در حالی که همه سران و مقامات و مسئولین حکومتی دست به دزدی های میلوین و میلیارد دلاری می زنند و هنگامی که این عمل آن ها رو می شود بلافاصله رهبر دستور پرده پوشی آن ها را صادر می کنند تا رسوایی شان به گوش مردم بیشتری نرسد و کار به جاهای باریکی نکشد.
در یک ملاقات غیرمنتظره، دو تن از نمایندگان پارلمان کرد حزب صلح و آشتی ترکیه، احمد ترک وآیلا آکات با عبدالله اوجالان رهبر زندانی حزب کارگران، PKK (پ ک ک) ملاقات کردند. این اولین باری است که نمایندگان کرد پس از مدت ها توانسته اند با اوجالان دیدار کنند. هم چنین هاکان فیدان، رییس سازمان اطلاعات ترکیه (میت) دو روز را در زندان ایمرالی با اوجالان گذرانده است. به نظر می رسد مذاکرات صلح بین کردها و دولت ترکیه وارد مرحله جدیدی شده باشد. مطبوعات ترکیه می گویند فیدان و عبدالله اوجالان بر روی برنامه خروج نیروهای پ.ک.ک از ترکیه موافقت کرده اند.
درحالی که بسیاری اززلزله زدگان آذربایجان شرقی، هم چنان بی سرپناه مانده اند و درسرما و یخ بندان درمعرض انواع واقسام بیماری های مسری وگرسنگی ویخ زدگی قرار دارند؛ قوه قضائیه حکومت اسلامی، برای20 نفر ازافرادی که به کمک زلزله زدگان شتافته بودند، حکم زندان صادر کرد. بنابراین، زلزله زدگان هم چنان بی پناه هستند و مدافعان آن ها نیز راهی زندان ها می شوند!
مذاکرات حکومت اسلامی ایران و آمریکا، چه شایعه و چه واقعی باشد اما آن چه که مهم است حکومت اسلامی در انزوای بین المللی به سر می برد و در داخل کشور نیز با بحران های اقتصادی و مخالفت افکار عمومی قوی روبروست. از این رو، حتی کشاندن چنین شایعه ای به رسانه های داخلی و بین المللی، دست کم این خاصیت را دارد که یک نوع سنجش افکار عمومی و زمینه سازی برای مذاکره به شمار می آید.
طبقه کارگر، باید تشکل های موجود خود را که به اهرم مهمی در به قدرت رساندن احزاب رفرمیست و سوسیال دمکرات و غیره تبدیل شده اند نقد کند تا توده کارگران در همه روندهای تصمیم گیری و اجرا دخالت مستقیم داشته و در هر شرایطی به فکر آلترناتیو طبقاتی خود، یعنی برپایی حکومت کارگری خویش باشد تا از این طریق هم خود و هم کل جامعه بشری را رها سازد.
نتیجه طبیعی که از آمارهای بالا می توان گرفت این است که وضعیت موجود اقتصادی و سیاسی و اجتماعی جامعه ایران، بسیار شکننده است و دیر یا زود همانند سال 88، به یک انفجار اجتماعی منجر خواهد شد؛ انفجاری که شاید این بار مهار آن هم چون سال 88 برای حکومت اسلامی، چندان ساده نخواهد بود. چه بسا جامعه این بار در مدت کوتاهی خودش را متحدتر کند و هدف سرنگونی کلیت حکومت اسلامی را به مساله روز تبدیل نماید!
مهمترين هدف قتلهای سياسی پائيز ۷۷، علاوه بر حذف جمعی از روشنفکران و نويسندگان فعال، تشدید ارعاب در جامعه، و خاموش کردن صدای اعتراضات مردمی، اعتصابات کارگری و دانشجویی، مرعوب کردن فعالین سیاسی جنبشهای اجتماعی، روزنامه نگاران، وکلا، روشنفکران و دانشجويان مبارز و آزادیخواه و برابریطلب و عدالتجو بود.
جامعه باید به جایی برسد که هرگونه خشونت زبانی و فیزیکی بر زنان را شدیدا محکوم کند و جلو آن بایستند. روشنگری و آگاه سازی افراد در همه سطوح جامعه که هر کس به حقوق و جایگاه انسانی حود آگاه باشد و به حقوق دیگران تجاوز نکند و خودش نیز حقوق دیگران را زیر پا نگذارد نیازمند تغییر قانون و فرهنگ سازی زیربنایی در کوتاه مدت و درازمدت است.
مادر ستار بهشتی: «مسئولین باید صدای من را بشنوند، و به پرونده من رسیدگی کنند. من از خون بچه ام نمی گذرم.» این مادر داغدار در واکنش به اظهار نظرهای منتشر شده در رابطه با این که ستار بهشتی به مرگ طبیعی فوت شده، افزود: «۳۵ سال سن داشت و حتی دارو مصرف نمی کرد. روز سه شنبه او را بردند و سه شنبه بعدش کشتن و خبر مرگ او را برای من آوردند.»
خواسته های زندانیان هم در ترکیه و هم در ایران، خواسته های بر حق و عادلانه ای هستند که باید در خارج زندان ها نیز کارگران و مردم آزاده و مبارز آن ها را پیگیری کنند و به همبستگی گسترده با زندانیان اعتصابی برخیزند.
شکنجه و کشتار در تمانی زندان های جمهوری اسلامی صورت گرفته است. شهود نشان دادند که اعدام های فراقضایی هم در سراسر ایران صورت گرفته است. این جنایات براساس دستگاه مرکزی حکومتی صورت گرفته و جمهوری اسلامی مسئول همه این جنایات است.
سئوال این است که آیا مردم ایران، بیش از این تحمل این همه فشار و مصیبت را دارد؟ حکومت اسلامی، به جای این که فکری به حال مردم بکند و به وظایف خود در قبال جامعه عمل نماید در خیابانهای پایتخت، مانور نظامی برگزار می کند تا به زعم خود با آفریدن فضای رعب و وحشت و ترور در جامعه، مانع اعتراضات مردمی شود.
مجازات اعدام، قدیمی ترين و وحشیانه ترین جنایت حکومتها، با طرح و نقشه عمل از پیش تعیین شده است. اعدام، تنها حذف فیزیکی یک انسان نیست، بلکه فراتر از آن، زهرچشم گرفتن از کل جامعه و تمکین کردن مردم به مقررات و قوانین حکومتی است. به عبارت دیگر، هدف اصلی طراحان مجازات اعدام، به تسليم کشيدن مردم است.
هر دوی اين جریان کردستانی، به کرات اعلام کرده اند که وحدت ايران را مدنظر دارند و خواست آن ها در چهارچوب کشور ايران است و هيچ چيز جديدی که از طرف آن ها مطرح شده باشد در اين توافق نامه شان وجود ندارد. حقیقتا، در توافق نامه این دو جریان هیچ موضع تازه ای ندارد، محتوا و جوهر آن همان خواست ها و شعارهایی ست که سال ها در برنامه ها و مواضع سیاسی این دو جریان وجود دارند.
همه شواهد نشان می دهند که دولت و ارتش ترکیه با افروختن آتش جنگ، حمله پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به این سوریه را فراهم کرده اند. قطعا اگر چنین جنگی صورت بگیرد منطقه به خاک و خون کشیده خواهد شد و به درون مرزهای ترکیه و سوریه محدود باقی نخواهد ماند.
جوانان اصولاً شورشی و پراز نیرو هستند. چه بسا برخی از آنان در نیمه این راه باز بمانند و برخی نیز تا پایان به آرمان خود وفادار باشند. برای نمونه؛ عباس سماکار، هنگامی که کتاب خاطرات دوران زندان خود در حکومت پهلوی را می نوشت، اسم آن را «من یک شورشی هستم» گذاشت. این نکته خود حکایت دارد که او هنوز خود را با گرایش جوانی اش ارزیابی می کند.
اما با وجود این همه سرمایه گذاری و پذیرایی از سران جنبش عدم تعهد و بسیج سران و نهادهای حکومت از خامنه ای تا احمدی نژاد، حکومت اسلامی نه تنها به اهداف خود نرسید، بلکه عملا در این راستا شکست سختی را نیز متحمل شد.
حکومت اسلامی، هم چنین برای برگزاری اجلاس جنبش غیرمتعهدها در تهران، بودجه کلانی اختصاص داده است. ولخرجی های حکومت اسلامی، تنها به تزئین فرودگاه مهرآباد و خیابان ها و محل اجلاس و زیست مهمانانش محدود نمی شود، بلکه بسیاری از رسانه های حکومتی، از خرج های میلیاردی برای خرید خودروهای مرسدس بنز اس-600 گارد برای حمل و نقل مهمانان اجلاس، این مهمانی بزرگ دیپلماتیک خبر داده اند.
بهرام رحمانی
موفقیت تریبونال، موفقیت همه مردم رنج دیده و زخم خورده و استثمار شده جامعه ایران است. موفقیت آن، خاری ست در چشم کلیت حکومت اسلامی و حامیان منطقه ای و بین المللی آن و در راس همه سیستم سرمایه داری. ریشه کلیه فلاکت ها، بدبختی ها، سرکوب ها، جنگ ها، کشتارها، زندان هاو شکنجه و اعدام ها، در بطن سیستم سرمایه داری و روابط و مناسبات آن نهفته است
درصد قابل ملاحظه ای از مردم، به رغم آن که تمایل داشتند به هموطنان خود کمک کنند، به نهادهای دولتی اعتماد نکردند. آن ها در طول روزهای اخیر، از همدیگر می پرسیدند که آیا جای مطمئنی را می شناسید که کمک هایشان را به دست زلزله زده ها برساند؟
