برای دانشور فرهیخته: پرویز شهریاری

ما شب روان تا ساحت صبحیم
این اختران شب شکن تا بامدادان رهنمای ما
خورشید را گرمی توان کشتن، کنون بر کُش...

ما همه یك پیكریم
قامت ما شیر كوه
جوشش ما زنده رود
برلب ما یك سرود:
اتحاد،اتحاد، كارگران اتحاد!

غه می خوشی نییه ((مه حوی)) له دلیا، هه ر غه می تویه

له عه شقتدا ده که م غه بو به غه م بروانه چونم بوت!

هان گردزاد دخت تهمتن!
هان ای سترگ مادرمیهن!
هان خواهرخجسته ی سهراب
هان مهرزای مهرپراکن!
هان طرفه زای مادربیژن!

برای مادر عالمتاج کلانتری (جزنی)

فریادِ بی صدا

در اوج زیستن

زهری به خنده زد.

هم از این روست که در دهشت این قحطستان با دلی تشنه تر از قلب کویر گون سوخته ی حسی را کز توام مانده نشان بر جگر می فشرم!

در قعر شب از روزن باریک ماهتاب بر آسمان آبی دیگر نظاره می کنم.

رفیق راستگو، بدان!
نخفته ای تو در نشیب خاک، بی سخن
هزارها هزار،
نگفته ی نهفته بر لبان توست.

دیریست گویی
جز زهر ِ زر اندر رگان ِ زندگان نیست
بشکسته پای دوستی و
دست یاری،
هر چه شده قربانی ِاین"نفع آنی"
در گل فرو مانده
خدای مهر...