شلیک گلوله ها
نمادی از باران خون
در میدانها
آری می دانستم
- آزادی را به خون کشیدند -

همیشه تکه هایی از من بیدارند
و تکه هایی خاموش
اما آرام می روند
بگذار این غروب غمگین هم
از من بگذرد.

نمی دانیم چه بر سر زندگی می آید
این وسط -
کسی از فراز بر آمده
غریوِ می کشد
- کسی به دادِ زندگی نمی رسد... -

نمی دانستیم از شقاوت روزگار
بی رحم ترین زمستان -
استخوان می ترکاند و...
سیلی بر صورتِ باغ می نشاند

گاوِ مَشد حسن که مُرد
طاعون آمد که گرسنگی...
فراموش شود
خیلی راحت... فقر را
سهم ما کردید،

گلهای اقاقیا
زیر نورِ مهتاب می روند
باغچه با نفسهایی آرام
چشمان خیسش را بر آسمان
دوخته

وقتی راه افتادم
خیابان درشلوغی نفس می کشید
درختها در سکوتِ سایه...
ایستاده اند بی صدا
موج می زند جمعیت
باد موج می زند در هوا
خاک هم بلند می شود
در هوا

از مرگ چیزی نگو
که تکیه بر قامت سپیدار
از نگاهت می گریزد
این بختکِ بی گاه
کمرِ بیداد را
تو خواهی شکست

فارغ از تیررس توفان های
شبانه
توفان هم نمی دانست
روزگارِ سیاهِ باغ سبز
به پایانش نزدیک است

روا نبود،
این گُسلِ نا پیدایِ
نابهنگام
همچون اژدهایی عظیم دهان
بگشاید و...
اندوه بر اندوه -
عزا بر دلهای مجروح بیافزاید