چهرۀ تاریخی چریک فدایی خلق در شرایطی در حافظه لایه‌های مترقی مردم ایران به عنوان یکی از نمادهای ایستادگی در مقابل استبداد و نابرابری ثبت شده، که اولاً مردم با تمام وجود از بیداد و خفقان رژیم شاهنشاهی رنج می‌بردند؛ ثانیاً هر مقاومت مردمی را دربرابر آن می‌ستودند و ثالثاً از زنان و مردانی که نام “فدایی خلق” بر خود نهاده بودند، جز فداکاری بی ریا و سر سپردگی به انبوه لگدمال شدگان چیزی نمی‌دیدند.
من واقعاً طرفدار اتحاد میان گرایشات مختلف چپ هستم و فکر می کنم باید تلاش کنیم ، لااقل مشترکات مان را نادیده نگیریم و در حدی که ممکن است با همدیگر اتحاد و همکاری داشته باشیم. اما برای این که به اتحادهای واقعاً مؤثری دست یابیم ، باید اختلافات مان را به رسمیت بشناسیم و آنها را لاپوشانی نکنیم و اشکال سازمانی مناسبی برای همکاری ها پیدا کنیم تا همه چیز در مسیری سازنده پیش برود. حقیقت این است که همه جریان های چپ در سازمان واحدی نمی توانند همزیستی بکنند ، و بنابراین راه درستِ اتحاد و همکاری این است که در سازمان واحدی نباشند.
تشکل های مستقل کارگری ، نخستین و حیاتی ترین شرطی است که می تواند به حداقل دستمزد معنا بدهد. در کشوری که تشکل های کارگری مستقل از دولت وجود ندارند ، ضمانتی برای اجرای حداقل دستمزد وجود ندارد و همه چیز به لطف و کرَم دولت و سرمایه داران بستگی دارد. وجود تشکل های کارگری وابسته به دولت نه تنها کمکی به کارگران نمی کند ، بلکه معمولاً موانعی در مقابل مبارزات و سازمانیابی آنها به وجود می آورد.
از اوائل دهه ۱۹۷۰ قذافی کوشید پان عربیسم خود را با آمیزه ای از پان اسلامیسم جذابتر سازد و برای راه انداختن "انقلاب اسلامی" در کشورهای مختلف، در سال ۱۹۷۲ نیروی نظامی ویژه ای به نام "لژیون اسلامی" (الفیلق الاسلامیه) به وجود آورد که از چاد و سودان گرفته تا فیلیپین به جریانهای اسلامی مورد نظر او کمک می کردند
باشکست ناسیونالیزم پان عربی، سرکوبگری و فساد در لیبی نیز شدت یافت و از نیمه دهه ۱۹۸۰ رژیم قذافی نیز علیرغم هیاهوی "انقلابی" اش، مانند همه دیکتاتوریهای معمولی عرب در مسیری افتاد که نه تنها هر نوع صدای مخالف را خفه می کرد، بلکه همه منابع اقتصادی کشور را در دست خود متمرکز کرده بود و بی اعتناء به نیازهای مردم کشور، همه چیز در خدمت خاندان حکومتی قرار می گرفت
قلع و قمع باند احمدی نژاد، با توجه به ویژگی های آن و نفوذ عمیق اش در ساختارهای قدرت و با توجه به حمایت های بی و چرایی که تا این اواخر خامنەای و نهادهای زیر کنترل او از اینها کرده اند، کار آسانی نخواهد بود. به نظر من موقعیت احمدی نژاد در مقابل خامنه ای بسیار محکم تر از موقعیت بنی صدر در مقابل خمینی است
"مکتب ایرانی"ِ آنها بیش از آن که مکتب فکری و سیاسی شکل گرفته و تعریف شده ای باشد، علامتی است برای فاصله گرفتن از ایدئولوژی رسمی جمهوری اسلامی و تلاشی است برای شکل دادن به یک ایدئولوژی حکومتی ، به گمان آنها کارآمدتر، که به شیوه معمول، با آزمون وخطا، حرکتهای نامنظم و "چراغ خاموش" پیش برده می شود
در شرایطی که همه کشورهای جهان در باره خطرات نیروگاه های هسته ای به ارزیابی مجدد نشسته اند و افکار عمومی پیشرو در بسیاری از کشورها به مخالفت با سیاست هسته ای دولتهایشان برخاسته اند، ما نیز باید صدایمان را علیه سیاستهای ماجراجویانه هسته ای جمهوری اسلامی بلند کنیم
فضای منطقه چنان عوض شده است که امریکا و متحدان آن دیگر نمی توانند با دستِ باز به هر اقدامی در منطقه ما دست بزنند. ثانیاً این انقلاب ها چنان مردمان منطقه استبداد زده ما را تکان داده اند که سرنگونی دیکتاتوری در همه کشورها به نخستین خواست توده های ستمدیده تبدیل شده است
جمهوری اسلامی اکنون در شرایطی قرار گرفته که جز از طریق سرکوب بیشتر و خشن تر مردم نمی تواند خود را حفظ کند، در حالی که درست به دلیل همین شرایط ، سرکوب ، چندان کم هزینه تر از عقب نشینی نیست
