ره شب گرچه بسی جانکاه است
پر پرواز تو باد
رمزِ یادآور آغاز سحر
نام توطرفه نویدی به سوی صبح دگر
مان تو یادآور فردای امید
باش تا صبح سپید.

همیشه تکه هایی از من بیدارند
و تکه هایی خاموش
اما آرام می روند
بگذار این غروب غمگین هم
از من بگذرد.

نمی دانستیم از شقاوت روزگار
بی رحم ترین زمستان -
استخوان می ترکاند و...
سیلی بر صورتِ باغ می نشاند

گلهای اقاقیا
زیر نورِ مهتاب می روند
باغچه با نفسهایی آرام
چشمان خیسش را بر آسمان
دوخته

وقتی راه افتادم
خیابان درشلوغی نفس می کشید
درختها در سکوتِ سایه...
ایستاده اند بی صدا
موج می زند جمعیت
باد موج می زند در هوا
خاک هم بلند می شود
در هوا...

از مرگ چیزی نگو
که تکیه بر قامت سپیدار
از نگاهت می گریزد
این بختکِ بی گاه
کمرِ بیداد را
تو خواهی شکست

هر شب
پل می زنم
از فراز جلگه آرزوهایم
واز رویای دیرین جغرافیای
سرزمینم
دستاری از بوی خوش نسیم
بر پشته تنهایی ها می آورم

نامت را به رگبار می بندند
زخمهایت هم تو را
از یاد می برند،
حرفی بزن،
توخود حافظهِ سرگذشت زمینی

کوچه وخیابان ؛ 
سالها درکنار هم
یکدیگر را به یاد می اورند 
حواسم بود
بهمن از من نمی گذرد
باد آرام می وزد 
یادی از آفتابکاران می آورد .