از رنج بی پایان شب‏های بیم و امید
مى گذرم
به باغ گل سرخ كه مى رسم
شکوفا مى شوم
شکوفا..

با من چه کردی
سبز جوانمرگ
از یادم نمی روی
از یادم نمی روی.

وقتی خوراکم را از چنگ گرسنه ای بیرون کشیده ام
و به جام آبم تشنه ای مستحق تر است .
اما باز هم می خورم و مینوشم
من هم دلم می خواهد که خردمند باشم
در کتابهای قدیمی آدم خردمند را چنین تعریف کرده اند:
از آشوب زمانه دوری گرفتن و این عمر کوتاه را
بی وحشت سپری کردن

ابرها رگبارخون می بارند
و عجوزکان سِحر خوان
در دشت های سبز
بذرسرب و آتش و خردل می کارند.

در فاصله زمین و آسمان

سر می‏کشم، به هر جا...

سرود خوشه آتشین.

اکنون سرشار...

از عطر باغ تو ام

ترنم روشن زندگی.

سرزمین خشک
سرزمین پر سکوت،
سرزمین نغمه‏های دل انگیز
سرزمین آتشفشان‏های نا بهنگام!
قلب خونینت از کدام چشمه‏سار
سیراب شد؟

ای کاش نامتان را می‏دانستم
تا در سپیده دمی دیگر
به دیدارتان بیایم

مردانی از جنس کار و رنج و آتش و ستاره ...
در کشاکشی سخت و هراسناک
با آخرین تلاش نفسگیر

دیکتاتور...دیکتاتور با جلوسی پر تفرعن بر تخت تعصب می درآند چشم با باد پر غرور سر می گشاید پره بینی می کشد هر دم حصاری تنگ و بسته به دور حیطه کوچک یا بزرگ خویش

در صدایت، فریاد و بغض، درد و ریشه،
اما همه، مالامال از ...
تیشه.