در دفاع از "تفاهم نامه"
مگر می شود بحث در مورد مشکلات اساسی جامعه مانند تحقق دموکراسی، لزوم رفع تبعیض علیه زنان، تبعیض میان استانها، تبعیض علیه صاحبان عقاید مذهبی غیر شیعه، فقدان عدالت اجتماعی و غیره را مسکوت گذاشت و فقط در مجلس موسسان آینده در مورد آنها صحبت کرد؟ مگر نمایندگان آن مجلس از آسمان می آیند و از سیاسیون این جامعه نیستند؟ وقتی این بحثها صورت نگرفته و زوایا روشن نشده باشد آنها از کجا بدانند که چه نظری درست یا نادرست است؟ از کجا بتوانند از استدلالات موافق و مخالف آگاه شوند؟