رفیق مهدی فتاپور در سخنرانی خود گفت: ما از همان ابتدا در آغاز فعالیت هایمان متوجه شدیم که مادر لطفی یک تفاوتی با دیگران داشت. او با همه ما و حتی خارج از فعالیت های پسرش در ارتباط بود. نهاد مادران زندانیان سیاسی، در سال ۱۳۵۰، از جلوی زندان قزل قلعه شکل گرفت. مادر نماد این تشکل بود. این نهاد شاید تنها و جدی ترین تشکل مدنی موجود در ایران است. او توانست اعتماد همه را جلب نماید. او توانست خودش را از وابستگی به جریان های سیاسی دور نگهدارد.

این سازمان به ایران به مدت ۴ ماه فرصت و وقت اضافی داد تا بتواند این لایحه را در مجلس خود از تصویب بگذراند. تندروها بار دیگر به تکاپو افتاده‌اند تا در شرایط سخت تحریم و بحران ارزی، مشکلات اقتصادی بیشتری نیز با عدم تصویب این لایحە برای مردم کشور ایجاد شود.

علیرغم اعتراض های شورای بین المللی حقوق بشر نسبت به نقض مکرر حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی علیه شهروندان کشور ما ایران که آخرین مورد آن در همین سه شنبه گذشته صورت گرفت، ما هنوز هم نتوانسته ایم این رژیم را به عقب نشینی جدی وادار نماییم تا اجازه بازدید نمایندگان بین المللی حقوق بشر را از ایران بپذیرد، تا از زندانهای کشور بازدید به عمل آورند و ملاقات با زندانی های سیاسی و فعالان حقوق بشری در کشور و حقوقدانان و وکلای مستقل عملی گردد.

دولت متبوع آقای ظریف از حل مسائل روزمره مردم باز مانده است، اما با توهمی به درازای ۴۰ سال دشمن تراشی و نابودی منابع ملی کشور و با دروغ پردازی های وقیحانه از پیشرفت و مودت و برادری، کشور ما را در پرتگاه نابودی قرار داده است و می گوید این راهی است که خودمان انتخاب کرده ایم! آقای ظریف! مردم ایران جنگ طلب نیستند.

می شود در همین جمع بست کوتاه هم مدعی شد که از نتایج کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲، همین "نظام" کشتار جمهوری اسلامی است که بر روح و روان جامعه ایرانی از خود ویرانه های غیر قابل ترمیم و بازسازی به جا گذاشته است. امروز هیچ راهی برای نیروهای چپ، تشکل های سیاسی، کارگری و صنفی، دانشجویان و دیگر اقشار جامعه جز سازمانگری و همبستگی و از قوه به فعل در آوردن نیروی اجتماعی خود در برابر این نظام لجام گسیخته جبار ... باقی نمانده است.

اکنون ۳۰ سال است که از کشتار زندانیان سیاسی گذشته است و تا امروز علیرغم تلاش های بازماندگان و فعالین حقوق بشر، هیچیک از آمران و قضات کشتار فرزندان مردم به دادگاه های بین المللی که خواست عمومی خانواده های داغدار است معرفی نشده است و برعکس در پاسخ بر این درخواست طبیعی، از طرف این نظام که اکثریت مسئولان فعلی آن از مجرمان قتل عام زندانیان اند، پاسخی جز دهن کجی و تحقیر ندیده اند. باید یک دست و یک صدا، صدای قربانیان و جانباختگان این نظام سفاک باشیم و بتوانیم آنها را در برابر دادگاه تاریخ، به پاسخ گویی بنشانیم. به امید آن روز!