دولت و کارفرمایان با استفاده ازحربه تحریم های اقتصادی دست به اخراج کارگران زده اند، و اجازه ی کار حدود ٣۰ درصد کارگران قراردادی را تمدید نکرده اند. دولت ایران از فضای جنگی و تشدید تحریم های اقتصادی به عنوان ابزار سرکوب بیشتر فعالین جنبش کارگری و تشدید جو خفقان و حمله بیشتر به کارگران استفاده می کند
فرزندان نرگس محمدی و نسرین ستوده، دو مادر زندانی
زندانی کردن این دو زن با توجه به اینکه آنان سرپرست چهار فرزند خردسال خود می باشد، بهیچوجه قابل توجیه نیست و این چهار کودک به سمبل مظلومیت معترضان در رسانه های جهانی تبدیل شده اند.
در عین حال مصرانه خواستار آن باشند که به یک مرجع بین المللی مرکب از نمایندگان دو کشور اسرائیل اتمی و ایران اجازه داده شود که پیوسته و بدون هر نوع مانعی قدرت اتمی اسرائیل و تاسیسات اتمی ایران را زیر نظر داشته باشند ومشترکا آنها را کنترل کنند
«در زندان آرزو کردم ای کاش مادر نبودم. آيا در اين سرزمين مادر بودن گناه است؟ ای وای بر ما! احساس میکنم ديگر مرگ ما را سزاوار است و بس.»
سیاست مصدق بر اساس دو محور اصلی دفاع از استقلال ایران و کوشش برای دموکراسی و آزادی در ایران بود. در ایران قرن بیستم دفاع از استقلال کشور جز از طریق مبارزه با استعمار و امپریالیسم، و کوشش برای استقرار دموکراسی جز از طریق مبارزه با استبداد و خودکامگی و اختناق امکان پذیر نبود. مصدق در سراسر زندگی لحظه ای از مبارزه با استعمار و امپریالیسم در کلیه وجوه آن و مبارزه برای دموکراسی و دفاع ار آزادی فارغ ننشست.
مصدق می گفت: گرسنه می مانيم و آزادی و استقلال خود را از دست نمی دهيم. مصدق خود را خدمتگزار مردم می دانست. اما منبع اصلی نيروی مصدق، نيروی شکست ناپذير مردم بود. او فقط به اين نيرو تکيه می کرد، فقط به اين نيرو اعتماد داشت و فقط از اين منبع نيرو می گرفت و ايمان داشت که بالاخره مردم روزی پيروز می شوند
"آری آقای آزموده ، مرگ حق است و من از مرگ ابایی ندارم آن هم چنین مرگ پر افتخاری، من می میرم که نسل جوان ایران از مرگ من عبرتی گرفته و با خون خود از وطنش دفاع کرده و نگذارد جاسوسان اجنبی بر این کشور حکومت نمایند، من درهای سفارت انگلیس را بستم غافل از این که تا دربار هست انگلستان سفارت لازم ندارد"
مرضیه علاوه بر تسلط فراوان و بینظیر در خواندن ترانه و آواز با صدای جادویی خود، بر ادبیات ایران، فنون شعر و شاعری و ارتباط آن با موسیقی هم تسلط داشت. فردی علاقهمند و اهل مطالعه در حوزه تاریخ و فرهنگ ایران بود كه شخصیتهای تاریخی و هنری ایرانی را به دقت میشناخت
در سال های پس از ۱۸ تير ماه ۱۳۷۸ دانشجويان ايران بهای بسيار سنگينی برای بيان ديدگاه های بشر دوستانه و آزاديخواهانه خود پرداخته اند و رعب و وحشت مسلط بر مراکز آموزش عالی نتوانسته است صدای آنان را در گلو خفه کند. جوانان و دانشجويان ايران می دانند که برای رسيدن به دموکراسی و تحقق اهداف عالی و انسان دوستانه در آینده نیز بهای سنگینی باید بپردازند
آلما ۲۴ سال بعد از انقلاب برای اولین بار سفری به ایران داشته است. او در مجله جوانان، چاپ لوس آنجلس از مشاهدات خود در ایران چنین می نویسد: من در این سالها همواره در حسرت دوری از وطن بودم و با شنیدن هر پیام و یا دیدن هر عکسی از ایران اشک در چشمانم حلقه می زد. در یک گوشه قلبم همیشه در آرزوی بازگشت به ایران بودم تا شاید آخرین سالهای عمر را در گوشه ای از خاک وطن بگذرانم.
