این نکته را نیز نباید ازنظردورداشت که درحال حاضر، نه دستگاه حاکمه ایران یکپارچه است ونه نیروهای سیاسی آزادیخواه وجامعه مدنی وتشکلات آن دست روی دست گذاشته ونسبت به سرنوشت کشوربی تفاوت اند. نباید نسبت چند دستگی دردرون حاکمیّت درکلیّتِ آن، بی توجه ماند.

اقوام ساکن ایران، اضافه برمشگلات ومعضلاتی که همه مردم زحمتکش ومحروم کشور از آن رنج می برند، مسائل مضاعف ویژه خود را دارند. اقوام ساکن ایران بحق، به خاطرنبود امکان و مجاز نبودن برای آموزش زبان مادری و بکارگیری آن در امور جاری محلی. و نیز در اثر کمبود شرایط برای برای شکوفایی فرهنگ و ادبیات و هنرهای قومی، نا خرسندند. هیچ انسان آزادمنش و طرفدارحقوق بشر نمی تواند در قبال این گونه مسایل وتبعیض های موجود، بی تفاوت بماند.