هر روز طلوعت آغاز می شود
و شبها با خستگی،
و رویای شکوفه دادن ماه مه
به خواب می روی
چه کسانی رنج و...
کار تو را کتمان می کنند؟

پرده نمایش فرو می افتد
بازیگران نقابهایشان را کنار
می زنند
تردیدها فرو می ریزند
توهم ،
رنگی از واقعیت می گیرد
در پشتِ سیاهی ،
چشم -
چشم را نمی بیند
دستها بهم نزدیک می شوند
و قلبها...
شعله های خشم
از پوستهِ ضخیم ِحصارِ ظلمت
می گذرد

آخرین گلوله را چه کسی بر سینه شب
شلیک کرد !؟
و قهقهه مستانه اش از فراز جنگل
گذشت -
که مردگان را در شب نشینی با ابلیس
به هراس آورد !

فوجی کبوتر سفید با بالهای سوخته
بال زدند و...
در آسمانِ سیاهِ غمزده
با انبوهِ آتش و خاکستر
فرو نشستند

من که پاهایم،
درد زانو را از یاد برده،
به حرفهایش گوش نمیدم،
می روم وسطِ زمینِ بازی؛
پاهایم شروع می کنند به دویدن
جایی هم هست که آرامش
می گیرم،
و سکون بر جانم می نشیند،

کسی از قطار پیاده می شود؛
و در شبی تاریکتر از همیشه،
کسی گرسنگی را فریاد می کند.

انگار گم شده بودیم؛
از یاد رفته بودیم؛
فریاد می زدیم؛
پرده سیاهی جلو پنجره ها کشیده بودند؛
نور هم مهجور،
در تاریکی فرو رفته بود؛

زود بود رفتن تو،
برخیز،
از خاک سرد برخیز؛
ببین خون گرم فرزندانت
خاک سرزمین ات را باز گلگون
کرده است

برای رحمان هاتفی نماد و عصاره شور و خرد و عشق و... چراغ راه در ظلماتی قیراندود. کمونیستی شیفته، که یادش همیشه ماندگاراست و نامش بر تارک مبارزات کارگران و زحمتکشان می درخشد.

دریای یخ بسته،
در هجوم گرما ی زمین بخار می شود؛
موهای پری دریایی از دریای افسانه می گذرد
و به ساحل می رسد
اما فروغ جانش،
در قعر دریا، خاموش می شود.