تأکیدمان همواره این بوده است که ره توشه ها، تفاهم بر روی یک منشور موسس را تسهیل کرده اند. اگر نه! و اصرار این باشد که دو نوع سیاست را مبنا کنیم، ایجاد داوطلبانه دو حزب چپ در این مسیر، ما را از آینده مان دور نخواهد ساخت.
پایان کار هرچه باشد، بستر تجربه جدیدی برای «چپ» نیست و آن را از قید سنت رها نخواهد کرد. جدا بودن، و جدا ماندن، رمز حفظ «پرنسیب ها خواهد گشت. و ما باز هم، از این اندیشه دور خواهیم افتاد که می شود اختلاف داشت ولی به «وحدت» رسید.
امروز که به سوالات کار آنلاین پاسخ می دهم. سی و پنج سال از ماجرای ما و حکومت می گذرد. جوان ترهای ما آن دوران را ندیده اند. بر اذهان نسل ما نیز گرد فراموشی نشسته است. در این فضای منطقی، هرکس به آرشیو کار مراجعه کند. تصور خواهد داشت با لجبازی های کودکانه ای سرو کار پیدا کرده است که مثل خروس جنگی بر حکومت می تازد. در حالیکه همین نشریه کار و مواضع سازمان فدائی را اگر با ستیزهای شیطانی مخالفان آزادی و واکنش سایر جریانات سیاسی، دیگر جریانات اپوزیسون و حتی بخشهائی از جامعه روشنفکری آن ایام مقایسه کنید، پختگی و برخوردهای متعادل تری در ضمیر نشریه کار و کارکردهای فدائی مشاهده خواهید کرد، که جای تأمل دارد.
تیراژ نشریه بطور تصاعدی افزایش پیدا می کرد و این به دشواری کار می افزود. بعداز حمله حزب الله به ستاد و تعطیل شدن مرکز فدائی، چاپخانه ها به سختی انتشار کار را می پذیرفتند. از شماره های هشت و نه، آمار نشریه از سیصدهزار نسخه سرریز کرده بود که فقط در تهران چاپ می شد. شهرستانها نمونه آنرا بازتکثیر می کردند.
علی رغم تمامی تعبیرهای جزنی حول «چگونگی» توده ای شدن، نوشته او اما هرگز روشن نمی کند «توده های» این مبارزه چه کسانی هستند و این مبارزه «در کوه»، «چگونه توده ای می شود؟» از طریق ایجاد همان کانون های شورشی کوبا؟ جنگ دهقانی مائو؟ یا راه و روشی که در گزار جنبش مسلحانه خود بخود می باید شناخته شود؟
