نخستین پرسش را چگونگی تغییر وضع موجود به سوی رهایی در بغرنجی‌ها، تضادها و چندگانگی‌‌اش تشکیل می دهد. چگونه می‌توان دو سنخ مبارزه‌ی سیاسی- اجتماعی، در هم‌بستگی و هم‌زمانی‌ با هم‌، یعنی مبارزه با استبداد برای آزادی و دموکراسی و مبارزه با سرمایه‌داری ملی و جهانی شده‌ی امروزی برای رهایی و برابری را با هم پیوند داد و تلقیق کرد. چگونه می‌توان این دو مبارزه را بدون توسل به توجیه و سفسطه «مرحله‌بندی‌‌ تاریخی و زمانی» که بیش از پیش غیرواقعی و حذف کننده یکی توسط دیگری‌ست... به پیش راند؟

چپهای ایران همراه با چپ بین المللی بدرستی بر پاره ای از تضادهای نظام سرمایه داری، بویژه سرمایه داری وحشی (نئو لیبرالیسم)، از جمله تشدید نابرابری اجتماعی، اینکه مثلاً 400 تن از ثروتمند ترین افراد جامعه آمریکا ثروتی معادل 150 میلیون آمریکائی دیگر دارند (1 در صد در مقابل 99 در صد)، فربه تر شدن بانکها و سرمایه مالی در عرض سه دهه گذشته، گسترش صنایع نظامی، و بطور کلی تشدید تضادهای طبقاتی در این دوران تأکید میکنند.

این سوال امروزه چه کسی چپ تلقی می شود؟ سوالی است که پاسخ به آن درعین سادگی بسیاردشوار است.
پاسخ ساده آن این است کسی که به زندگی بهتر برای همه تا آنجا که ممکن است، برابری مردم و زندگی عادلانه برای هم، اعتقاد دارد چپ است. اما پیچیدگی و بغرنجی سئوال در این است که چگونه می شود همه آنها را محقق نمود؟

تنها حمیدیان نیست که گویا از تفرقه و تشتت چپ رنج می برد ولی دیگران می کوشند خردمندانه در پی راه های چاره باشند نه اینکه بخش مهمی از دست آوردهای نوین بشری را "منحل" کرده و در صف مقابل ایستاده خواهان ریشه کنی چپ شوند.

این نیرو ها در جمهوری خواهی خود، متمایز از جمهوری خواهان دیگر نیستند. درتلاش خود برای استقراراصول اعلامیه حقوق بشر، از دیگرفعالین حقوق بشر، تشخیص داده نمی شوند، واین رشته سر دراز دارد. اگر مبارزه برای تحقق موارد فوق را به صورت مبارزه در راه دموکراسی جمعبندی کنیم وایمان داشته باشیم که سوسیالیسم بدون دموکراسی ممکن نیست، آنچه هویت ما را از دیگر تلاشگران تحقق دموکراسی، متمایز میکند، اشاعه این باور است که بدون دورنمای سوسیالیستی، تحقق دموکراسی، آزادی وعدالت اجتماعی، ممکن نیست

بعد هم اینکه گفتمانِ چپ باید خود را از قید و بندِ «اقتصادِ صرف» برهاند و روانشناسی و پدیدارشناسی را نیز به دغدغه خویش تبدیل کند تا برای مخاطب قرار دادنِ بغرنج های بشری جامعیتِ بیشتری بیابد. اما از همه اینها مهمتر شاید این باشد که گفتمانِ چپ برای حضورِ موثر در جامعه باید به اصلِ خویش که همانا «عدالت-طلبیِ» اجتماعی باشد بازگردد، و خود را در میانِ «مردم» و نه «سیاستمداران» مستقر کند.

راه رهایی یابی در آمریکای لاتین هنوز طولانیست. این رهائی لزوما حاصل جنبشهای اجتماعی نوین و بیشتر و مستقلتر از ابتکارات دولتی و هوشیاری در برابر توطئه های کودتا که کم و بیش از حمایت آشکار سرمایه های فراملی برخوردارند، خواهد بود. استقلال کامل سیاسی و اقتصادی کشورهای آمریکای لاتین به بهای دستیابی و اعتلا به این جنبشها حاصل می شوند.

آیا انتخابات برپایه نمایندگی، حتی در آزاد ترین شکل آن، میتواند مکانیسم کامل اعمال اراده مردم باشد؟ من نیز با نویسنده موافقم که جواب منفی است. ولی سوای سیستم شورایی، تاکنون مکانیسم دیگری برای اعمال اراده مردم غیر از سیستم نمایندگی، ظهور نکرده است. تازه سیستم شورایی نیز ازمکانیسم نمایندگی هم استفاده می کند. درایران شوراهای اوایل انقلاب بیشتر کمیته های اداره امور موسسات بودند و به ارگان اعمال اراده سیاسی مردم فرا نرویدند. از طرف دیگر درطول سی سال اخیر انتخابات رژیم علیرغم نمایشی بودن، میدان فعالیت سیاسی مردم بوده است. بنابراین، من شعار انتخابات آزاد را، برخلاف نظر نویسنده، توهم زا و یا بیگانه با بستر عینی مبارزه فعلی مردم نمی یابم.

تهيه و تنظيم از گروه کار تبليغات سازمان فدائيان خلق ايران (اکثريت)