از جنبه های تاریخی موضوع هم که به صحنه بنگریم، قطع روندها ی طبیعی زندگی در جامعه ، موجب رشد ناهنجاری و تشتت و انباشت خشم در میان ملت می شود. تحمیل بی حجابی و یا حجاب به جامعه در دو بُرهه از تاریخ ایران ، قطع روند طبیعی شیوه ی زندگی مردم ایران بوده است. در حالی که رشد روندهای طبیعی در امر حجاب در بسیاری از کشورهای مسلمان منطقه ، حجاب اسلامی را به عرف جامعه بدل کرده که بنا به علاقه و تمایل و انتخاب فردی به آن عمل می شود. هر چند که بخشی از سرمایه داری این کشورها از راه ارائه ی مدل های مختلف حجاب، سودهای نجومی به جیب می زنند، اما بسیاری از دولت های شیعی در تبدیل حجاب به اجبار جامعه مداخله ی جدی ندارند.

«اینک، که سه دهه از آن تاریخ می گذرد، امید من آن است که با نگارش این دفتر تجربه ای را در اختیارنسل جوان کشورم بگذارم، تجربه ای که به ما می گوید بر داوری های خود درنگ کنیم، از آن چه بر شکنجه دیدگان در زندان های سیاسی ایران گذشته آسان نگذریم. تجربه ای که ایستادگی را ارج می گذارد و اختیار زندانی در گزینش شیوه ی ایستادگی محترم می شناسد.
امی دارم که نگاهی به زندگی علیرضا اکبری شاندیز(جواد) آغازی باشد بر طرح پرسشی اساسی در باره ی میراثی که هنوز بر شانه ی ما سنگینی می کند»
(از متن کتاب)
کتاب «به یاد آن پرواز» بقلم رقیه دانشگری(فران) در لینک زیر ، در دسترس می باشد

این تنش بزرگ اما بیانگر آن است که جهان از درد زایمانی سخت به خود می پیچد. زایمانی که فارغ از پسندهای این و آن ناگزیر از انجام است. شاید صفحه ی روزگار آن را این بار به نام مصاف روسیه با ناتو در جریده ی خود ثبت کند. روسیه ای که پس از بیست سال همراهی با غرب و فریب خوردن از دموکراسی غربی، وضعیتی همانند جورج فلوید سیاه پوست داشت که در زیر زانوی پلیس آمریکایی فریاد زد “هوا”! و جان باخت. اما روسیه که فریادش شنیده نشد، توانست که به راه خفگی و مرگ نرود و راه پر دردی را برگزیند

سکوت مردم ایران و بسیاری از نیروهای ترقی خواه ایرانی در برابر این جنایات، درد آور و سئوال برانگیز است. چه عواملی موجب این سردی و سکوت شده است؟ آیا نارضایتی از سیاست های رژیم حاکم بر ایران می تواند توجیه گر چنین سکوتی باشد؟

قابل تأکید است که هند و آمریکا هر دو پیرو نظم جهانی سرمایه داری هستند. هر دو عنوان صاحبان «بزرگ ترین دموکراسی های جهان » را یدک می کشند. اما در هر دو کشور، ویروس کرونا بیشترین قربانی را از میان فقرا گرفته است. این در حالی است که چین به عنوان نخستین کشور ابتلا یافته به این ویروس، دارد با آن وداع می کند. کوبا و ویتنام دامنه ی بیماری را از همان ابتدا در حداقل نگهداشته و دولت های مربوطه توانسته اند کشورشان را از شّر این بحران طبیعی نجات دهند.

من هنوز شرم دارم از آن که …آزادی را، در آن هجوم هولناک اردوی مرگ ولایت به فردیت، آدمیت، مدنیت مدرن، هویت ملی، جان و خرد آدمی و به اختیار برگزیدن مردمان، قربانی یک پندار کردم… از آن که در وانفسای مبارزه «که بر که» پس از انقلاب، آب به آسیاب مرتجع ترین جریان در تاریخ معاصر ایران ریختم. و اسب خیال را در دایره بی روزن تئوری «راه رشد غیرسرمایه داری» و تز پیروی از «خط امام» جولان دادم.