گاوِ مَشد حسن که مُرد
طاعون آمد که گرسنگی...
فراموش شود
خیلی راحت... فقر را
سهم ما کردید،

هوشیاری،
شجاعتِ اندیشیدن به زندگی
تا آخرین لحظات اش...
توانایی شادمانه زیستن
چون شمع روشنی بخشی...
در ظلمات!

دریاچه ارومیه من-
ای گذشته شکوه و غرور!
مادیان مادها
آتشدان مهر مغان
شبنم گاهان زرتشت

فارغ از تیررس توفان های
شبانه
توفان هم نمی دانست
روزگارِ سیاهِ باغ سبز
به پایانش نزدیک است

نقاب از چهره شب
کنار می زنم
چراغهایِ روشن
واژه ها را در خیابانها می کارند
نور سراسر تاریکی شهر را
فرا می گیرد

باد آنها را با خود
به دشتهای فراخناک می آورد

به نامِ دکتر محمد مصدق، نامِ نیک و جاودانی در تاریخ ایران
چه کسی حرفِ تو را خواهد گفت؟
چه کسی خونِ تو در رگهایش
موج خواهد زد و خواهد آشفت؟

به یاد سیاهکل؛ و رفقایی که صدایشان
از فراسوی تیره گی شب، از قلب جنگلهای شمال بر سراسر ایران
طنین افکند.

آذرخش از دلِ سیاهِ شب
می گذرد
نوری بر افق های تیره می پاشد
رگبارها در تیره گی
فرو می بارند

اشکها بر چشمان درختها خشکیدند
و شکوفه ها،
از پسِ زایش فصلها
به زردی ، سرد فرود آوردند
اشکها،
بر چشمان درختها خشکیدند
حتی دلِ ابرهای سیاه هم
گرفت

من دیدم بعضی در سکوت،
به تاریکی که می رسند
دل شان می گیرد که امروز را
از دست دادند،
شاید فردا فرصتی پیش بیاید
که از شب نگویند