قضاوت نهایی کُرزن*1 دربارۀ ایرانیان نیز بسیار جالب است که چون ما فدائیان نیز ایرانی بوده و هستیم، شمول آن می شویم. کُرزن تعبیری به کار می‌برد که می‌تواند مبنای نظریه‌پردازی دربارۀ «هویت ایرانی» باشد. کرزن پس از مقایسۀ ایرانیان با ملل مجاور می‌گوید " تاریخ گواه است که ایرانیان نبوغ بقا دارند... «نبوغ بقا" چیزی که بارها در راه حذف سازمان مانع اساسی بوده و انگار دوباره بسیار به آن نیازمندیم.
اگر دوستان حزب چپ ایران – فدائیان خلق - واقعا بنا را بر تشکیل حزب بزرگ چپ گذارده اند. باید راه ورود جوانان به عرصه های تصمیم گیری ها را نیز فراهم سازند. آیا حزب مزبور نسبت به عدم راهیابی عضو جوان به رهبری چه توضیح یا تاویل منطقی و قانع کننده دارند و آن را چگونه تفسیر می کنند؟
قبل از اینها نیز در برش های تاریخی، مدل های گذار از جمهوری اسلامی به دمکراسی عنوان می شد، زمانی مدافعان گذار موضوع انتخابات آزاد را مطرح ساختند. در برهه دیگر نیز رفراندوم در جمهوری اسلامی تاکتیکی برای گذار از جمهوری اسلامی قلمداد شد و حتی برخی ها نیز تشکیل جبهه ای از نیروهای تحول خواه را عنوان می کردند.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) از طریق امکانات خود در روابط بین الملل باید اقداماتی را آغاز کند کوشاتر و هوشیارتر از همیشه از جغد جنگ پیشگیری کند. در این راه باید سعی وافر به کار بسته شود تا از طریق آکسیون ها، دیدارها و تماس ها و دیگر اشکال و صور با دول اروپائی بخصوص آلمان ترتیبی اتخاذ شود تا یکه تازی های ترامپ و نئوکان های آمریکا برعلیه ایران را خنثی سازند. نهایت سعی حزب چپ ایران –فدائیان خلق - باید جلوگیری از وقوع هر نوع جنگ بین آمریکا و ایران باشد و حتی کوشش فراوان به خرج دهد تا حداقل ایران آغاز کننده جنگ نشود
اکنون آقای طالبانی یا مام جلال که برخی ها او را نماد تعادل شناسانده و بعضی ها چرچیل خاورمیانه‌اش می‌پنداشتند، برای همیشه اتحادیه میهنی و بارزانی را از همراهی خود محروم ساخت. حیات جلال طلبانی می‌توانست اهرمی باشد تا در شرایط کنونی که اقلیم کردستان کاملاً در بن‌بست قرار گرفته است را از در غلتیدن به بحران همه‌جانبه نجات دهد.
با در نظر گرفتن مجموعه عوامل پیش‌گفته اعلام می‌دارم برای کاهش بیشتر هزینه‌های غیرقابل‌جبران، باید در اولین فرصت کلید پروژه وحدت چپ را خاموش کرد و بلادرنگ حرکت دوباره آن را متوقف نمود. مزیت این اقدام عاجل در خدمت حفظ انسجام تشکیلاتی خواهد بود.
سَندواره ازیک‌طرف بر تناقض بین ولایت و جمهوری تأکید می‌کند و امیدوار است اگر به نفع جمهوریت پیش برود روند دمکراتیزه شدن ایران را تسهیل می‌کند. درحالی‌که بخش جمهوریت جمهوری اسلامی را عامل پس نشاندن ولایت می‌داند ولی بلافاصله از اتحاد یا حتی ائتلاف با اصلاح‌طلبان سرپیچی می‌کند. آیا سرپیچی از برقراری اتحاد یا ائتلاف با اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی، ادعای امکان بسیج وسیع منابع و پایگاه اجتماعی چپ در میان طبقات و اقشار جامعه ایران را معنا می‌کند؟
اگر برخی را اصرار بر این است که سخنان اخیر آقایان خامنه‌ای و روحانی از زاویه بازتر از قبل است و بالا گرفتن لحن رهبر و رئیس‌جمهور از شدتی برخوردار است که قطعاً به رویارویی حذفی - و البته از نظر آن‌ها حسن روحانی - منجر می‌شود. صاحبان این ادعا که چنین وضعیتی را متصور می‌شوند در وهله نخست باید ثابت کنند یکی از طرفین منازعه از حدود قانونی فراتر رفته است. آیا در عمل چنین اتفاقی قابل‌مشاهده است. پس باید بر آن انگشت گذاشت.
قدر مسلم آن است پارامترهایی که تا دیروز معتبر بودند، امروز با وقوع رویدادهایی که نتیجه آن عراق بعد داعش است، نه تنها از درجه اعتبار ساقط شده بلکه دیگر دلایل متقینی نیستند تا رئیس اقلیم در بازه زمانی کنونی قادر باشد به آن‌ها تکیه کند. اگر بارزانی متوجه نشود و درصدد تکیه به آن‌ها برآید، بدون تردید مرتکب چنان خطای محاسباتی می‌شود که لطمات آن ده‌ها نسل آتی را متضرر خواهد کرد.
در مواردی یکی از راه‌های عمق‌بخشی استراتژیک در بعد خارجی، حمایت از گروه‌های مردمی همسو است که در راستای مخالفت با قدرت‌های بزرگ جهانی یا منطقه ای حرکت می کنند. این گروه‌ها در حساس‌ترین مناطقی که می‌تواند هر آن موجودیت قدرت‌ها را با مخاطره روبرو سازد، ایجاد گردیده‌اند.
