در انتخابات، فضای حداقلی برای برآمد جمعی وجود دارد. لازم است از اين فضا بهره جست، به اشکال مختلف به ميدان آمد و به حرکت های جمعی دست زد. تجربه حرکت فعالين جنبش زنان اين حکم را تائيد می کند. به علاوه ما دو تجربه از انتخابات را داريم. حرکت اصلاح طلبانه که در انتخابات ٧٦ و جنبش سبز که در انتخابات سال ١٣٨٨ شکل گرفت.

این نکته را نیز نباید ازنظردورداشت که درحال حاضر، نه دستگاه حاکمه ایران یکپارچه است ونه نیروهای سیاسی آزادیخواه وجامعه مدنی وتشکلات آن دست روی دست گذاشته ونسبت به سرنوشت کشوربی تفاوت اند. نباید نسبت چند دستگی دردرون حاکمیّت درکلیّتِ آن، بی توجه ماند.

سالهاست که مسئله حقوق بشر تحت الشعاع مشاجره هسته ایران و غرب قرار گرفته و نسبتا فراموش شده است و یا به اولویت های درجه دو و سه سوق داده شده. به همین دلیل من با توافق هسته ای موافق بودم، زیرا موضوع حقوق بشر و خواسته های جامعه مدنی باید در صدر اخبار قرار بگیرد و نه "دعوای هسته ای".

درعراق هم مانند سوریه سیاست و عملکرد رژیم تغییری نکرده است. در عراق هم رژیم سعی می کند از مبارزه علیه داعش فقط به عنوان وسیله ای برای تقویت حضور سیاسی و نظامی اش بهره برداری کند

اين توافق تنها شروع يک پروسه است. توجه داشته باشيد که (هم در ايران و هم در امريکا) هنوز نيروهائی هستند که اينگونه توافق را بر نمی تابند. تمام موضوعات مربوط به نظم جديد خاورميانه قابل بحث هستند

بخش پایانی از گزارشات صوتی - تصویری رسانە از مباحث مربوط بە پروژە وحدت چپ بە دیدگاە های شش نفر دیگر از کوشندگان این پروژە اختصاص یافتە. بخش های پیشین این گزارش در آرشیو سایت کار آنلاین و در قسمت "گفتگوها"در دسترس علاقمندان قرار دارد.
سایت کار آنلاین

توافقات درمیان مدت و طولانی مدت، بشرط برنامه ریزی متناسب اقتصادی، تامین امنیت سرمایه از یکسو و اجازه تشکیل نهادهای صنفی برای تامین مطالبات خود، حمایت از حقوق شهروندی و حقوق زحمتکشان میتواند فضای نسبتا امنی را فراهم آورد. چنین شرایطی همراه با دوری از سیاست های نئولیبرالی که به سرمایه لجام گسیخته امکان رشد می دهد، مهار فساد و چپاول و کوشش برای رواج قانونمداری از الزامات رشد اقتصادی است.

تحريم ناعادلانه بود ؟ بلى ، هيچ خلقى مستحق تحريم نيست و هيچ كشورى آقاى جهان نيست و حق ندارد مردمان ديگرى را تنبيه نمايد. اما ما نبايد دو عنصر را فراموش كنيم. اگر اشتباه نكنم هم اكنون ١٩٤ كشور عضو سازمان ملل متحد هستند و لااقل همگى امضاء كننده برخى از قوانين پايه اى و منشور آن مى باشند. احترام به اين قوانين وظيفه نهادهاى حقوقى هر كشور عضو است. حكومت جمهورى اسلامى ايران در موضوع مورد نظر ما از اين منشور تخطى كرده است. اگر تا ديروز هنوز اين يك فرضيه بود با امضاء اين توافق به طور غير مستقيم مسئوليت اين تخلف پذيرفته شد. چون بنا، بر راستى آزمائى چيزى است كه تا ديروز براى همين سازمان بين المللى غير ممكن بوده است. عنصر دوم اين است كه جمهورى اسلامى نشان داده است كه تا زور پر زورى در مقابل خود نبيند عقب نشينى نخواهد كرد وعليرغم تمام قيل و قالى كه مى كند در قبال زور خارجى به شدت شكننده است، بر خلاف بى رحمى اش در برخورد با مردم در ايران.

دوران وفاق ملی و حمایت همه جانبه از دولت روحانی تمام شده و این دولت نیازمند باز تعریف جایگاه و نقش خویش است. برای تحقق هر وعده ای، دولت به " خط قرمز"هایی بر می خورد. مراجع دوست ندارند که زنان به استادیوم ها بروند و "آقا" از فتنه خوشش نمی آید. تا حصر رهبران جنبش سبز ادامه دارد، جوان های کم و بیش آگاه را نمی توان با گفتار درمانی خام کرد. طبقه متوسط فرهنگی دوست دارد که در تالارهای موسیقی صدای دلنواز خوانندگان زن را بشنود، اما حاج صادق لاریجانی این را کفر می داند. خلاصه، اغلب جاهای این دولت اعتدال "آسیب پذیر" است! برای آنکه دولتی بتواند به مردم وعده های خوب بدهد و آنها را هم به اجرا در آورد، باید یک جهت گیری اجتماعی روشن و یک پایگاه اجتماعی نسبتا با دوام داشته باشد. دولت روحانی فاقد چنین چیزیست