در ضمن حزب چپ باید ثابت کند، چه جایگاهی در مبارزه نفس گیر در حوزه های مختلف جامعه دارد؟ تا مشخص کند، وزن و پتانسیل آن به چنان میزانی است و در این حوزه ها قادر است، قدرت تاثیر گذاری از خود بروز دهد. بر این نظرم، که در حزب چپ هنوز میل خروج از پیله، تقویت نشده تا وزن، اعتبار و هستی سیاسی خود را به ترازو بسپارد و این مظهر کاستی بوده، و در کنار کاستی هایی که در بالا از آن سخن رفت وضعیت ناکارآمدی را ترسیم می کند.

در واقع بزرگترین تشکل سراسری بوده است، که از دل چریک‌های فدائی خلق در آمد و پس از انقلاب در روند تحولات نظری – سیاسی ضمن رد مبارزه مسلحانه، خط مشی مبارزه مسالمت جویانه را در پیش گرفت، خوشبختانه در پرتو این تحول به وضعیت تشکیلاتی گسترده ای دست یازید که برآورد می‌ شد سازمان، در اوایل دهه شصت دستکم 20 هزار برگه عضویت توزیع کرده است و علیرغم فراز و فرود در روند مبارزه دچار انشعابات متعدد می شود و با قلت نیروی سیاسی محسوسی مواجه می شود، و با وجود قلت نیرو در سال 1364 می تواند نشریه « کار» ارگان سازمان، با تیتراژ 10 تا 20 هزار نسخه‌ را به صورت مخفی در سراسر ایران توزیع کند.

من از عضویت هم‌ زمان در دو تشکل استقبال می کنم، اما برای مرحله گذار یعنی بعد از پشت سرگذاشتن آن مرحله به قله رفیع وحدت برسیم، قله ای که بر فراز آن دیگر گروههای چپ خواستار اتحاد در قالب تشکل بزرگ، هم می آیند تا منافع گروههای اجتماعی مخاطب خود، در مقابله سیاسی مطالبه گرانه با حاکمیت امکان پذیر شود.

در پایان به حامیان دوعضویتی خاطر نشان می کنم، چون در شکننده گی حزب چپ تردیدی نیست، بعد از آن دیگر نمی توانید از نشان و حمایل یا سازمان از دست داده و منهدم خود جهت مبارزه یاری بگیرید، زیرا از یکطرف با حزب درهم شکسته روبرو شده و از طرف دیگر به دستان شما خواهان دوعضویتی، نام و نشان تشکل تان را از سپهر سیاست حذف کرده اند.

اگر بزرگان حزب چپ... مایل نیستند تا این بار نیز شکست جنبش دمکراتیک مردم به پای آنها و تئوریِهای گذارشان نوشته شود، بایستی در برنامه خود روش مبارزه (تاکتیک) در رسیدن به آلترناتیودموکراتیک جمهوری اسلامی، دایره اتحاد فراگیر، محدود شود. ضمنا هدایت خیزشهای آینده برعهده احزاب و گروه های تجمیع در اپوزوسیون دموکرات خارج کشور باضافه افراد و شخصیتهای حقیقی در بطن جامعه داخل کشور صورت خواهد گرفت، چنین پیوندی قطعا احتمال خشونت و خونریزی در این خیزشها بسیار کاهش خواهدیافت.

گریز دوم این بار توسط رفیق بهزاد کریمی شد که بدون توجه به تجربه فریدون احمدی، لیکن با احتیاط تر بر طبل اتحاد یا ائتلاف جمهوریخواهان سکولار و دمکرات با رضا پهلوی می کوبید که غیر قابل تصور بود، بەهر ترتیب عنصر شناخته تر شده گرایش چپ، یعنی بهزاد کریمی از فرجام ائتلاف بی حاصل احمدی – آهی درس نمی گیرد و موقعیت ساختار ائتلافی را که به سطح ساختاری موسمی تنزل یافته است را نمی بیند و در صدد تجربه مجدد برمی آید در حالی که می داند تجربه را تجربه کردن خطاست.

فدائیان باید ترجیح دهند در آتش مبارزه با اقتدارگرای مرتجع بسوزند تا اینکه کبریت بر خرمن هستی جمهوریت بزند که بیشترین انتفاع را عاید اقتدارگرایان می کند. نمی شود خود را درصف مقدم مبارزه با اقتدارگرائی قرار دهی، ولی با اتخاذ سیاستی، هدف آنها را تامین کنی که ناخواسته خوش خدمتی به آنهایی خواهد شد، در حالی که دم از تضعیف و حذف آنها می زنید.

بنابراین انتخابات سیزدهمین رئیس جمهوری متفاوت از ادوار گذشته شده و دیگر در چارچوب فرمول دو قطبی قابل تعریف نیست، زیرا مانور تبلیغاتی این تعداد بی سابقه نامزد های پوزوسیون به روالی درآمده که از هم اکنون همه در کسوت اپوزیسیون ظاهر شده اند

بهرحال ۵۰ سال از عمر جنبش فدائیان گذشت. باوجود اینکه جنبش فدائیان در روند فعالیت خود پوست اندازی کرد، ولی هنوز هم نقد شیوه مبارزه جنبش فدائیان جایگاه ارزشمند خود را حفظ کرده است. در زمینه نقد و ارزیابی تاکتیک و شیوه مبارزه جنبش فدائیان نقطه نظرات بسیارند. برخی می پندارند که سیاهکل و جنبش برآمد آن ناکام ماند

سرانجام سازمان با به حرکت درآمدن موج انقلاب در 1356 و آزادی زندانیان سیاسی در 1357، در موقعیت بهتری قرار گرفت و به جذب نیروهای جدید به ویژه در بین جوانان پرداخت و در میان سازمان‌های گوناگون چپ مارکسیستی پس از انقلاب، سازمان به صورت بزرگترین آن‌ها ظاهر شد. اما وقوع انقلاب بهمن 57 تلنگری بود به سازمان تا نفی مبارزه مسلحانه را قطعی و به ضرورت سازماندهی سیاسی - تشکیلاتی برسد. بدین ترتیب توانستیم از یک گروه بسته چریکی به یک سازمان سیاسی سراسری فراروئید که می توانست بر روند اجتماعی – سیاسی جامعه انقلاب کرده، تاثیرگذار باشد تا بدانجا که در سال‌های 1358 و 1359 نیز به عنوان بزرگترین سازمان منتقد حاکمیت برآمد انقلاب بهمن 57 یعنی جمهوری اسلامی محسوب می ‌شد.