این گونه نگاهم مکن
سرمای تند باد زمستانی
از تنم بیرون نرفته هنوز.
صدایت را می شناسم
عطر یاس باغهای وطن را می بویم
این گونه نگاهم مکن

جبهه ی مردم درون خانه ات،
پرچم آن زیور کاشانه ات،
برسرت تصویر پیکان، می روی.

بیایید با یاد آنکس که کمی بالاتر از انقلاب
چراغ به دستمان داد
اما خودش رفت و نامش ماند
رفاقت را دوباره تقسیم کنیم

شبح گونه گیج از خویش خویش
خیالم برد راز و در انزوا
حدیث دلم خسته از خویش خویش
بیاید که یاد از من بی خیر

- سياوش کسرائی: برجاده های جهان
- اسماعيل خوئی: غزلواره
- ويدا فرهودی: الا ای اهل بی تابی ...
- نصرت رحمانی: پائيز چه زيباست
- رحمان: دلم با تو می آيد

بر مزارم گریستی، نه ! من در آنجا نیستم، من نمرده‌ام . آرزوهایم پا بر جا، هم‌چنان !!!

هرگز نمی میرند
جان های شیفته ی این جاودانگان وادی عشق
قد برمی کشند هرشب
این ستارگان سحرین
ازگورجاهاشان
و پرتومی افشانند
بر دیولاخ پرپیچ کژتاب
ره گذار...

تو که با لبخندت می گفتی:
گرچه من خواهم رفت
مرگ تن، اما پایان انسان نیست؛
انسان می ماند در دلها، با نیک و بدش
مهر و کین اش یکسره در دلها غوغا خواهد کرد

در فصل آبریزان بر دامن نسیم
مرغی به بال زخمین از سرزمین دور
بگریخته ز خانه از آشیان خویش
با جامه ای سیاه به تن در غزای دوست
در سرزمین غربت او در گریز و زار
از خویشتن...