از ستیغِ کشیدۀ البرز
تا سرِ سرکشیدۀ کارون
آتشِ دامنِ شقایق ها
درگرفته به دامنِ هامون

تا خرد و كلان پشت و پناهت شده امروز
برخیز به تدبیر، كه این حكمِ زمان است
ای سروِ سیه چشم كمر راست نگهدار
كامروز دو صد چشمِ سیه با تو چمان است

تيره شبان سحر شود
بي تو خزان ما كجا، اي همه جان، به سرشود؟
جان و جهان ماتويي، جان تو كي هدر شود؟
با تونسيم نوبهار...

امروز
پرترانه و
پر شور و
بی قرار،
در جامه ی بهار،

،،اینک منم كه بجان تو ضربه می زنم
هرچند جان خسته خویش از دست می دهم ،
اما تو نیز ضربه جانسوزمن ، خواهی چشید ،،

با قایقم برویِ موج،
بی ساحلی به دیدِ چشم،
قایق بدستِ طوفان سپردم و خود را بدستِ شب.
گفتند:
- در برق ِ سکه شد سرتاسرِ زمین،
گر ساحل ِ نجات طلب می کنی هنوز!

چون سر عاشقان ِشیفته ات، دل به آزادگی فریفته ات سبز می خواهم ای سرای امید، از همین لحظه تا همان جاوید!

می خواهم نجیب باشم٬ چون بید مجنونی٬ ایستاده در کنار رودی٬ با فروتنانه شاخه هایی٬ آویخته بر بستر آب.
تا طغیان شورانگیز زندگی را٬ نانجیبانه ننگرم.

ای گرد رهگشا
نهیبنده تر برآی!
اسب سپید بال
شتابنده تر بکوب!
شط امید ها
خروشنده تر بجوش!