کسانی نشسته اند، ردیف،
زیر سایه بیدهایِ سر برافراشته، در
محو شده اند در خود،
گم شده اند انگار، چون ریگهایی در تالاب

می دانم؛
که فردا، تو در کنارم هستی
می دانی ...
تو را هنوز نمی شناسم
و تو من را هرگز ندیده ای؛
اما می دانم
مرا به جا خواهی آورد
آخر من دوست توام
و...

صلابت کوه در صبوری و
درخت پیر را از سایه اش !
بایدش! دید
مثل رودخانه که شجاعتش را
در زلالی و رفتن ش عریان عریان است!

مادر نوشیروان راستین بودی،

مادر جمع سواران عدالتخواه و آزاده،

سروهای جنگل هستی،

سروهای سربلند و سبز،

سروهای جنگل خاور.

اسماعیل،
خوابی یا بیدار؟
برایت خواب دیده اند برادر
بیدار باش؛

من خیس از خوزستانِ
یکی همه شده،
به خانه بازگشتم
لرز، نشسته بر تن سیاهی

اگر از خوابِ شبِ یلدا ما برخیزیم
اگر از خوابِ بلندِ یلدا ، برخیزیم
ما همین فردا
کاری خواهیم کرد
کاری کارستان....

کارگران فصلی کنار خیابان
نا امید چشم به راهند.
کسی می آید،
که،
شاید سراغشان را بگیرد؟

نیامدی که ببینی به گاهوارۀ شب
مرا به سینه چه شور و به سر چه سرمستی‌ست
کبوترانِ پیام آورنده می‌گویند
درونِ سینۀ ما، عاشقانه‌پیوستی، ست