پرسش‌گر: توران همتی

ما در یک سازمان واحد می‌توانیم متفاوت بیندیشیم. می‌توانیم با تأکید بر یک مبانی مشترک، بر اساس نظر اکثریت، فعالیت سیاسی مؤثری داشته باشیم. تفاوت‌ها به‌خودی‌خود نه منفی است و نه فضیلتی است. طبیعی و از خصوصیات زندگی سیاسی است. آنچه مهم است دستیابی به یک روش مشترک دموکراتیک، برای مواجه با این تفاوت‌هاست.

ترکیب مجلس نسبت به مجلس قبل تغییر کرده است، اما این مجلس کماکان زیر سایه فرامین ولایت فقیه حرکت می کند. نگاهی به آراء لاریجانی برای ریاست مجلس، گویای تعادل قوای کنونی و سمت حرکت آتی آن است

تردید نکنیم جز چنین راهی، چاهی در برابرمان دهان می گشاید. همان چاهی که پیش از این، هر گاه به تفاوت می رسیدیم، درون آن سقوط می کردیم. در آن فضای مسموم، قلم ها بی تدبیر، شمشیر می شدند و هست و نیست یکدیگر را نشانه می رفتند. "دست آورد" چنین نبرد حقیرانه ای، تضعیف کل چپ و تضعیف و تجزیه هر چه بیشتر هر کدام از دو طرف " دعوا "، در جامعه بود. این روش ناپسند، به سهم خود ما را زمین گیر کرد. از فرو غلطیدن در آن چاه، آگاهانه پرهیز کنیم.

در اتخاذ سیاست اگر بخواهیم منصفانه سخن بگوئیم، می بینیم هم مخالفانی که توصیه به شرکت می کنند، به واقعیاتی توجه دارند و هم، کسانی که روی برتافتن از این انتخابات را پی می گیرند، حرف هائی برای گفتن دارند. چون در همین انتخابات با همین مختصات تنگ و ناعادلانه، امکان دخالت مردم باز منتفی نیست. از آنسو، کسانی که شرکت در انتخابات را مفید نمی دانند و به نفی آن رسیده اند، سقف آزادی را نمی خواهند به اندازه ای کوتاه بگیرند و چنان خم شوند که مردم نتوانند کمر راست کنند.

بی جهت نیست که عموم جریانات سیاسی ایران، بیش از آنکه بر اشترکات متکی شوند تا در میدان های بزرگ حرکت کنند، همیشه در حال کشف اختلافات، پررنگ کردن مرزها، صف آرائی بر اساس تفاوتها و ستایش جدائی ها هستند. بر این باورم که تا تحول مثبتی در ذهن و فکر و عمل مان ایجاد نشود، ارتجاع بر ما حکم خواهد راند و چنگال استبداد گلویمان را خواهد فشرد. در چنین وضعی چگونه انتظار داریم مردم کشورمان از ترس هیولای "بدتر" دست به دامن "بد" نشوند و بساط ارتجاع و استبداد حاکم از بام میهن مان، برچیده شود؟

اساسا حکومت های استبدادی، عموم مسائل را، به مساله امنیتی تبدیل می کنند. بدون توجه به این که دانشجو چه می گوید و چه خواستی دارد، نگاه حکومت های استبدادی به دانشجوی منتقد، نگاهی است به یک عنصر مخالف برانداز. امروز حکومت کشورمان به دليل عملکرد سرکوبگرانه اش، برای دانشجویان خواست هائی را که در حوزه سياسی قرار دارند، برجسته کرده است.

حرکت دکتر قبل از انقلاب وسیعا در میان مردم لرستان منعکس گردید. مردم با برجسته کردن خصوصیات مثبت او، در ذهن خود چهره ای شکست ناپذیر از او ساختند. به رغم اینکه هیچ عملیات نظامی در آن منطقه صورت نگرفت ولی پاسگاه های نظامی یکی پس از دیگری، در تصور مردم، به دست دکتر خلع سلاح می شدند. برایش شعرها سرودند و اشعاری را در وصف او و یارانش به آهنگ حماسی "دایه دایه وقت جنگه" افزودند.

امروز ما راهی جز گشودن چشم ها بر انبوهی از اشتراکات نداریم، اشتراکاتی که برای وحدت بسیاری از چپ های کشورمان، کفایت می کنند تا بتوانیم پرچم دموکراسی را بر فراز جامعه ای دموکراتیک، تبعیض ستیز و خواهان آزادی، عدالت و برابری به اهتزاز درآوریم

نخستین جلسه مجازی پیرامون ساختار و اساسنامه، با شرکت اعضا و علاقمندان پروژه وحدت چپ، در روز یکشنبه هفتم اردیبهشت 1393 برابر 27 آوریل 2014 بر گزار شد. پیش از برگزاری این اجلاس گروه ساختار و اساسنامه تصمیم گرفت برای استفاده بهینه از مباحث جلسه در صورت امکان گزارشی از مباحث منتشر شود. این وظیفه به من (محمد اعظمی) سپرده شد. گزارشی که در اختیار شماست مورد تائید گروه کار قرار گرفته است.

دو گرایش افراطی چپ و راست، انتخابات آزاد را با توان حکومت می سنجند. یکی در توهم ظرفیت حکومت است و آن را از حکومت طلب می کند و دیگری چون ظرفیتی در حکومت نمی بیند طرح آن را نادرست می داند. اما برای جریاناتی که مبارزه مردم را عامل تعیین کننده برای دستیابی به مطالبات می دانند، ظرفیت حکومت هر چند مهم است، ولی تغییر چندانی در مشی سیاسی آن ها پدید نمی آورد.

آرمان و آرزوهای عدالت خواهانه پویان ها امروز، بزرگترین خطر برای استبداد است. احمدزاده و پویان و جزنی و... برای من نه بخاطر مشی سیاسی، به دلیل آرمانهای انسانی شان قابل احترامند، بخاطر یگانگی گفتار و کردارشان و عزمی که از خود برای دستیابی به عدالت نشان دادند، ستودنی هستند.

فعالان منفرد چپ در پروژه وحدت چپ چه جایگاهی دارند؟ آینده این پروژه چگونه رقم خواهد خورد؟ نحوه مشارکت در مباحث و در تصمیم گیری ها چگونه و به چه شکل است؟ و ... این ها پرسش هائی هستند که برای برخی از کنشگران منفرد چپ مطرح است. این پرسش ها نشان می دهد که ما به گفتگوی بیشتر برای یافتن پاسخ مشترک نیاز داریم. برخی از پرسش ها به دلیل ناآشنائی با مباحثی است که تاکنون به شکل مکتوب و شفاهی جریان داشته است، اما برای بسیاری از پرسش ها هنوز پاسخی روشن و مشترک وجود ندارد. علت آن، جدید بودن خود طرحی است که فرا رویمان قرار دارد. پاسخ ها، حاصل تجارب تاکنونی ماست.

می خواهم به "اشکال مبارزه و شیوه گذار" بپردازم. این موضوع یکی از مسائل گرهی فرا روی ماست که تفاوت درک پیرامون آن، از موانع مهم شکل گیری همگرائی و اتحاد و وحدت نیروهای چپ و جریانات طرفدار دموکراسی است. از اینرو برای غلبه بر پراکندگی موجود اهمیت دارد پیرامون آن گفتگو کرده و به درک مشترکی دست یابیم.

از اینرو برای تعریف از چپ باید آمیخته ای از "سلیقه" و "توافق" و "منطق" در نظر گرفته شود تا بتواند مورد پذیرش نیروهای هر چه بیشتری قرار گیرد. بنابراین اگر بخواهیم تعریفی از چپ ارائه کنیم که کمتر مورد مناقشه باشد، باید در چارچوب همان درک اولیه و مفهوم آغازین آن بمانیم. از آنجا که این مفهوم برای خود تاریخ روشنی دارد، احتمال پذیرش عمومی آن هم منطقا بیشتر خواهد بود. آن مفهوم چنان عام و فراگیر است که بسیاری از تعاریف دیگر درتناقض با آن قرار نمی گیرد.

مردگان این سال، عاشق ترین زندگان بودند!
تنوع فکری دوستان توکل، برایم جالب بود. او می توانست همزمان با افرادی که نظرات متفاوت داشتند رابطه صمیمانه ای داشته باشد، بدون آن که، نظرات خود را کمرنگ و یا پنهان کند. برای او نظر سیاسی چندان جایگاه تعیین کننده ای، برای تنظیم رابطه نداشت. او انسانیت افراد را ملاک گزینش قرار می داد

درست بیست و هشت سال از آن روز شوم می گذرد. بیست و هشت سال پیش در ۱۹ آبان سال ۱۳۶۲ یکی از یاران عزیز و دلاورمان، بهروز سلیمانی، هنگام یورش پلیس به منزلش، خود را از طبقه پنجم، جلوی چشمان نگران و وحشت زده همسر و دو فرزندش، به پائین پرتاب کرد و داغ دسترسی به جسد سالمش را نیز، بر دل پلیس جمهوری اسلامی نشاند

پیرامون کنگره دوازدهم "سازمان اکثریت فکر می کنم می توان از خرد جمعی یک نیرو، به اشکال و مکانیزمهای دموکراتیک دیگری بهره گرفت. بسیاری از این مسائل خارج از کنگره قابل بررسی و تصمیم گیری اند. نیازی به پرداختن به آنها در کنگره نیست. می توان در مواردی که یک موصوع نیاز به رای در جلسه کنگره داشته باشد، فقط برای رای گیری،در دستور کنگره گذاشته شود."