دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد لبان فراموشی به خنده باز خواهد شد و نوروز در معبری از غریو تا شهر خسته پیشباز خواهد شد.

بنگرکه خاک لاله رویت را
چکمینه پوشان زیرو رو کردند
بنگرکه چشم آهوانت را
در برکه های خون فروکردند؛
ای سرزمین پیر ابرآلود

یک نفس با عشق خلق و یک نفس با خلق عشق / این نفس ها را بیا تا با تو بشمارم رفیق

ماه شبهایم که باشی ٬ آفتابی می شوی / تا بیندازی شراری بر شب تارم رفیق

شب ِ درد
شب ِ رنج
شب ِ خاموشی
شبی که راز ِ گم شده ات را
جز با دل ِ ریش ریش
به هیچ کس نتوانی گفت

تندیس سربین آشتی را با پای چوبین می سازند
و عقاب خونین بال جنگ را
با بال پرواز فرشتگان
می آرایند.

به آن که عشق را به من آموخت

گفتم:

زایشی دو باره است آنک

یا خون زندگی است که باز به رگهایم می دود؟

اوچدو اوچار اوچاجاق[1] زلزله گلدی بیزیم یئره، کندلری آپاردی... زلزله گلدی، کندلر داغیلدی... فرانک فرید (ایپک)

به یاد قیام مردمی ۳۰ تیر و یادی از دکتر محمد مصدق

موج عظیم مردم،

با غرش مصدق پیروز است،

مصدق پیروز است

برای دانشور فرهیخته: پرویز شهریاری

ما شب روان تا ساحت صبحیم
این اختران شب شکن تا بامدادان رهنمای ما
خورشید را گرمی توان کشتن، کنون بر کُش
ای زندگی آهنگ اخگر کشتن اَر داری
این سان که تو خوش می روی جانا!