وقتی یک خواست مرکزی می شود آنچه در توان جنبش است صرف تحقق آن می گردد و خواست های دیگر از مرکز توجه بیرون می روند. وقتی قطار جنبش به راه افتاد تمام نیروی خود را صرف رسیدن به مقصد می کند. می رود تا به هدف برسد و وقتی به هدف رسید می ایستد. وقتی مقصد و مسیر این قطار مشخص شد و قطار به راه افتاد، دیگر تصحیح و تکمیل مقصد و مسیر دشوار است. نتیجه آن که تعیین هدف دقیق برای هر جنبش اهمیت اساسی دارد

مشکل اساسی دیگر جمهوری اسلامی ساختاری است. حکومت خودکامه فردی حتی در گذشته نیز پاسخگوی نیازهای جامعه ایران نبود و مردم ایران علیه آن قیام کردند. اگرچه متاسفانه این قیام در اثر اشتباهاتی منحرف گردید، اما در دوران سخت بعد حتی یک تن از دست اندرکاران آن رژیم هم استدلالی در دفاع از خودکامگی فردی ارائه نداد.

حکومت های دینی مانند حکومت خلفای اسلام یا تسلط کلیسا بر اروپا حتی در اعصار گذشته هم برای اداره امور کشورها کارآئی لازم را نداشتند و هم به این جهت از میان رفتند. در قرن گذشته فاشیسم هیتلری که بر پایه عقاید تبعیض آمیز بود متلاشی شد و نظام های تمامیت خواه دیگر ... نیز فروپاشیدند و یا به پدیده ای دیگر نبدیل شدند. نظامهای کمونیستی در شوروی و چین، علی رغم قدرت زیاد، برخورداری از پشتیبانی جهانی و مجهز بودن به مدرن ترین سلاحها، به علت کاستی هائی که خود را بیش از همه در زمینه اقتصاد نشان داد، دوام نیاوردند.

جمهوری اسلامی امروز به معنی علی خامنه ای، سپاه و مافیای اقتصادی حاکم بر آن است که به هیچ قانونی پای بند نیستند، از زیر پا گذاشتن حقوق مردم ابائی ندارند و در عوض حل مشکلات کشور دائما مشکلات جدیدی هم به آن اضافه می کنند. مردم در این روزها مثل سالهای 76 و 88 در وحله اول نشان دادند که خواهان تغییر هستند.

مردم در سال 88 با این تصور که تقلب در انتخابات جمهوری اسلامی حد و مرزی دارد و تقلب کنندگان نمی توانند صندوق های رای را بطور کامل نادیده بگیرند بطور گسترده در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نمودند. در کنار طرفداران کاندیداها، بخشی نیز به این امید که از ریاست جمهوری مجدد احمدی نژاد جلوگیری نمایند به کاندیداهای مقابل وی رای دادند. اما احمدی نژاد علیرغم رای مردم و با تقلب دستگاه  آقای علی خامنه دوباره رئیس جمهور شد و اعتراضات چند میلیونی هم که در پی این تقلب صورت گرفت باعث کشته شدن صدها تن، شکنجه و زندان تعداد زیادی از معترضین و حصر دو تن از کاندیداها شد.

شیوه مبارزه مصدقی ها از آغاز تلاش سیاسی بدور از خشونت بوده است، این طیف از نظر سیاسی و عملی تجانس لازم برای اتحادی با هدف تحقق حاکمیت ملت و تضمین حقوق و آزادی های را دارا می باشد. چنین اتحادی جمع اضداد نیست، بلکه پاسخ به یک نیاز است. اتحاد مصدقی ها می تواند قدم اول بسوی اتحاد بزرگتر همه دموکرات های ایران برای تحقق آزادی و دموکراسی و جدائی دین از حکومت باشد.

بخصوص این روزها که آقای احمدی نژاد هم با یک چرخش کلامی خود را طرفدار دموکراسی معرفی مینماید، باید توجه داشت که مبارزه برای دموکراسی در وحله اول مبارزه برای اهداف و ساختارهای آن است. نمیتوان طرفدار ادامه نظام دیکتاتوری جمهوری اسلامی "بدون یک کلمه بیشتر یا کمتر" بود و دموکرات هم بود. نمیتوان با ولی فقیه "مساله ای نداشت" و خود را نیز دموکرات دانست.

جمهوری اسلامی سیستمی بسته میباشد که امکان هرگونه تغییر و تحول خود را مسدود نموده است. این سیستم نه تنها علیه خواست اکثریت مردم و گروههای بزرگ اجتماعی عمل میکند بلکه کلیه مدارهای کنترل و تنظیم را از کار انداخته و هر روز بیشتر از حالت تعادل دور می شود. بسته بودن تفکر و فقدان نهادهای حافظ تعادل، هرگونه امکان بازگرداندن جمهوری اسلامی به وضعیت عادی را از میان برده است.

اتحاد درست آنست که بر اساس نکات مشترک در اهداف و برنامه سیاسی مدون گروههای مختلف بوجود آید. در این اتحاد نه افراد بلکه احزاب و تشکل های سیاسی خواهان دموکراسی شرکت دارند. هدف چنین اتحادی کوشش برای جلب پشتیبانی مردم بمنظور مبارزه متشکل علیه جمهوری اسلامی و هرگونه دیکتاتوری برای رسیدن به دموکراسی است

برای داوری فقط اهداف ادعائی نیستند که باید مورد توجه قرارگیرند، بلکه رفتار، سابقه، فضای فکری، محیط سیاسی و توان برای تحقق اهداف ابراز شده نیز وسائل داوری اند. بدون تردید آنهائی که هدف و برنامه را مبنای عمل خود قرار میدهند، ثابت قدم ترند و در نتیجه گفته و اقدامات آنها بیشتر مورد اعتماد است