دکارت تمام دستاوردهای مقوله شناخت پیش از خود را از طریق یک شک متدیک زیر سئوال برد و گفت ادعاها و بیانات فلسفه باید مانند علم ریاضی منطقی و اصولی باشند. روش شکاکی وی متکی به روش استقرایی ریاضی بود. او نخستین کسی است که این روش را با هدف دسترسی به شناختی واضح و روشن وارد رشته فلسفه نمود. وی شکاکی را در مقابل روش اسکولاستیکی، روشی مترقی برای تحقیقات علمی معرفی نمود.

در تاریخ فلسفه غرب هیچ کس به اندازه باروخ اسپینوزا (1677-1632)، فیلسوف یهودی تبار هلندی، از طرف بنیادگرایان یهودی و مسیحی مورد لعنت، نفرین، توهین، تمسخر و تهدید قرار نگرفت. او حتی در سال 1656 میلادی در سن 24 سالگی بعد از اخراج از انجمن و کنیسه یهودیان مورد سوء قصد جانی قرار گرفت. وی در کنار دکارت و لایب نیتس مهمترین نماینده راسیونالیسم مدرن است و تحت تاثیر ماتریالیسم دکارت و جردانو برونو، مهمترین فیلسوف عصر روشنگری بشمار می آید. وی آزاداندیشی شکاک با روش و متدی دیالکتیکی بود.

کیرکگارد و مارکس خلاف هگل هر دو به دولت و کلیسا شک داشتند، کوشش هگل برای آشتی آندو بود، به این دلیل موجب شورش و اعتراض ایندو متفکر گردید. کیرکگارد می خواست که "شهدای" زنده و آرمان هایشان بر جهان حکومت کنند، افلاتون حکومت" فیلسوفان" در هرم قدرت را توصیه می کرد، و مارکس، امید به پیروزی "پرولتاریا" برای رهایی و تشکیل دولت، بسته بود.

فلسفه سیاسی افلاتون روی نظریه "دولت" متمرکز است. طرفداران فلسفه تجزیه و تحلیل، به تیزبینی و دقت افلاتون اشاره می کنند. هوبرت درایفوس، عقلگرایی او را میستاید. افلاتون پایه گذار آکادمی در سال 387 پیش از میلاد در آتن است که بشکل نخستین دانشگاه اروپایی تا سال 529 بعد از میلاد در اشاعه فلسفه و علم و سیاست فعال بود. با بسته شدن آن، فرهنگ یونان باستان وارد مرحله مذهبی مسیحی قرون وسطایی گردید.

هایدگرگرایان ایرانی بر این باورند که او با باعث شد تا ایرانیان به شناخت بهتر غرب و درک تاریخ و هویت خود برسند. طبق ادعای این گروه، "کورمن"، شرق شناسی هایدگر را به عرفان ایرانی اسلامی نزدیک نمود، و هایدگر باعث شد تا ایران در برابر غرب و مدرنیته آن بایستد و دچار غرب زدگی نشود. یکی از افراد این گروه مدعی است که در دیدارش با جناب خمینی در نجف، این کتاب آل آحمد را در قفسه کتابهای ایشان دیده است.

ارسطو (322-384 پ.م) متفکر عهد باستان، فیلسوف یونانی، شاگرد افلاتون، و معلم اسکندر مقدونی، پایه گذار مکتب فلسفی "تفکر در حال قدم زدن"، نخستین بار فلسفه را سیستماتیک نمود. او خالق اصول رئالیستی برای سیستم فلسفی خود بود که با ایده آلیسم افلاتون مرزبندی داشت؛ گرچه فاقد مواضع ماتریالیستی بود. ارسطو همچون افلاتون می خواست ماهیت و ذات عمومی واقعیات را مشخص کند. سیستم علمی او قادر به سازماندهی تحقیقی در علوم طبیعی و تجربی بود. وی پایه گذار علومی مانند زیست شناسی و روانشناسی نیز است.

در دهه 30 قرن 19 رابطه دین، سیاست و فلسفه در سیستم فکری هگل موجب تجزیه افراد هوادار و شاگردان او شد. در آن سالها مکاتب و جریانات گوناگون فلسفی و سیاسی در کشورهای مختلف اروپا موجب طرفداران و شاگردانی شد.

نوآوری های کانت، فیلسوف آلمانی در قرن 18 میلادی، در زمینه های روشنگرِی، متافیزیک، استتیک، صلح، اخلاق، حقوق بشر، دیالکتیک، شناخت و غیره حتی امروزه هم فراموش نشده اند. او یکی از مهمترین و موثرترین فیلسوفان بورژوازی در عصر جدید است که با دقت و تیزبینی خاص به طرح پرسشها و مشکلات فلسفه این طبقه و در مخالفت با فئودالیسم و روحانیون مسیحی زمان خود پرداخت.

بعد از ترور، ردیف اتهامات غرض ورزانه و ایدئولوژیک استالینیستی به او و هوادارانش افزایش یافت؛ از جمله اینکه تروتسکیستها را جریانی خرده بورژوایی، بی ایمان به رسالت طبقه کارگر، نماینده سیاست ماجراجویانه چپ رادیکال و شبه انقلابی، مبتلا به اپورتونیسم چپ، مخالفت و مبارزه با ساختار سوسیالیسم و حزب کمونیست شوروی، مروج فرقه گرایی در مارکسیسم، تجزیه جنبش کارگری، مخالفت با همزیستی مسالمت آمیز میان کشورها و کمک به امپریالیسم معرفی نمودند.

موسی هس در سال 1844 با مارکس و انگلس برای مبارزه در راه سوسیالیسم وحدت کرد. او تمایلاتی به "سوسیالیسم حقیقی" داشت که محفلی التقاتی از نظرات سوسیالیسم تخیلی وآنارشیسم بود. "موسی هس" پایه گذار روزنامه مشهور "راین نو" و یکی از معلمان مارکس در بحث سوسیالیسم و نماینده نوعی فلسفه رادیکال با عنوان "فلسفه عمل" بود.