تو با من و من با تو در این راه دراز
خیزیم و رویم سوی فرداها باز
نی خسته و نی شکسته مانیم به راه
تا روز کنیم این شب یلدای دراز

قربانیان این سه نوع مجازات یا خود در معرض بیعدالتی اجتماعی آشکار قرار داشته اند یا اینکه در برابر این بیعدالتی به دفاع از مردم خود برخاسته اند و با احساس و اعمال وظیفه ی وجدانیشان خود را در معرض خطر قرار داده اند.

های آذرخش!
شعله هایِ تازه بر فکن!
وین طلسم تیرگی تو بر شکن!
های رعد!
بر شکن سکوتِ مرگ!
بلبلک!
ترانه نو سرا به شاخ و برگ!
عاشقانه هایِ نو دو باره سازکن!

در گرامی داشت خاطره ی جاویدان مریم حبیبی
در ژرفنای یاد رفیقانت،
رفتی و تا سحر نکشیدی،
تا روز با تو بخندد،
خورشید خنداه ات را،
فردا که روز بر آید،

جبهه ی مردم درون خانه ات،
پرچم آن زیور کاشانه ات،
برسرت تصویر پیکان، می روی.

صفا برای ما بجز از راه کارش در انجمن حمایت از حقوق کودک و آوای ماندگار، همراه وفادار یار وفادارمان، محمد جعفر پوینده، ستاره ی درخشان عرصه ی پیکار در راه آزادی قلم و بیان، و جان برکف گرفته و جان باخته ی این راه نیز بود.

در حالی که وکیل پرونده ی سوء استفاده های تأمین اجتماعی از دست آقایان متهمین آن سازمان خواب راحت ندارد، مسئولان تأمین اجتماعی پرداخت حقوق بازنشستگان و کارکنان را هر ماه چند روز به عقب می کشند تا مجددا به اوایل برج برسند.

هرگز نمی میرند
جان های شیفته ی این جاودانگان وادی عشق
قد برمی کشند هرشب
این ستارگان سحرین
ازگورجاهاشان
و پرتومی افشانند
بر دیولاخ پرپیچ کژتاب
ره گذار رهروان شب خیز روزخواه

تو که با لبخندت می گفتی:
گرچه من خواهم رفت
مرگ تن، اما پایان انسان نیست؛
انسان می ماند در دلها، با نیک و بدش
مهر و کین اش یکسره در دلها غوغا خواهد کرد

تو ای ستبر رزمجوی ارتش بزرگ کار!
تو ای ستیغ سربلند کوهسارِ کارزار!
تو را چه شد که روز را ندیده پرکشیده ای؟
ز رهروان مانده در ره سپیده دل بریده ای؟