تبعید انجماد خاطرات است-
با زوال آهسته در سکوت.
تبعید زندان انفرادی خاطرات است.
در تبعید
نیست عید -
عید گذران روز دیگری از سال ست

باز بهار

در سخاوت خورشید

مشت عشق، باز، با بوی سکر باه، مزه شکر وصل
رویان با کمانه های ابریق پر شکوفه خیام-
بدست، جامهای لبالب شراب صورتی/ سفید
بآسمان برد در معبر...

شبهای بی ستاره که چشمان مادران بر گونه اشکِ ماتم فرزند رانده اند در چشمهای سرد تو، ای ناستوده مرد اشکی ندیده اند و امیدی نخوانده اند

به مـلائی چو دادند این خبر را، به آه و سوز دل بگـفـت: وای دینا! خدا شاهد که این کاری خراب است! خلاف شرع اسلام و کتاب است! ز دین برگشته است این مرد عامی، نمانده از حرمت و اسلام نامی

مجنونی پرسا
که مأیوسم می کند
در مانده ام می کند
و حس ِ مرگ را بر اندام زنده ام
چیره!

ای آشنای درد!
گر آمدی به خلوت زندان ما
ببین!
رنجی
که می کشیم،
ز رهماندگی ماست!

باغ از فراق گل ز تن افکند پیرهن،
بر سینه ریخت شب صدف دانههای برف،
پائیز زد به چهره ی هر چیزرنگ ِ زرد،

ای طنین ِترکش بهار
در کویر ِ سترونی!
عطر گرم ِ پیکر ِ زمین
دررگان ِهر چه رستنی!
دربهار سرزمین ِمن،
همچو پرتو سپیده دم

گره بر دست خود؟ هیهات! گره زن دست خود با من
کـه با دستـان ما، ویـران، هـمـین غـمـخانهء پـستـی
قــــدم نه سوی من، اندیشه ام، کــام از رخت جوید
چــو تنها مــی روی، باز آ، به این...