هم از این روست که در دهشت این قحطستان با دلی تشنه تر از قلب کویر گون سوخته ی حسی را کز توام مانده نشان بر جگر می فشرم!
شعر
فرهنگ رضایی کرمانشاهی
همیشه
واژگانی هستند
غریب، بر مظلمه تاریخ
بر شانەهای رنج
سنگینی می کنند
ومشت مشت
قی می شوند
حمیده رئیس زاده (ح. ر. سحر)
ترجمه از:
دنیز
در قعر شب از روزن باریک ماهتاب بر آسمان آبی دیگر نظاره می کنم.
ناظم حکمت
ترجمه از:
م. نکوکار
بشریت بزرگ در کشتی مسافر عرشه است
در قطار سرنشین درجه سه
در جاده رهرو پیاده
بشریت بزرگ.
علی رضا جباری (آذرنگ)
رفیق راستگو، بدان!
نخفته ای تو در نشیب خاک، بی سخن
هزارها هزار،
نگفته ی نهفته بر لبان توست.
برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)
دیریست گویی
جز زهر ِ زر اندر رگان ِ زندگان نیست
بشکسته پای دوستی و
دست یاری،
هر چه شده قربانی ِاین"نفع آنی"
در گل فرو مانده
خدای مهر...
منیر طه
هله حيوانِ كمان خورده ، كمين كردة مست
تيز دندان و برافروخته رخسار آمد
هله هشدار ، كه غوغای كبوترها را
كف گرفته به دهان گرسنه...
مسعود دلیجانی
همگام با جنبش جهانی ضد وال استریت
نه یک تنم، که تن به تن، چو قطره ها به موج
به سویِ امنِ ساحلی ز دستهایِ کار
...
فرهنگ رضایی کرمانشاهی
ای ساقیان سیمین تن
هلا
ای ساغران مالامال از می
هلا
ای باده نوشان فرو خورده، نشییه مستی در رنج
برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)
ای نازیان عصر!
نه
ما، نمی توانیم
سر برده زیر برف و
نبینیم آشکار
برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)
آنجا که دریا نیست دریا
در دل ندارد شور و غوغا
غمگین نشسته بر سر راه
دلریش از نیش سیاه ِ کژدم ِ یأس
فرسوده...
علی رضا جباری (آذرنگ)
آنک بهار
درچارسوی این کره ی خاک
فریاد می کشد.
و ان شاخه های خشک زمستانی
از خواب دير باز
بیدار می...
برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)
اگر بیگانه با خویشیم و
با هر آشنایی نیز
بیگانه،
همه از این نظام کور و پر آشوب و
"شر" مایه ست...
محمدحسین شهریار
ترجمه از:
م. نکوکار
فیکریمه گلدیقجا آیریلیق گونو بولود تک چاخنایب، یاغماغیم گلدی او یاتان مزار دا انون یانیندا حیاتدان آیریلیب اؤلماغیم گلدی
برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)
سیاوش وارانی که
در گذار از خرمنهای آتش
هرگز خم برابرونیا ورده اند
وهر بار
بااین کار...
شیرکو بیکه س
گوشم را بر دل خاک نهادم برایم از دلداگیش با باران گفت به دل آب گوش فرا دادم از عشق خود با چشمه ساران سخن گفت
این فال حافظ را به دردم میفروشم
اسپند آتش میزنم از روی اجبار
تنها همین یک شاخه گل از صبح مانده است
این بهرهام بوده است از یک روزِ پُر کار