سکوت مردم ایران و بسیاری از نیروهای ترقی خواه ایرانی در برابر این جنایات، درد آور و سئوال برانگیز است. چه عواملی موجب این سردی و سکوت شده است؟ آیا نارضایتی از سیاست های رژیم حاکم بر ایران می تواند توجیه گر چنین سکوتی باشد؟

قابل تأکید است که هند و آمریکا هر دو پیرو نظم جهانی سرمایه داری هستند. هر دو عنوان صاحبان «بزرگ ترین دموکراسی های جهان » را یدک می کشند. اما در هر دو کشور، ویروس کرونا بیشترین قربانی را از میان فقرا گرفته است. این در حالی است که چین به عنوان نخستین کشور ابتلا یافته به این ویروس، دارد با آن وداع می کند. کوبا و ویتنام دامنه ی بیماری را از همان ابتدا در حداقل نگهداشته و دولت های مربوطه توانسته اند کشورشان را از شّر این بحران طبیعی نجات دهند.

من هنوز شرم دارم از آن که …آزادی را، در آن هجوم هولناک اردوی مرگ ولایت به فردیت، آدمیت، مدنیت مدرن، هویت ملی، جان و خرد آدمی و به اختیار برگزیدن مردمان، قربانی یک پندار کردم… از آن که در وانفسای مبارزه «که بر که» پس از انقلاب، آب به آسیاب مرتجع ترین جریان در تاریخ معاصر ایران ریختم. و اسب خیال را در دایره بی روزن تئوری «راه رشد غیرسرمایه داری» و تز پیروی از «خط امام» جولان دادم.