فاجعه از راه رسید
و ما در خوابی یلدایی بودیم،
فاجعه ای به بزرگی پلاسکو،
نماد عظمت تهران بزرگ،
نماد دیرینه ی مادرشهرمان.

بگذار جشن بگیرند،
این راندگان ز میهن
بگذار شادمانه جام بگیرند،
بگذارشان به رقص در آیند،
بگذار!

در فصل "چهار" مبحث "ترتیبی" دنیا وسط تقابل ضدین است! هر فتنه که شد پای زنی آن وسط است پس جنگه جگر! پای دو زن دربین است!

نامه های عاشقانه ات را
در آلبوم خاطراتت بگذار،
و برای آنکه دوستش می داری
زمانی بی پرده و آشکار بخوانش

من باز خواهم آمد،
با بوسه و باران
و رویاهای رو به خورشید
شعرهایم را خواهم خواند.
شعرهایم را،
خواهم خواند.

سایه ای پشت درخت بید
کمین کرده بی قرار
راهِ آن سوی خیابان خلوت
در پیش گرفته می رود،

اماعمق فاجعه را چگونه باید یافت؟ باعمق اندوه مردم، شاید یا سوته دلان همواره سوگوار که دریا صدای آهشان را شنید و واپس نشست...

ایستاده ای تو، ای عزیز!
پرچم بند عزم کارساز توست برفراز
از نهیب تندبادهای بی امان زندگی در احتزاز.
در کنار آن توایستادەای

برنگاه‏ها سایه انداخته
زخمهای دیرینه،
رد شیارهای تازیانه برگُرده‏ها
دهان گشوده،
انزجارِ خشم آلود
و التهاب
در انتظار نشسته،
با چشمان باز، و آگاه...