آیا شراره های امید است این،

گلنوش آفتاب،

درجام باده ام،

سرشار عطر گلِ ِ خورشید؟

باز ... شهریور به ماتم نشست
کردستان در سوگ فرو رفت
این ابر بهاری
از کجا آمد
رودی
بر گونه ام جاریست
چانه‌ام می لرزد.

نگاه کن!
ابرها بارور اند
در کرانه ها، زایش سپیده ها
و رنگین کمانهای پراکنده
جلو چشمانم می درخشند

ره شب گرچه بسی جانکاه است
پر پرواز تو باد
رمزِ یادآور آغاز سحر
نام توطرفه نویدی به سوی صبح دگر
مان تو یادآور فردای امید
باش تا صبح سپید.

همیشه تکه هایی از من بیدارند
و تکه هایی خاموش
اما آرام می روند
بگذار این غروب غمگین هم
از من بگذرد.

نمی دانستیم از شقاوت روزگار
بی رحم ترین زمستان -
استخوان می ترکاند و...
سیلی بر صورتِ باغ می نشاند

گلهای اقاقیا
زیر نورِ مهتاب می روند
باغچه با نفسهایی آرام
چشمان خیسش را بر آسمان
دوخته

وقتی راه افتادم
خیابان درشلوغی نفس می کشید
درختها در سکوتِ سایه...
ایستاده اند بی صدا
موج می زند جمعیت
باد موج می زند در هوا
خاک هم بلند می شود
در هوا...

از مرگ چیزی نگو
که تکیه بر قامت سپیدار
از نگاهت می گریزد
این بختکِ بی گاه
کمرِ بیداد را
تو خواهی شکست