داغدان گلیر بومبا سسی

داغ دالیندان توسدو گلیر

یانیخ کت لر

یولدا گلن تالانمیش لار

باش کسیلکیش لاله لردن

پرپر اولموش قونچالاردان

بمانید، بمانید!
که خسته دل ما راهروان شب تاریک
به شوق سحرروشن فردا،
که به راه است

برگشته ای به دامن ِ مردم
کان روزگار ِ سخت
آتش زدی تو خرمن جانش را
شاید که راه ِ رزم رها دارد.

دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد لبان فراموشی به خنده باز خواهد شد و نوروز در معبری از غریو تا شهر خسته پیشباز خواهد شد.

بنگرکه خاک لاله رویت را
چکمینه پوشان زیرو رو کردند
بنگرکه چشم آهوانت را
در برکه های خون فروکردند؛
ای سرزمین پیر ابرآلود

یک نفس با عشق خلق و یک نفس با خلق عشق / این نفس ها را بیا تا با تو بشمارم رفیق

ماه شبهایم که باشی ٬ آفتابی می شوی / تا بیندازی شراری بر شب تارم رفیق

شب ِ درد
شب ِ رنج
شب ِ خاموشی
شبی که راز ِ گم شده ات را
جز با دل ِ ریش ریش
به هیچ کس نتوانی گفت

تندیس سربین آشتی را با پای چوبین می سازند...

به آن که عشق را به من آموخت

گفتم:

زایشی دو باره است آنک

یا خون زندگی است که باز به رگهایم می دود؟