جنایات جمهوری اسلامی در دهه ی شصت بدون همراهی و یا سکوت مردم در آن زمان متصور نیست. اهمیت نقد گذشته هم از وحشت تکرار رفتار مشابه دیکتاتورها و شکنجه گران است و هم از وحشت تکرار بی تفاوتی مردم

حال جنبش سبز به وجود آمده است! عابد توانچه از "پیروزی شیرین حاکمیت در بازی انتخابات" و "فروکش کردن اعتراضات مردمی"(5) سخن گفته ولی از عظمت این جنبش و تأثیر عمیق و ماندگار آن بر سرنوشت این مردم سخنی به میان نیاورده است. مهم ترین سؤالی که این رفیق با آن مواجه است قبول یا انکار عظمت این واقعه ی تاریخی است. خوب یا بد بودن آن در درجه ی دوم اهمیت است. آیا می توان این واقعه را نادیده گرفت، هشدارها و شکایت هایی مطرح کرد و به کار خود به روال سابق ادامه داد؟

جنبش سبز نه از آن رو که راه حل هایی آماده دارد که هیچ گروهی ندارد بلکه از آن رو که امکان طرح خواست های اقشار و جنبش های مردمی مختلف را می دهد باید مورد حمایت واقع شود. حل مشکلات عمیق جامعه فقط در صورت مشارکت مردم و امکان طرح مطالبات گروه های مختلف توسط نمایندگان واقعی شان مقدور است.

در خواست ما از رفقا اين است كه در كنگره‌ى پيش رو، خواستار تفسير سوسياليسم با هدف پاسخگويى به خواست‌هاى مردم و تدوين برنامه‌اى براى هدف‌گيرى دستيابى به قدرت و راهبرى مردم بشوند

جمهورى اسلامى به شدت در مقابل وجود رقيب در جامعه‌ى مدنى حساس است. هر گونه جمع صنفى، فرهنگى، علمى، مذهبى و حتى ورزشى اگر از حدى قوى‌تر شود، زير فشار قرار مى‌گيرد. تهمت‌هاى وابستگى به بيگانگان، كار سياسى در جهت خلاف منافع ملى و غيره، انگ‌هاى از پيش تهيه‌شده‌اى هستند كه با آنها اين جمع‌ها محدود و سركوب مى‌شوند

نيروهاى اپوزيسيون بايد پيشنهادهايى عقلايى در حل مشكلات مملكت ارائه كنند و با اثبات اداره‌ى جاهلانه‌ى امور از طرف جمهورى اسلامى لرزه بر اركان آن بياندازند و مشروعيت آن را از او بگيرند. در اين صورت يا جمهورى اسلامى تحت فشار مردم تغيير ماهيت خواهد داد و يا اگر سرنگون شود آگاهى‌اى در مردم ايجاد شده است كه كار به آشوب وهرج و مرج نكشد

مقوله‌ى دمكراسى و نوع مناسب آن براى ايران، از نكات كليدى طرح برنامه‌ى سازمان است. به نظر ما نوع دمكراسى مناسب حال ايران، يك دمكراسى اجتماعى است و اين موضوع از مبانى اصلى طرفدارى ما از سوسياليسم است. به نظر ما دمكراسى ليبرال توان بسيج مردم براى مقابله با رژيم را ندارد و در صورت پيروزى نيروهاى مترقى، فاقد امكان ايجاد عزم ملى براى حل معضلات حاد كشور است