من مخالفتی با این حرف ندارم. تا زمانی که قانون نابرابر است و همه‌ی حقوق برای مردان است و زنان به میزان مردان، دسترسی به منابع و قدرت و کار ندارند، گرفتن مهریه تنها حقی است که دارند چرا باید بخواهیم که این حداقل را هم واگذار کنند. این فقط مربوط به قشر فرودست هم نیست و همه‌ی زنان را شامل می‌شود. حتی زن طبقه‌ی بالا هم که ممکن است حمایت مالی داشته باشد به نظرم باید حق‌اش را بگیرد چون این تنها حقی است که به ما زنان داده شده است.

رؤیا تفتی، چنان‌که خود نیز در سومین مجموعه شعرش، «سفر به انتهای پر» اعتراف می‌کند، هیچ‌گاه «اهلیِ» آن شعری نشد که در قاموسِ همیشگیِ ادبیات فارسی، حتی ادبیاتِ روز، شعر نامیده می‌شود؛ او در اشعارش تنها شاعر نمانده، زن نیز مانده است. و این چیزی است که اغلب شاعران و نویسندگانِ زن، حین نوشتن سانسور می‌کنند یا اصلا به آن فکر نمی‌کنند و دغدغه‌شان نیست.