فریاد ... هزاران آه
کودکان جهان فرودست
همهمه کودکانه شما
پشت دیواهای بلند و بسته
بدون در... بدون در

آخشام اوستو، هوا سرین
سئرچه قوشلاری بوغوشور
یاغیش سویون گولمه شینده
نهایت سیز یول قاباخدا
سن اویانا، من بویانا.

بهار ناموس بقا است-
سرشار از صمیمیت و صافی وجدان.
زیبایی حقیقت است – محتوای آن.
حقیقت زیبایی است – مظروف آن.

در هزاره های دور، زن!
سرور زمینیان بودی-
خواهر آسمانی
ایشتار در اکباتان،
آناهیتا، الهه باروری، باران
مادر خدایان شوش

تبعید انجماد خاطرات است-
با زوال آهسته در سکوت.
تبعید زندان انفرادی خاطرات است.
در تبعید
نیست عید -
عید گذران روز دیگری از سال ست

باز بهار

در سخاوت خورشید

مشت عشق، باز، با بوی سکر باه، مزه شکر وصل
رویان با کمانه های ابریق پر شکوفه خیام-
بدست، جامهای لبالب شراب صورتی/ سفید
بآسمان برد در معبر...

شبهای بی ستاره که چشمان مادران بر گونه اشکِ ماتم فرزند رانده اند در چشمهای سرد تو، ای ناستوده مرد اشکی ندیده اند و امیدی نخوانده اند

به مـلائی چو دادند این خبر را، به آه و سوز دل بگـفـت: وای دینا! خدا شاهد که این کاری خراب است! خلاف شرع اسلام و کتاب است! ز دین برگشته است این مرد عامی، نمانده از حرمت و اسلام نامی

مجنونی پرسا
که مأیوسم می کند
در مانده ام می کند
و حس ِ مرگ را بر اندام زنده ام
چیره!