کارگران فصلی کنار خیابان
نا امید چشم به راهند.
کسی می آید،
که،
شاید سراغشان را بگیرد؟

اینها که گفتم؛
فرار از دوزخ نیست
هپکو در آتش می سوزد
باز شلاق و باز زندان و...
فقرِ عریان،

گفتی روزبه سرود وجدانش، یاد تیزابی یادی همواره در ذهنش، حمید اشرف نمایشگر شرافت وجودش، کتیرایی اسطوره ساز حماسه اش، و بیشمار انسانهایی که سرود آخرینشان در آوردگاهی خونین سروده شد و به بار نشست درژرفای وجودش در یاد او بودند.

من تا فرق سر عریانم
تنهایی ام
در زیر نگاه ستارگان
گم شده ای را می یابد

شب فرا می رسد
این بار سقفی بالای سرم
نیست
نگاه به آسمان می دوزم
ستاره ها انبوه، انبوه
می درخشند
و در چشمانم می نشینند

باز ... شهریور به ماتم نشست
کردستان در سوگ فرو رفت
این ابر بهاری
از کجا آمد
رودی
بر گونه ام جاریست
چانه‌ام می لرزد.

من،
گورستانی دسته جمعی ام
که از خاطره تاریخ
به باغ لاله های سرخ زمین
درآمدم،
و از مرزهای زمان می گذرم

نگاه کن!
ابرها بارور اند
در کرانه ها، زایش سپیده ها
و رنگین کمانهای پراکنده
جلو چشمانم می درخشند

شلیک گلوله ها
نمادی از باران خون
در میدانها
آری می دانستم
- آزادی را به خون کشیدند -

همیشه تکه هایی از من بیدارند
و تکه هایی خاموش
اما آرام می روند
بگذار این غروب غمگین هم
از من بگذرد.