مجید نفیسی: سرود کارگرانی که زندان اوین را ساختند رضا مقصدی: زخمی که به قامتِ قلم، باريد مهین خدیوی: ۱۵ آذر - روز تولدت - برای حمید رضوان ویدا فرهودی: قلم فرشته ساری: تنهایی

نجوا کردم:
ای کاش می شد
از پرتو عشق سحرانگیزش
میوه ای هم برای خویش بچیند

دمی که یک کلمه هم زیادی ست
درخت و سنگ و سار و سنگسار و دار
سایه دستی ست که می پندارد
دنیا را باید از چیزهایی پاک کرد
چقدر باید در این دو متر جا ماند تا تحلیل جسم حد...

کویراست این دل من، اما
سیراب نشده از باران
سیلاب را به انتظار نشسته ست.

پرگاز گذشته بود از خط وخطوط
یا عضو گروه آنگلو فیلی بود؟

گفتند فقط به نام او مشكوکیم:
او "سبز" نبود در عوض" نیلی" بود!

آه کوبانی، کوبانی!
پرچم رزمت در احتزاز،
نبردت کارساز،
و نامت تا جاودان
درچارسوی این جهان پر خروش
هماره بر فراز باد!

نگو، باورم نیست که فرو پاشیده ای
زخم هایت را مرهم خواهم نهاد
نگو، باورم نیست پرچم سیاه مرگ
بر بامت بر افراشته‏ اند

از رنج بی پایان شب‏های بیم و امید
مى گذرم
به باغ گل سرخ كه مى رسم
شکوفا مى شوم
شکوفا.....

با من چه کردی
سبز جوانمرگ
از یادم نمی روی
از یادم نمی روی.