تثبیت «روز جهانی زن» و به رسمیت شناخته شدن این روز، رخدادی فمینیستی، کارگری و سوسیالیستی است. رویدادی که بدون مبارزه حق طلبانه زنان کارگر در آمریکا و تلاش زنان و رهبران برجسته سوسیال دمکراسی، هرگز نمی توانست ابعادی جهانی یابد و نهادِ ماندگار عدالت خواهی زنان عالم شود.
بسیار تاسف برانگیز است در منطقه ای که کشور ما را نیز شامل می شود و بیش از سه دهه است که شاهد جنگ های خونین بوده است، مردم بدلایل سرکوب و جنگ نتوانسته اند که یک جنبش صلح طلبانه موثر علیه جنگ و خشونت سامان دهند ...
بی شک کمبودها در مورد وضعیت اشتغال زنان فراوان است که می بایست همه این مشکلات، به تدریج از زبان مستقل خود زنان کارگر، بیان شود. متاسفانه از آنجا که اراده محکمی از جانب مسؤلان برای تغییر شرایط اسفناک کار زنان به صورت نهادی، دیده نمی شود و از آنجا که نگاه های غیر سازنده ای وجود دارد که هنوز زنان را در فرودستی و بی قدرتی می خواهد، وظیفه تغییرات بنیادی و کاهش هزینه های اجتماعی و افتصادی طبعاَ بدوش نهادهای جامعه مدنی و تشکل های زنان کارگر و جامعه علمی و تخصصی و همه ما که به کشوری آزاد و آباد و حضور قدرتمند و توانای زنان باور داریم قرار می گیرد.
اثرات مخرب تحریمها در عراق، جامعه عراق را دچار یک دوره پنجاه ساله عقب ماندگی و رکود کرد. آیا این سرنوشت تراژیک (تراژدی – تحریم)، مانند آنچه که بر مردم بی پناه عراق رفت بر مردم کشور ما- که هم اکنون قربانی تحریمها و تهدیدات بین المللی از یک سو و از سوی دیگر قربانی سیاستهای سرکوبگرانه رژیم ایران هستند - نیز خواهد رفت؟ چنین مباد!
