مبادا نیروهای دموکرات و چپ از حضور در مبارزات مردم و کوشش در جهت تعمیق خصلت عدالت طلبانه و آزادی خواهانه ی آن لحظه ای غفلت کنند. این راه ماست در برابر آن هایی که می خواهند جامعه را در قفس تنگ این جناح و آن جناح اسیر کنند و به انتخاب بین «اقتصاد مقاومتی» یا «اقتصاد نولیبرالی» مجبور سازند.
و غرض از این همه؛ چند ماه دیگر، چهلمین سالگرد جان باختن حمید اشرف و یارانش در هشت تیر ماه ۵۵ است. چه خوب بود اگر هواداران جنبش فدایی از هر گروه و سازمانی، همراه با همه ی کسانی که برای وجود و حضور یک چپ رزمنده و معتقد به آرمان های سوسیالیستی مبارزه می کنند، می توانستند، خاطره ی او را همان طور بزرگ دارند، که خود او بزرگ بود!
«کار آنلاين» امروز در هر وضعيتی که باشد ادامه ی تلاشی است که از سی و پنج سال پيش شروع شده است. برای تداوم انتشار «کار» در طول اين سی و پنج سال زحمات زيادی کشيده شده و جان های بزرگی از دست رفته است. من نسبت به همه ی دست اندرکاران نشريه ی کار که به خاطر افشای استبداد جمهوری اسلامی جان خود را از دست داده، صدمه ديده و دچار مشکلات شده اند و ديگرانی که در اين راه زحمت کشيده اند، از سردبيران تا نوجوانانی که در روزها و سال های دورتر نشريه ی کار را در زير تهاجم بی امان حزب الهی در سر چهارراه ها و در خيابان ها و کوچه و پس کوچه ها به دست مردم می رساندند تا بذر آزادی و استقلال را در ميهن ما بارور سازند، ادای احترام می کنم.
در شرایط حاکمیتی مستبد و دیکتاتور کار کردن مانع از آن است که بتوان ارزیابی دقیقی از کار خویش داشت. نه فقط "اخبار روز"، بلکه سایر رسانه ها نیز نمی توانند در چنین شرایطی به ارزیابی دقیقی از کار خویش دست یابند.
اگر بتوانيم خود را از «گفتمان من» نجات دهيم و يا دست کم آن را تا حدودی تعديل و تضعيف کنيم، آن گاه در خواهيم يافت که «گفتمان مشترک» بين ما چپ ها بيش از آن است که غالبا به آن توجه می کنيم. در اينجا من «گفتمان کلان» يا همان «گفتمان سوسياليستی» را مدنظر دارم. نبايد تاکتيک های معين و روزانه و يا حتی ميان مدت سياسی را با اين گفتمان کلان يکی کرد
آزادی، خواست طبقه ی کارگر است، بنابر این این جنبش با خواست طبقه ی کارگر بیگانه نیست، می تواند خواست های دیگری هم بر آن اضافه شود، اما کسانی که از کارگران دعوت می کنند کنار بکشند چون این جنبش «با خواست» آن ها شروع نشده است، یا جنبش «طبقه ی متوسط» است، همان هایی هستند که حتما آزادی را خواست طبقه ی کارگر نمی دانند. روشن است با چنین نحوه ی نگرشی آرزوی «رهبری» کردن جنبش کمی خنده دار می نماید ...
یک مشکل دیگر، مشکل بین نیروهای اپوزیسیون دموکرات و لائیک کشور با سازمان مجاهدین خلق است. مناسبات خصمانه و صددرصد نفی کننده ای که بین مجاهدین و باقی اپوزیسیون جاری است، به نظر من اشتباه است. مجاهدین خلق را نمی توان از جامعه ی ایران حذف کرد.
در حکومت اسلامی هر خواستهی مسالمت آميز با خشونت سرکوب شده است، و ربطی به «ساختار شکنی» نداشته است. ظرفيت اين حکومت برای اعمال خشونت بی پايان است و پاسخ به هر اعتراضی، خشونت حکومتی بوده است.
• در این روزهای جدایی از مادر، مقاله ی آقای تقی رحمانی از فعالین ملی – مذهبی را خواندم، تحت عنوان: «مادران درد و انتظار» که سخنی است با مادران خاوران که مادر من هم می توانست خطاب آن باشد و حالا که نیست، شاید بتوانم به نیابت او، پاسخی کوتاه به این سخنان بگویم ...
فراخوان رفراندم، اکنون می رود به یک مبارزه سیاسی واقعی در جامعه ی ما تبدیل شود. جنبش دانشجویی ایران در برابر تهاجم اصلاح طلبان و «زائده های آن ها» به دفاع از سیاستی پرداخته است که مورد دفاع چپ بوده است و باید مورد تایید چپ قرار گیرد. مخالفان رفراندم در اردوی چپ چگونه می توانند از تماشاچی صرف این مبارزه که در ایران دامن می گیرد، به بازیگر فعال آن تبدیل شوند، بدون اینکه از مخالفت با رفراندم دست بردارند؟ ...
