دکتر محمد علی خُنجی یکی از مبارزان و رهبران اندیشمند، دانشور، سختکوش و پرشور جبهه ملی ایران بود که تا آخرین روز زندگی دمی از کوشش در راه تعالی فکری نسل جوان نهضت ملی و سازماندهی جبهه ملی ایران که در آن از تجربه و تبحر کم نظیری برخوردار بود، نیاسود.
ع. اروند
فروغ در شعر و مصاحبه ها دردهای جامعه ایرانی دهه 30 تا 40 ش را با فقر مزمن توده های وسیع زیر تیغ سانسور شدید بیان می کند. او عدم عدالت اجتماعی برای قشر وسیع زنان را اینگونه بیان می کند: "آرزوی من آزادی زنان ایران و تساوی حقوق آنها با مردان است. من به رنجهایی که خواهرانم در این مملکت در اثر بی عدالتی مردان میبرند، کاملا واقف هستم و نیمی از هنرم را برای تجسم دردها و آلام آنها به کار میبرم."
زادن را ارج نهادن در میانه مرگ و اندوه و زندان و احکام سنگین آن هم به بهانه تولد زنی که درمیانه گفتن و سرودن و عشق ورزیدن ناگهان خشکید و حسرت شعر وعشق جسورانه را بر دل خیلی از ماندگان به جا گذاشت و رفت ...
دکتر افراسیاب حلیمی معروف به دکتر افراسیاب هورامی، در تاریخ ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰، در شهر مسکو بر اثر سکته قلبی زندگی را بدرود گفت. وی سال ها از عمر خود را صرف تحقیق در مورد مبارزات مردم در کردستان کرد ...
مصاحبە شهلا بهاردوست با رفیق فرخ نگهدار پیرامون زندگی، شخصیت و نقش حمید اشرف زوایای جدیدی را از زندگی رفیق حمید اشرف بە شنوندگان ارایە می دهد.
کلام شیرین ساعدی مخاطب را به دنیای شخصیت هایی از تبار انسان می برد که همه آنها بوسیله ساعدی بهم مرتبطند. خود ساعدی راوی تاریخ در فلات است که با تمام انسانهای سترگ تاریخ جهان مرتبطند. سلطانپور با لورکا و خارا، شاملو با نرودا و عزیز نسین، بهرنگی با پاموک و ناظم حکمت
سخنان شاهد عینی چاقو زدن شعبان جعفری به دکتر فاطمی
آزموده گفت اگر وصیتی دارید بفرمائید، شما که مکرر می گفتید: من از مرگ ابائی ندارم و مرگ حق است. دکتر فاطمی پاسخ داد: “ آری آقای آزموده مرگ حق است و من از مرگ ابائی ندارم، آنهم چنین مرگ پرافتخاری، من میمیرم که نسل جوان ایران از مرگ من عبرتی گرفته و با خون خود از وطنش دفاع کرده و نگذارد جاسوسان اجنبی بر این کشور حکومت نمایند.”
هدف از این نوشته فقط اشاره ای کوتاه به زندگی برخی از زندانیان آزاد شده سال 57 بود و به هیج وجه ادعای تحلیل و پژوهش و تاریخ نگاری نبود و فقط یادآوری روزی افتخار آفرین برای مردم میهن مان بود که فرزندان خود را از بند خودکامگان رهائی بخشیدند و گوشه ای از تاریخ مبارزات کشورمان را رقم زدند.
به بهانه شصت سالگی ترانه مراببوس
مردم به ترانهﻯ "مرا ببوس" روی آوردند و با خواندن آن، آن را وسیلهﺍﻯ علیهﻯ مبارزهﻯ ضد پهلوی کردند. این امر به یک سنت مبارزهﻯ مردم ما بدل شد.
به خاطره سوزانِ حميد منتظری ...در سال ۶۵ از نخستين کسانی هستم که در آلمان در شهر هايدلبرگ خبر به صلابه کشيدناش را از جانب تبهکاران زمان میشنوم. شرايطِ آغازينِ غمِ غربت و دلواپسیِ پردامنه از سرنوشتِ بسيارانی از دوستان و آشنايان، مرا آسوده نمیگذارد.حسی شوم، پيوسته جانِ رنجورم را میتراشد و میخراشد. خواب حميد را میبينم با همان چشمانِ منتظر و لباس قهوهای راه راه که با هم در يک عروسیِ دوستانهی خوشرنگ، حضوری شادمانه داشتهايم
شاید این درد را، درد من و تو را، خیلیها در جانشان داشته باشند. خیلی ها هم فکر میکنند این درد دیگر بهروز نیست. ارزش سرمایهگذاری ندارد و سود ناخالصاش هم اندازهی خرجش نمیشود. اما من به خودمان،به ما ایمان دارم. به روزی که تو بیایی، با دردهایت بیایی و گوش جهان برای شنیدنت باز باشد. روزی که من خط طناب دور گردن تو را بر گردنم به همه نشان دهم. اشک بریزم و اشکهایم سند باشند. که دردهای تو رسمیت داشته باشند ... متن سخنرانی شکوفه منتظری در فرانکفورت
اسکندر خـتلانی، شـاعـر با احـساس انـديشه و معــنويت، روزنـامهنـگار جـسور و صـادق، مترجم توانا و چيره دست بود. شعر وی بازتاب دهندهی احساس لطيف شاعر و شور حماسی و دلبستگی آن به ميهن ادبی و فرهنگی فارسیزبانان و يگانگی و پيوستگی آنها میباشد و سرشار از ميهـنپرستی و آزادی انسان است
سلام به مادرعزیزمان فرخنده نگهدار بارها گفته ایم که به خاطر آنچه که کردهایم از هیچ کس نباید طلب بخشش کنیم. اما ما به شما بدهکاریم. ما به شما مادران بدهکاریم و باید از شما طلب بخشش کنیم. ما را می بخشید؟ ما را بخشیدهاید؟
ناهید، صبح چون دمد آرد پیام ما
کمیته هما هنگی احزاب، سازمانها وبرخی از کانون وتشکل های سیاسی در هلند بیست و دومین سالگرد بزرگداشت جانباختگان کشتار سراسری زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 رابرگزار می کند
کميته هماهنگی
دو روز مریض شدم. مادرم می گفت:" هذیان می گفتی و مرتب تکرار می کردی: زن کاکایم بُز نیست." از آن روز به بعد تصمیم گرفتم که زندگیم را وقف مبارزهای بکنم که زن کاکایم بُز نباشد. من نمیخواستم نامم، بُز، کوچ، خانه و یا سیاهسر باشد. هنوز از این کلمه وحشت دارم. هربار که بُزی را می بینم بی اختیار بیاد آن روز می افتم. زن افغان تحقیرشدهترین و بیحقوقترین جزء این جامعه است."
من جسد کبود و ورم کرده صابر را شناختم. دست و پاهای صابر شکسته بود، و تمام بدنش کبود و خونین بود. من بی اختیار گریه کردم؛ زیرا صابر و پدرش را میشناختم. آدمهای شریف و زحمتکشی بودند. جسد آشولاش صابر را پشت آمبولانس گذاشتیم و ساعت ٣ نصف شب به قبرستان جدیدی که کورهپزخانه (کورهلر) بود، بردیم.
چنین است سرگذشت نسلی که فراز و فرود زمانه را جدا از مرزبندی های سیاسی، «انسانی» و آرمان گرایانه رفتار کرده اند و احترامی فراگیر دارند. علی لامعی، کارگر شریفی بود که «انسان را رعایت می کرد». علت محبوبیتش در همین بود. محبوبیت او بر بسیاری گران می آمد که طبعا بر نمی تافتند، ولی پیرمرد از تهدیدها باک نداشت و ایستاده بود.
در این روزها درهای خاوران بسته اند، بسیاری از بستگان قربانیان ودیدار کنندگان هر سا له خاوران در بندند و داشتن گلهای سرخ در دست در نزدیکی خاوران به دستگیری منجر می شود، اما آبهای راین مانند هر سال پذیرای گلهای سرخ هستند.
جمعیت دفاع از زندانیان سیاسی ایران-کلن
صمد با درک این مسئله که منشا شناخت انسان، عینیت اوست و ذهن، تابع آن است، خیلی زود دانست که شناخت مسائل اجتماعیای چون فقر و بیکاری و... ازطریق درک و تحلیل و شناخت عینی نهادهای جامعه امکان پذیراست تا با این شناخت، بتوان به درک تضادها درجامعه نائل آمد، و تضاد اصلی را از تضادهای فرعی باز شناخت.
جنایت هولناک قتل عام سال 67 برای همیشه در ذهن بیدار بشریت به عنوان فاجعه ای بزرگ ثبت شده است. وظیفه تاریخی ما یادآوری مدام این قساوت تاریخی در ذهن و وجدان مردم است . باشد تا نسلهای آینده ازاین ددمنشی ها مصون بمانند