نقاب از چهره شب
کنار می زنم
چراغهایِ روشن
واژه ها را در خیابانها می کارند
نور سراسر تاریکی شهر را
فرا می گیرد

باد آنها را با خود
به دشتهای فراخناک می...

به نامِ دکتر محمد مصدق، نامِ نیک و جاودانی در تاریخ ایران
چه کسی حرفِ تو را خواهد گفت؟
چه کسی خونِ تو در رگهایش
موج خواهد زد و خواهد آشفت؟

به یاد سیاهکل؛ و رفقایی که صدایشان
از فراسوی تیره گی شب، از قلب جنگلهای شمال بر سراسر ایران
طنین افکند.

آذرخش از دلِ سیاهِ شب
می گذرد
نوری بر افق های تیره می پاشد...

اشکها بر چشمان درختها خشکیدند
و شکوفه ها،
از پسِ زایش فصلها
به زردی ، سرد فرود آوردند
اشکها،
بر چشمان درختها خشکیدند
حتی دلِ ابرهای سیاه هم
گرفت

من دیدم بعضی در سکوت،
به تاریکی که می رسند
دل شان می گیرد که امروز را
از دست دادند،
شاید فردا فرصتی پیش بیاید
که از شب نگویند

برای رضا شهابی، که همراه باد و تندر ره می پوید به سپیده دمان.

آستانه خانه هایی
تا غروبِ شب
انتظار می کشند
کسانی در راه مانده اند
و کولبرانی که جسد بی جانشان را
از صخره ها به سوی کومه ها
می برند

در آن شب‏های سیاه بی کسی
عروج‏تان تبرک است
«متبرک باد یاد» تان
نفس بکش،
این ذرات معلق در هوا
کیمیاست
اکسیر زندگیست-
خاک متبرکی‏ست

گر به امید فردای قیامت دل خوش می دارید،
و اگر باشد در پیش چنین فردایی،
سهمتان ازآن جز آه و اشک،
خشم و نفرین و لعنت جانباختکان
و عزیزان ماتم زده ی آنان نیست