هيچ کودکى مايل نيست که زندگى در کانون خانواده و آموزش در مدرسه و بازى در پارک ها و ميادين ورزشى را رها کند و به کارهاى طاقت فرسا يا ولگردى بپردازد. اما توزيع ناعادلانه ثروت که ناشى از سياست هاى ضد مردمى جمهورى اسلامى است، دستاوردى جز فقر، حقارت و بى خانمانى براى بيش از ١٨٠ هزار نفر از کودکان خيابانى ميهن مان نداشته است

تنها با داشتن نگاهی خوشبینانه، می توان آمار نزدیک به ١٢هزار نفر مبتلا به این بیماری را در کشور باور نمود. زیرا تخمین زده می شود که بیش از ٦٠ هزار نفر مبتلا به ایدز در ایران وجود داشته باشد و هنوز بسیاری از افراد دارای اچ. آی. وی مثبت، کشف نشده باشند.

باقر آباد نه دوزخ است، نه بهشت. با اين همه برزخى است از آدم هايى كه ميان نداشتن و نتوانستن در تلاطمند. نمونه اش حجت خدامرادى است كه ۱۰ سال از آمدنش به تهران مى گذرد. مى گويد: -در همدان آرايشگر بودم و ورشكست شدم-. حالا كارش خريد و فروش نان خشك است. هر كيلونان خشك را ۴۰ تومان مى خرد و ۷۰ تومان به شهردارى مى فروشد. از اوضاعش كه مى پرسم مى گويد: چه اوضاعى؟ مستأجرم و صاحبخانه ۵۰ هزار تومانم را كرده ۱۰۰ هزار تومان. از كجا بياورم.

جهات افتراق مقررات ايران با كنوانسيون حقوق كودك در مورد معناى واژه « كودك » دو امر بارز و مشهود است. اول اينكه بين دختر و پسر در مورد اطلاق واژه كودك فرق گذاشته است، چرا كه دختر كمتر از ۹ سال و پسر كمتر از ۱۵ سال را كودك مى داند درحالى كه در مقررات كنوانسيون كودك، هر انسان كمتر از ۱۸ سال اعم از دختريا پسر، كودك ناميده مى شود.