‌ها بازشوند، مهر جای‌گزین کینه گردد و انسان‌ها به ‌راستی برادری و خواهری برای هم باشد؛ غبار از چهره تاریخ خواهد زدود و از زبان زیباترین فرزندان این آب‌وخاک از آزادی و عدالت با شمایان سخن خواهد گفت! از زبان کسانی که در سنگین‌ترین روزهای این سرزمین غم‌بار سرودخوان در پای چوبه‌های اعدام ایستادند و نخستین جرعه شبنم سحرگاهی را سر کشیدند، تا خورشید از گلویشان اگر نه آن روز، بلکه به روزگاران طلوع کند و این سرزمین گرفتار در سیاهی را روشن نماید! او دل نوشته‌های هزاران مادر به همراه وصیت‌نامه‌های کوتاه فرزندانشان را از چمدان‌های کوچک، از کمدهای قدیمی، بیرون خواهد کشید و به داوری آیندگان خواهد گذاشت. من به آن روز ایمان‌دارم!

عید درراه بود سال شصت‌وهفت داشت به پایان می‌رسید. از تمامی آن‌همه زندانی، بیشتر از چند صد نفر باقی نمانده بودند. هفته اول اسفند تمامی آن‌ها را آزاد کردند. بدین‌گونه همه‌چیز پایان یافت! تو و پسر عصمت خانم، در میان آنان که از جهنم اوین برگشته بودند نبودید! تو را و او را از دروازه دیگری عبورتان داده بودند. دروازه مرگ!

دستان پدران و مادران، زمین را می‌کاوند. دستی و سپس صورتی با ریشی انبوه از دل خاک بیرون می‌آید با پیراهنی چهارخانه بارنگ‌های سفید و سرخ. هنوز فریاد خواهر در هوا موج می‌زند که خواهری دیگر کمی آن‌سوتر صدا می‌زند: آخ برادرم! برادرم! و پیکری دیگر از خاک بیرون می‌افتد. خانم لطفی خود را روی جنازه می‌اندازد: " انوشم دوستت نیز اینجا در کنار تو خوابیده است!" جنازه را می‌شناسد دست در گردن خواهر او می‌افکند. گورستان در بهتی عمیق فرورفته است. نخستین گور دسته‌جمعی، با هزار زبان بی‌زبان، دهان می‌گشاید و همه را به داوری و تظلم خواهی فرامی‌خواند!