دل من در تشویش،
راه پر رنج ِ رهایی در پیش،
و به هرگام دد ِ خونخواری
شرزه ماری که هر آن لحظه زند،
بر جان نیش...

لباسش بوی گل دارد
و بر دیوار دل
نقش خوشی از عشق آویزان

زین فرو مایه
چه ها نتوان گفت؛
از بدیها
که دمادم می کرد؛
از ستمها
که به مردم می راند،
ازجفاها
که به عالم می کرد.

آتشی بوده ام
گدازان.
با زبانه هایی
خیزنده و کاهنده
کاهنده و میرنده
میرنده و زاینده
زاینده و اوج گیرنده

تقدیم به "فّر زادگان ِ کمانگر" که چون هزاران، تنها به زندگی اندیشیدند."۱"

و در قلبِ ما
آنجا که دلیری و عشق
دست بر دوشِ یکدگر
نجوایِ مهر می کنند،
"شوری بیاکنند."

زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در شکم دارد

ماه شادی
ماه فریاد
دوم خرداد یادتان هست
انگار همین دیروز بود

من از گلوگاه ِ یک پرنده ی زخمی
بیداد ِ زخمههای ِ تبر را
بر پیکر ِستبر ِجوانی ،
تا رستن ِ سپیده
ز خاک ِ سیاه شب ،
فریاد می کنم! ...

بنگر! بسا خورشید بارانا كه می بینی
بس خیره پنداری كه یلدا تا ابد ماند
دیری است سرخی ِ سحر ازاوج ِ شهر ِ بند می تابد.
یا ازخیابانها و میدانهای این سامان،