انتظار می رود مجریان تلویزیون های خارج از کشور، بویژه آقایان شهرام همایون و پرویز کاردان، در جهت آگاهی هموطنان ارجمند یک مناظره بین آقایان اسماعیل نوری علا و بهنام امینی سخنگوی سازمان مهستان ایران ترتیب دهند تا مردم بدانند که گروه سیاسی انجمن مهیستان (ایران) نخستین گروه سیاسی در ایران بود که پس از ۱۴ سده بار دیگر نام مهیستان و سامانه مهیستان را بر سر زبان ها انداخت و ثابت کرد که این سامانه قدمتی بسیار کهن تر در تاریخ ایران دارد.
و یا پوزش بخواهیم از کودتای محمدرضا شاه و سازمانهای جاسوسی انگليس و آمريکا در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲عليه حکومت ملی و قانونی دکتر محمد مصدق که یک بار دیگر مشروطیت، بزرگترین، گرانبها ترین و پرافتخارترین دستاورد ملت ایران در سده‌های اخیر را با عاری‌کردن آن از روح و واقعیت عملی‌اش، با برقراری خفقان و برپاداشتن دادگاه های نظامی فرمایشی علیه کمترین فعالیت سیاسی، به موزه‌ی تاریخ فرستاد و آن را چنان در نظر توده‌ی مردم خوار ساخت و در دیده‌ی روشنفکران از اعتبار انداخت که خمینی هم بتواند به بهانه‌ی دروغ مبارزه با سلطنت، شکل و محتوی آن را نفی‌کند، و نص و روح آن را به یک ضربه از سر راه خود بردارد !؟
افسوس که شاه خود امروز نیست تا این نوشته را بخواند و اندیشه فردی از "بندگانش" را دریابد و بداند که برای حاکم، توده ی خاموش، خطرناک ترین است و حکومت بر مردم دهان بسته، برای هر شاهی، فاجعه آفرین. چرا که اندیشه و افکار توده در پس سکوتش نهان می شود و از چگونگی انتقامش بی خبر می مانند
خسرو شاکری روز هشتم تیرماه ۱۳۹۴ ما را تنها گذاشت فقدان خسرو ضایعه ای بزرگ است. خاطره ی این دوست مهربان و شفیق برای همه ی کسانی که علیه دو رژیم دیکتاتوری شاه و شیخ مبارزه کرده اند، همواره در خاطره ها خواهد ماند. مرگ خسرو عزیز را به خانواده محترم داغدارش، همفکران وی در صف آزادی خواهی و عدالت طلبی، بویژه به دوست و همرزم ارزشمندم آقای علی شاکری زند تسلیت می گویم.
و راستی چرا از خانواده ی مردانی که در اثر وادادگی و اعترافات او اعدام شدند بازدید نمی کند. و دسته ای از گلسرخ برای همسران گلسرخی و کرامت دانشیان نمی برد و بوسه ای بر گونه ی دامون، پسر خسرو گلسرخی نمی زند.
محبوبیت گلسرخی و دانشیان ترس ساواک را برانگیخت و به تکاپو افتادند تا شاید در آخرین لحظات در آنها رسوخ کنند. پیشنهاد شد که از شاه تقاضای عفو کنند. اما آن دو فقط پوزخند زدند.
و سر انجام در تاريک روشن روز نوزدهم آبان ماه ۱۳۳۳ فرياد رسای آن يار وفادار مصدق راکه عاشقانه ايران را مي ستود و دشمنان اين سرزمين را خشم مي ورزيد، صفير گلوله های چهار مامور شليک برای هميشه در گلو خاموش ساخت.
بیش از سه دهه‌ای که از استقرار حاکمیت جمهوری اسلامی می‌گذرد تجربه‌های فراوانی وجود دارند که عدم تحمل حاکمان نسبت به انواع فعالیت دگراندیشان را آشکارا نشان می‌دهند.
مسلمانان سنی، دراویش گنابادی، پیروان آئین یهود، مسیحیان، بهائیان و زردشتیان در این سال‌ها هرکدام به درجات متفاوت مورد ستم رژیم جمهوری اسلامی قرار گرفته اند.
ساعت چهار و هفت دقيقه بامداد روز چهارشنبه نوزدهم آبان ماه ۱۳۳۳ تيمور بختيار فرماندار نظامی و سرتيپ آزموده دادستان ارتش به زندان رفتند و حکم اعدام دکتر حسين فاطمی را در لشکر دو زرهی به وی ابلاغ کردند. آزموده گفت اگر وصيتی داريد بفرمائيد، شما که مکرر مي گفتيد: من از مرگ ابائی ندارم و مرگ حق است. دکتر فاطمی پاسخ داد: «آری آقای آزموده مرگ حق است و من از مرگ ابائی ندارم، آنهم چنين مرگ پرافتخاری، من مي ميرم که نسل جوان ايران از مرگ من عبرت گرفته و با خون خود از وطنش دفاع کرده و نگذارد جاسوسان اجنبی بر اين کشور حکومت نمايند.»(ت. ا.)
علیرغم آن اعتراف مهم بازهم معلوم نشد چرا نجات کشوری که امروز موجودیت آن در اثر سی وچهار سال نادانی، ندانم کاری و فساد به خطر افتاده منوط به نجات همان نظامی است که مسئولیت این وضع را بر عهده دارد. خامنه ای تنها راًی همه ی مردم، موافقان و مخالفان نظام، را می خواست تا برای ساده لوح ترین ناظران جهان به نمایش گذارد و برای شکستن تحریمها خود را مستظهر به پشتیبانی ملت معرفی کند.
خامنه ای فراموش کرده است که در روز سی ام تیر صدای شعارهايی چون: "مصدق پيروز است" و "مرگ بر قوام" و "از جان خود گذشتيم با خون خود نوشتيم يا مرگ يا مصدق" با تيراندازی نيروهای انتظامی بهم آميخت؛ زیرا برخی از مجروحانی که در خیابان اکباتان تیرخوردند واقعأ با خون خود این شعار را بر دیوار نوشتند.
