هر روز طلوعت آغاز می شود
و شبها با خستگی،
و رویای شکوفه دادن ماه مه
به خواب می روی
چه کسانی رنج و...
کار تو را کتمان می کنند؟

پرده نمایش فرو می افتد
بازیگران نقابهایشان را کنار
می زنند
تردیدها فرو می ریزند
توهم ،
رنگی از واقعیت می گیرد
در پشتِ سیاهی ،
چشم -
چشم را نمی بیند
دستها بهم نزدیک می شوند
و قلبها...
شعله های خشم
از پوستهِ ضخیم ِحصارِ ظلمت
می گذرد

آخرین گلوله را چه کسی بر سینه شب
شلیک کرد !؟
و قهقهه مستانه اش از فراز جنگل
گذشت -
که مردگان را در شب نشینی با ابلیس
به هراس آورد !

فوجی کبوتر سفید با بالهای سوخته
بال زدند و...
در آسمانِ سیاهِ غمزده
با انبوهِ آتش و خاکستر
فرو نشستند

من که پاهایم،
درد زانو را از یاد برده،
به حرفهایش گوش نمیدم،
می روم وسطِ زمینِ بازی؛
پاهایم شروع می کنند به دویدن
جایی هم هست که آرامش
می گیرم،
و سکون بر جانم می نشیند،

کسی از قطار پیاده می شود؛
و در شبی تاریکتر از همیشه،
کسی گرسنگی را فریاد می کند.

انگار گم شده بودیم؛
از یاد رفته بودیم؛
فریاد می زدیم؛
پرده سیاهی جلو پنجره ها کشیده بودند؛
نور هم مهجور،
در تاریکی فرو رفته بود؛

زود بود رفتن تو،
برخیز،
از خاک سرد برخیز؛
ببین خون گرم فرزندانت
خاک سرزمین ات را باز گلگون
کرده است

برای رحمان هاتفی نماد و عصاره شور و خرد و عشق و... چراغ راه در ظلماتی قیراندود. کمونیستی شیفته، که یادش همیشه ماندگاراست و نامش بر تارک مبارزات کارگران و زحمتکشان می درخشد.

دریای یخ بسته،
در هجوم گرما ی زمین بخار می شود؛
موهای پری دریایی از دریای افسانه می گذرد
و به ساحل می رسد
اما فروغ جانش،
در قعر دریا، خاموش می شود.

چه عواملی به گفته مارکس باعث می شود (انسان) از قدرت ذاتی خویش فاصله بگیرد و فردیتش را از دست بدهد و تبدیل به پول شود. به نظر می رسد، در اینجا برپایه ی نظریه ی مارکس، پول به خودی خود علت نیست، بلکه معلولی است که در چرخه ی اقتصاد سرمایه داری خود تبدیل به علت می شود. در نتیجه، انسان هنگامی که ماهیت پول را به خود می گیرد، معلول است، معلول دوگانه ی سرمایه و پول. بنابراین می بینیم که چگونه پول در مناسبات سرمایه داری جایگاه خود را به مثابه عامل یا علت به دست می آورد.

دنیا در چشمانم
سیاه،
در حال غبار شدن است
این است کیفر خواست زندگی !؟

چه فایده..‌.
آرزوهایم چه می شود ؟
دنیا با آدمها و چیز های خوب -

کسانی نشسته اند، ردیف،
زیر سایه بیدهایِ سر برافراشته، در
محو شده اند در خود،
گم شده اند انگار، چون ریگهایی در تالاب

گروه هایی بسیار از مردم از ساعت ۱۰ صبح از خیابانهای اطراف بهارستان به سمت مقابل این مجلس در حرکت بودند. از پیش، بسیاری از مردم در محل مقرر حضور داشتند و هر لحظه بر تعدادشان افزوده می شد. آنان دست نوشته هایی در دست و شعارهایی که از زخم های کهنه بر می خواست و از بغض ها و کینه هایی که ستم پیشگان حکایت می کرد و آن روز، روز اول ماه مه، این زخم ها دوباره سرباز کرده بود در آنجا حضور داشتند.

بهاران در راه است
قلب پروانه ها باز به تپش در می آید
و سر و صدای گنجشکان
بر گوش بهار می نشیند

تو ای سپیده در قعر تاریکی؛
نوری... که هنوز بر سیاهترین
روزنه ها می تابی،
عشقی ... و بر آلام خیلِ دلسوختگان مرحمی
تو خورشیدی جهانتابی

هزاران پروانه،
مقابلِ چشمانت
بال گشوده اند،
قصد پرواز داری،
بال که می گشایی،

پرده های سیاهی در آتش می سوزد.

اسماعیل،
خوابی یا بیدار؟
برایت خواب دیده اند برادر
بیدار باش؛

اما غافل نماندیم...!؟
از آنچه بر اسماعیل گذشت
آنچه بر کارگران هفت تپه
کارگران فولاد اهواز
و بر...
گذشت
اسماعیل،
تنها نماد است،
نشانه است

من خیس از خوزستانِ
یکی همه شده،
به خانه بازگشتم
لرز، نشسته بر تن سیاهی