هرگز مپنداری که همچون مفت خواران
کاری بجز خوابیدن و خوردن ندارم
هرچند در اوجِ کهنسالی نشستم
امّا به این زودی سرِ مردن ندارم

باغ سرد است و توفان زده، اشک پاییز
از سر و سینۀ شاخه ها برگ‌ریزان
بنگر اینمایه گستاخیِ نورسان را
پیشِ روی سپید و شکوهِ زمستان

نمی دانیم چه بر سر زندگی می آید
این وسط -
کسی از فراز بر آمده
غریوِ می کشد
- کسی به دادِ زندگی نمی رسد... -

گاوِ مَشد حسن که مُرد
طاعون آمد که گرسنگی...
فراموش شود
خیلی راحت... فقر را
سهم ما کردید،

هوشیاری،
شجاعتِ اندیشیدن به زندگی
تا آخرین لحظات اش...
توانایی شادمانه زیستن
چون شمع روشنی بخشی...
در ظلمات!

دریاچه ارومیه من-
ای گذشته شکوه و غرور!
مادیان مادها
آتشدان مهر مغان
شبنم گاهان زرتشت

فارغ از تیررس توفان های
شبانه
توفان هم نمی دانست
روزگارِ سیاهِ باغ سبز
به پایانش نزدیک است

نقاب از چهره شب
کنار می زنم
چراغهایِ روشن
واژه ها را در خیابانها می کارند
نور سراسر تاریکی شهر را
فرا می گیرد

باد آنها را با خود
به دشتهای فراخناک می...

به نامِ دکتر محمد مصدق، نامِ نیک و جاودانی در تاریخ ایران
چه کسی حرفِ تو را خواهد گفت؟
چه کسی خونِ تو در رگهایش
موج خواهد زد و خواهد آشفت؟