کودتای سال ۱۹۷۳ شیلی "۱۳۶۲ خورشیدی"، کودتای نظامیان به رهبری آگوستو پینوشه علیه دولت سالوادور آلنده، رئیس جمهور شیلی بود که در روز یازدهم سپتامبر سال ۱۹۷۳ اتفاق افتاد. این واقعه یکی از مهم ترین حوادث تاریخ شیلی است، و بر آینده و روند دموکراتیک این کشور آسیب های بزرگی وارد نمود. به گواه اسناد و شاهدان عینی، کودتاگران از حمایت مستقیم ایالات متحده در براندازی دولت برخوردار بودند. کودتای شیلی به سقوط دموکراسی شیلی و دولت های دموکراتیک در شیلی، که از سال ۱۹۳۲ انتخابات دموکراتیک برگزار کرده بودند، پایان داد. پیتر وین، مورخ، کودتای ۱۹۷۳ را یکی از خشونت بارترین وقایع تاریخ شیلی توصیف کرد که توسط آمریکا حمایت می‌شد.

مردمی که با رویا های خود در انقلابی بزرگ شرکت کردند، در همان کوران درگیری های منطقه ژاله تهران در روز ۱۷ شهریور ۱۳۵۷، هرگز فکر نمی کردند که چنین کشت و کشتاری بار دیگر در کشور ما در برابر چشمان آیندگان اتفاق خواهد افتاد.اما،همان مردم انقلاب کرده و همان جان های عزیزی که با عشق و علاقه به استقبال گلوله ها رفتند، زخمی ها را بر دوش کشیدند، در صف اهدای خون تا ساعت ها در مقابل بیمارستان ها صبورانه در انتظار ایستادند، زمانی از آن روزگارشان نگذشته بود که خود در مقابل سرکوب نیروهای امنیتی حکومت نوپای جمهوری اسلامی،غرقه به خون خود از پای افتادند، حتی به مراتب، خشن تر و با سبعیتی کم نظیر مواجه شدند.

ما همان نسلی هستیم که آن صاعقه نکبت و نا میمون، بر سر ما افتاده است ، ویرانگری و شعله های مهیب آن، دامن ما را در هر کجایی که باشیم گرفته است و دست از جان و جسم ما بر نمی دارد و فرزندان ما هم از شراره سوزان آن، دل سوخته مانده اند. امروز همه آن چه که بر نسل ما رفته است، کشتاری سیستماتیک و از قبل سازمان داده شده بود که چیزی به غیر از جنایت علیه بشریت و کمتر از نسل کشی نام نمی گیرد. از گور های دسته جمعی، دستان آرزومند و به خون خفته های عزیزان ما، در اعتراض به این همه جباریت و قساوت و بیدادی که به آن ها رفته است، از خاک بیرون مانده اند.آن ها ما را به دادخواهی فرا می خوانند!

رفیق احمد ذیبرم برای آخرین بار برای دیدار خانواده به زادگاهش بندر انزلی رفت. دیداری که به واسطه مهر بیش از اندازه او به اهل خانه خصوصاً پدرش، همه را متعجب کرده بود. بعد از این دیدار، سوار بر اتوبوسی شد که از سمت اردبیل و آستارا، با عبور از انزلی به سوی تهران می‌آمد و این‌چنین سفر بی‌بازگشت خود را آغاز کرد.محمد بلوری روزنامه‌نگار قدیمی در گزارش خود از چریک جوانی به نام احمد ذیبرم نام می برد. چریکی ۲۷ ساله از اعضای سازمان چریک‌های فدایی خلق که در روز ۲۸ مردادماه ۱۳۵۱ در درگیری با نیروهای ساواک کشته شد.

مردم جامعه ما با کنجکاوی منتظر هستند که سرانجام، در ارتباط با حجم سرسام آور تخلفات مدیران حکومتی فولاد مبارکه اصفهان، چه بر سر این سهامداران مافیای حکومتی خواهد آمد! همانطور که هزاران نفر از شهروندان کشور را در زندان های کشور به قتل رساندند، ولی مسئولان مربوطه هم چنان در هرم قدرت هستند و تا کنون هیچ یک از مرتکبین و آمران این کشتار ها، در مقابل یک دادگاه مستقل در مقام پاسخ گویی ننشسته اند. و هم اکنون بیش از ۱۲۰ هزار زن در زندان قرچک تهران که یکی از بزرگترین زندان های زنان جهان است، در اسفناک ترین شرایط غیر انسانی، به جرم دزدیدن نان و ... برای سیر کردن شکم فرزندان خود، اسیر مانده اند.

۶۹ سال از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ گذشت. در پی موفقیت کودتا و سقوط کابینه دوم دولت ملی دکتر مصدق، سرلشکر فضل‌الله زاهدی عهده‌دار تشکیل کابینه جدید شد. کودتای ۲۸ مرداد یکی از حوادث سرنوشت‌ساز در تاریخ معاصر ایران بود که نتیجه مستقیم آن، خروج کشور ما از مسیر دموکراسی، آزادی مطبوعات و احزاب سیاسی بود، و به دنبال خود محدودیت و سانسور اهل قلم و تولید خشونت و سرکوب فعالان سیاسی و نیروهای سکولار را بهمراە آورد. حکومت دیکتاتوری پهلوی از همان آغاز به قدرت رسیدن رضا شاه، علیرغم وجود قانون اساسی بازمانده از انقلاب مشروطه، حاضر به تأسی از قانون نشد و بنیانی کج بر خود گرفت. محمد رضا پهلوی هم با همان سبک و سیاق ادامه داد و حاضر نشد به قانون مشروطه گردن بگذارد و برعکس تلاش کرد با نمایش های بسیار ناشیانه و ساختگی و با تکیه بر دولت های خارجی و حمایت افراد ناصالح و فرصت طلب که جز جاخوش کردن در دستگاه های دولتی هدفی نداشتند، به حکومت فردی خود ادامه دهد.

جنبش کارگری و تشکل های مطالبه محور کشور ما از سابقه ای بیش از صد ساله برخوردار است و آنچه که ما امروز شاهد آن هستیم، ادامه تاریخی آن است که از درون خون و قیام و انقلاب بیرون آمده است. جنبشی با ویژگی های روبه رشد، سازمان یابنده و همراه با شعارهایی عمیقا صنفی طبقاتی است. و دقیقا بر اساس خصلت طبقاتی خود، از شعار هایی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و گاها ایدئولوژیک برخوردار‌است. اما جنبشی است استوار که که پا بر زمین خود دارد. جنبشی که علیرغم نقشی که در انقلاب بهمن بازی کرد، امروز توسط صاحبان قدرت، مورد سرکوب قرار دارد و تمامی تلاش دستگاه قدرت، در به زیر امر درآوردن آن است. و یا باید همچنان مورد تخت و تاز آن ها قرار بگیرد و قلع و قمع شود.

برای بازی در زمین سرمایه داری و میدان های رقابتی، پول و تخصص و ارتباط های بین المللی ملزومه غیر قابل تفکیک می باشند. کشور ما علاوه بر بازماندن از میدان رقابت ها، در سهم گیری و قدرت نمایی و سیاست گذاری برنامه ای در یکی از بزرگترین نهاد های تاثیر گذار در حوزه انرژی- مالی جهانی که در پایه گذاری آن سهم و نقش اصلی را بازی کرده است را ندارد. در واقع کشور ما در مخمصه ای بسیار سخت، گیر افتاده است و گره آن نیز, فقط با تغییر ریل در سیاست و تعامل با دیگر کشورها, حل خواهد شد. و دقیقا به همین دلیل، حتی برای فروش نفت و گاز و معاملات پولی، فضای محدودی برای کشور مانده است، و فرافکنی های حکومت، به دلیل ضعف در تامین مالی کشور و اعتراضات مردمی که از چشم جهان دور نمانده است و عدم پشتیبانی اکثریت شهروندان کشور از حکومت و عدم امکان حضور در سیات گذاری های بین المللی جدی گرفته نمی شود، و چشم اندازی هم در ترمیم ابزار دیالوگ بین شهروندان و حکومت گران در جهت آزادی های اجتماعی دیده نمی شود و بر مطالبات کارگران، زحمتکشان و حقوق بگیران و فعالین حقوق بشری، پاسخی جز خشونت و دستگیری و زندان و گلوله داده نمی شود و دایره توافق ها و امکان حل صلح آمیز تخاصمات اجتماعی دائما محدود تر می شود و فرصت های راه گشایی سیاسی، از دست می رود.

در حالی که روز پنجشنبه گذشته نخستین ننشست مجازی "بریکس" با کشورهای غیرعضو برگزار شد و چین به عنوان میزبان، از جمهوری اسلامی برای شرکت در آن دعوت به عمل نیاورد. در حالی که وزرای خارجه عربستان، امارات، کویت، قزاقستان، تایلند، مصر‌، آرژانتین و سنگال در این نشست حضور یافته بودند. اتفاقی که ناظران سیاسی آن را نتیجه انفعال دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی می‌دانند.حال باید توجه داشت که قرارداد ۴۰۰ میلیارد دلاری ۲۵ ساله بین چین و جمهوری اسلامی چگونه تا این حد کم رنگ و بدون تاثیر بر روابط بین دو کشور,در گوشه و کنار باقی می ماند و دیگر کشورها بدون نیاز به خودزنی و خود فروشی, به راحتی می توانند جایگزین مناسبات دو کشور گردند.

در حالی که مردم به طوری بی وقفه , شبانه روزی در محل حادثه برای نجات انسان هایی که در زیر آوار مانده بودند تلاش می کردند, از طرف حکومت, به جای کمک های درمانی و تیم های متخصص شرایط بحرانی, توپ و تانک به آبادان گسیل شد و ماموران سرکوب خودشان را برای سرکوب هر گونه اعتراضی آماده کردند, و همچنین, نیروهای گارد ضد شورش تحت مسئولیت سپاه پاسداران در خیابان های شهر آبادان موضع گرفته و سرانجام وارد میدان شده و به سرکوب هرگونه اعتراض و اجتماع مردمی مشغول شدند.

جامعه مدنی ایران خواست های زحمتکشان، صدای مدافعان حقوق بشر، صدای اعتراض های خیابانی کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر اقشار اجتماعی را شنیده اند و پشتیبانی خود را از مطالبه های صنفی آنان اعلام کرده اند. توسعه فقر و فشار معیشتی، شهروندان کشور را فشرده تر کرده و خواسته های مطالباتی را عمومی تر نموده و صدای آن ها را به خیابان ها کشانده است. ما از خواسته های مطالباتی کارگران, زحمتکشان و دیگر اقشار جامعه, پشتیبانی می کنیم.