دست‌های خالی پدر و آوارگی و بی‌خانمانی‌شان و به‌دنبالش نگاه‌های سنگین و کنایه‌های بچه‌های مدرسه، ریشه هر ذوقی را در وجودشان خشکانده بود. بچه‌هایی که شاهد زباله گردی پدر این دو دختر بودند و سرافکندگی ناشی از کلوخ نشینی و چال خوابی شان، باعث شد تا از مدرسه روگردان باشند و هر روز با حسرت مدرسه رفتن بچه‌ها را تماشا کنند.

حرف‌های دختر تمام شد و مشاور برایش توضیح داد كه این خانم (به من اشاره كرد) خبرنگار است و برای شنیدن حرف‌های تو آمده. دختر سربرگرداند و بدون آنكه اشك‌هایش را پاك كند، به من نگاه كرد و گفت: «چی می‌خوای بشنوی؟ چه فرقی می‌كنه كه بشنوی؟ چی می‌دونی از زندگی ما؟ چی می‌فهمی از زندگی ما؟ می‌فهمی تمام سال رو با یك مانتو سر كردن یعنی چی؟ مانتویی كه هم لباس مدرسه است هم لباس خونه هم لباس كوچه ؟ رشته آش بلدی درست كنی ؟ من بلدم. من هر روز بعد از مدرسه میرم روی پشت بوم خونه مون، رشته آش درست می‌كنم كه بابام راضی بشه كه كمك خرج خونه‌ام و نره همسایه مون رو صدا كنه كه بیاد سراغ من واسه ٥ هزار تومن.»

۲۵ سال پس از امضای کنوانسیون حقوق کودک، جمهوری اسلامی ایران در صدر دولت‌های اعدام کننده مجرمان نوجوان قرار دارد. کنوانسیون حقوق کودک مجازات اعدام را برای کسانی که هنگام ارتکاب جرم زیر ۱۸ سال داشته‌اند، یعنی افرادی که قانون بین الملل آنها را کودک می داند، قاطعانه منع می‌کند. با این حال، یافته‌های بنیاد برومند در «یادبود امید» نشان می‌دهد که قوه قضائیه ایران از اواخر سال ۱۳۷۸ تا کنون، حداقل ۱۲۶ نوجوان متهم به جرم را اعدام کرده است

خود عکاس هم نمی دانست که عکسی که گرفته یکی از بهترین عکسهای تاریخ ایران است هدف عکاس گرفتن عکس فقط از ننه صنوبر نقاش بود ولی این عکس اوج بدبختی و درماندگی ایرانیان را در سه نسل نشان می دهد مردی که از سطل زباله دنبال روزی می گردد...

سخن این نوشتار، رو به سویِ، خانواده‌های کم درآمدی دارد، که فرزندان نابالغ خود را با استفاده از قوانین جمهوری اسلامی(ج.ا.) (1)، در ازاء دریافت مبالغی به ازدواج وا می دارند، و نیز رو بسوی خانواده هایی دارد، که بواسطه دستورالعمل‌های زعمای دینی،(2) خود را مؤظف به، شوهر دادن دختران ۱۱ - ۱۲ ساله خود می دانند.

مگر این امنیت ملی جدای از امنیت ما انسان ها است؟ آیا این دختر یازده ساله که بی رحمانه به او تجاوز شده است بوی عطر و ادوکلن اش مردان آرام و سر به زیر جامعه را مدهوش و از خود بی خود کرده بود؟ یا موهای افشان و یا آراسته اش؟ هیچکدام ! هیچکدام ! این دختر بینوا حتا کفش درست و حسابی به پا نداشت. پس چرا به او تجاوز کردند؟ این آقایانی که پایشان لب گور است ولی هر روز برای جوانان این سرزمین خرافات زده نسخه می پیچند کجا هستند که دو کلمه هم بگویند زنان حق دارند آزادانه در هر ساعتی از شبانه روز در خیابان ها و جاهای عمومی رفت و آمد کنند و مورد تعرض قرار نگیرند.

در کنار بستن مدارس خودگردان، همان سال‌ها شهرداری ترفندي هم به ان‌جی‌او‌هایي زد که به بچه‌های افغانی درس می‌دادند. گفته بودند بیایید لیست بچه‌های افغان را بدهید تا ما سرانه‌ای به شما بدهیم. بعد هم معلوم شد تمام کسانی که اسمشان را به شهرداري داده بودند به افغانستان برگردانده شدند.

به‌ گفته وکیل این زندانی، سامان نسیم متولد ۲۹ شهریورماه ۱۳۷۳ و تاریخ ارتکاب جرم وی ۲۶ تیرماه ۱۳۹۰ است که در آن زمان به سن قانونی نرسیده بود.

در این میان سئوالی که پس از ارائه چنین لوایحی در اذهان شکل می گیرد این است که چرا آقایان نماینده، کمتر در جهت تصویب قوانینی به منظور حل مشکلات معیشتی و رفاه اجتماعی اقشار آسیب پذیر جامعه احساس مسئولیت می کنند. آیا تصویب چنین قوانینی نقض حقوق کودکان به شمار نمی آید؟ چرا قوانین و لوایحی هم چون کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان که به خواست و در جهت منافع اکثریت جامعه است سال ها در بایگانی مجلس یا شورای نگهبان خاک می خورد و ...