آه کوبانی، کوبانی!
پرچم رزمت در احتزاز،
نبردت کارساز،
و نامت تا جاودان
درچارسوی این جهان پر خروش
هماره بر فراز باد!

نگو، باورم نیست که فرو پاشیده ای
زخم هایت را مرهم خواهم نهاد
نگو، باورم نیست پرچم سیاه مرگ
بر بامت بر افراشته‏ اند

از رنج بی پایان شب‏های بیم و امید
مى گذرم
به باغ گل سرخ كه مى رسم
شکوفا مى شوم
شکوفا.....

با من چه کردی
سبز جوانمرگ
از یادم نمی روی
از یادم نمی روی.

وقتی خوراکم را از چنگ گرسنه ای بیرون کشیده ام
و به جام آبم تشنه ای مستحق تر است .
اما باز هم می خورم و مینوشم
من هم دلم می خواهد که خردمند باشم
در کتابهای قدیمی آدم...

ابرها رگبارخون می بارند
و عجوزکان سِحر خوان
در دشت های سبز
بذرسرب و آتش و خردل می کارند.

در فاصله زمین و آسمان

سر می‏کشم، به هر جا...

سرود خوشه آتشین.

اکنون سرشار...

از عطر باغ تو ام

سرزمین خشک
سرزمین پر سکوت،
سرزمین نغمه‏های دل انگیز
سرزمین آتشفشان‏های نا بهنگام!
قلب خونینت از کدام...

ای کاش نامتان را می‏دانستم
تا در سپیده دمی دیگر
به دیدارتان بیایم

مردانی از جنس کار و رنج و آتش و ستاره ......