امید در زمینه‌ی گشایش فضای سیاسی، بر یک اصل به نظر من شناخته شده استوار است و آن این‌که مبارزه برای دموکراسی که در شیوه و هدف در ایران اصلی‌ترین مبارزه‌ی سیاسی است، جز در امنیت و رفاه نسبی امکان‌پذیر نیست. مردمی که از کابوس‌های اقتصادی و امنیتی رها شده باشند، فرصت و گرایش آن را دارند که به حقوق انسانی خود و همنوعان‌شان بیاندیشند.

توافقنامە اولیە و مواد مندرج در آن می تواند اولین سند و یا دلیل تضمین کنندە پیشرفت این روند باشد. از یاد نبریم کە هر دو طرف راضی از جلسات بیرون آمدند و هر دو طرف مواد مذکور را در جهت منافع خودشان ارزیابی کردند. بە نظر من این مهمترین فاکت برای ایجاد امیدواریست.

اگر فرض را بر این بگذاریم که دولت جمهوری اسلامی، از یک طرف، واقعاً به این عهدهایی که بسته وفادار بماند و این موافقت‌نامه را اجرا بکند و از یک طرف دیگر مسیر تفاهم با امریکا را بپیماید، در آن صورت شانس این‌که این موافقت‌نامه‌ی شش ماهه به یک موافقت‌نامه‌ی دائمی تبدیل شود، بزرگ است.

اگر روابط خارجی کشور اصلاح بشود و به تدریج آرامشی هم در اقتصاد کشور حاکم بشود، شاید آقای روحانی هم این درک و دریافت را داشته باشد که باید پایگاه سیاسی خود را حفظ کند و بنابراین نقشه‌ی راهی هم –که متأسفانه الان به نظر می‌رسد وجود ندارد- در رابطه با اصلاحات سیاسی داخلی در پیش بگیرد و طراحی کند و بتواند ناراضیان سیاسی را که یکی از پایگاه‌های مهم آقای روحانی هستند و شاید عامل اصلی پیروزی‌اش بودند، بتواند راضی نگه دارد

نیروهایی که در طول سال های گذشته با سیاست های تنش زای خود بحران اتمی را به این جا رسانده و کشور ما را در معرض خطر جنگ و تخریب قرار داده اند، هنوز هم می توانند در خلاء حضور جامعه مدنی، چرخ حوادث را با بحران آفرینی های معمول به عقب برگردانند. می توان امیدوار بود که توافق کنونی با باز شدن فضای جامعه پایدار شده و گامی که برداشته شده است، تداوم یابد.

این توافق مبارک است و در عین حال آبستن! آبستن به این معنا که می‌تواند نتایج دشوارتری را نسبت به لحظه‌ی حاضر به بار بیاورد و یا درست برعکس، نتایج بسیار بسیار مثبت‌تری داشته باشد. این اکیداً وابسته است به نحوه‌ی عمل طرفین، اما مؤکدتر، وابسته است به نحوه‌ی عمل جمهوری اسلامی.

تهيه و تنظيم از گروه کار تبليغات سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت)

بخش سوم کنفرانس ضرورت شکل دهی تشکل بزرگ چپ ایران که با شرکت سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران و سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در شهر کلن آلمان برگزار شد.