تنها یک برگ باقی مانده
بی تاب و رقصنده
بر شاخه ای برهنه
و درختی که شکوفه داد وٌ
رفت-

این گناه من نیست، که دلتنگ تو ام
آسمان شعرم بی تاب می شود
بوی عطرت می پیچد، هر زمان بر تن من
پشت این در، پشت آن خاطره ها

باز خود را به خورشید و درخت می زنم پیوند
باز به دریا نگاه دارم.
من به این رسیدم که
هنوزمی رقصم، من هنوز می خوانم.

لعنت به دستانی که بال پرنده را
می سوزاند،
و پرواز را
از خاطرهِ کبوتر می رباید

لنج سلانه سلانه به شهر نزدیک می شد. بادگیرها و گچکاریهای خانه ها چهره نمایان می کردند. عادل دیگر سر از پا نمی شناخت. این لحظه های آخر انتظار دیوانه اش می کردند انگار که زمان با او سر ناسازگاری...

دیریست وقت آن گذشته، بدانیم
جهان،
از مِنقار کدام شاهین
جوانه زد وُ به بار نشست
و زمین زاده شد،

دختر جوانی که داشت راهنمایی شا ن می کرد به نظرم آشنا آمد وقتی که لبخند زد مطمئن شدم با آ ن چشم ها و لبخند و کمان گوشه ی لب ها موقع خندیدن، بدون شک دختر سوزان بود. درست لحظه ای که خواستم صدایش کنم...

وقتی که می خندی،
بهار می شوم.
باغچه قلبم آبی می شود
و دریای خیالم، سبز سبز، جوانه می زند.

پس اگرچە همە چیز اتفاقی نبود، اما بشیوە اتفاقی نهایتا در مسیر درست خودشان افتادند. اخمهایش بیشتر و بیشتر باز می شوند. زندگی آنقدر هم بد نیست. نە، تنها کافیست آدمها استعداد واقعی خودشان را کشف کنند...