«نگاهی به شاه»کار میلانی
اگر مردم ایران روزی به هر دلیل معقول و یا نامعقولی به این نتیجه برسد که باید در مورد اختلافات تاریخی سکوت کرد، مانند اسپانیا در مورد جنایات دوران فرانکو، اینکه چقدر موفقیتآمیز بوده است خود بحث دیگری است-شاید بتوان سکوت اختیار کرد. اما بازنویسی تاریخ به شیوهای که در دوران پهلوی دوم در سطح وسیعی صورت گرفت و پذیرش روایتهایی کهنه، «نوتاریخگرایی» نیست. اتخاذ موضع میانه بر اساس تعلقات قوی «ایدئولوژیکی» و تلاش برای تهذیب برخی از شخصیتهای گذشته نه با ارائه مدارک جدید بلکه به شکل دلخواه، در برخی از موارد تا حد تحریف تاریخی پیش میرود. شاید تاریخنگاری بر اساس پیشداوریها بتواند داستانی پرخواننده بیافریند اما ما را به درک وقایع تاریخی و پرسشهایی که خود میلانی طرح میکند، قدمی نزدیکتر نمیکند.