سیاهی و فتنه
ز بام و خیابان
زند قلب و شاهرگ
به کوچه به زندان
چه آزارها و قتل ها در سوله ها
چه جمع ... به خون خفته در گور ها

بر دفترچه ترانه هايم بر ميز، بر درختان با نقشی بر شن، با نقشی بر برف نامت را خواهم نوشت

لالاي لاي لاي گل پونه لالاي لاي
بابات رفته دلم خونه لالاي لاي
بابات امشب نميآيد
گرفتن بردنش شايد لالاي لاي

لالاي لاي لاي گل آهن لالاي لاي
باباتو دشمنا كشتن لالاي لاي...

ازپس لشكرستم، ارتش یار می رسد
درتب وتاب تیرگان، بوی بهار می رسد
شمس من ارمدد كند، دولت اش آورم به كف
ازپی خویشكامگان، رایت یار می رسد

چه هراس انگیز ست جنگِ «صلح آمیز» ست

و سنگفرشهای خیابان هنوز در وحشت و بغض زجر آوری برایشان بی صدا گریه می کنند. به همه ی آنان!

با زبان خاک
رنج تو دارم
هر بهار شخم ات می زنند
چه می جویند؟
آن شب، آن تابستان شوم
خاک را کاویدند

وان صدایی که نبودش همتا
تندر آسا،
غران
درفراسوی افقها ترکید
و طنین اش در گوش
ماند تا صبح دمید

با من چه کرده ای تو؟
کین مهرناگزیر
به انسان
بی خویشتن زخویش
در جان من بماند.